26. Het gaat vooruit.…........ onverwachte reis...

16 maart 2013.
Na 't voorbereidingsgesprek vorige week in Bamendjo met de notabelen en de chef superieur ben ik vanochtend vroeg uit de veren want Matthieu komt me om half acht halen omdat we om 8 uur beginnen aan een cursus; 'het observeren van de nieuwe rouwrituelen.' Er komen uit 13 dorpen ieder 3 notabelen en weduwen om het 'vak' te leren.
Om 8 uur komt de chauffeur me ophalen. Alleen! Matthieu is in geen velden of wegen te bekennen. Die is onderweg.
Om half 10 komt Matthieu.
Ik pissig: “De volgende keer slaap ik nog een uur langer”.
Goed we gaan op weg. Stoppen onderweg om water en beignets in te slaan en om enkele mensen op te halen. Rond 11 uur komen we op 'de plaats des onheils' aan. Er staan al 4 mensen klaar om mee te doen. De 'conferentiezaal' blijkt een lege hangar waarin het plaatselijke schooltje is gevestigd. De bankjes zijn vies en bestoft en de vloer is gewoon van zand.
Overal ligt rommel en er staan stoelen die als dusdanig niet meer te gebruiken zijn.
We beginnen de ruimte leefbaar te maken. Bij gebrek aan stromend water gebruiken we onze drinkflessen om de bankjes enigszins zuiver te maken. We positioneren ze zo dat er op gezeten kan worden en er geleerd kan worden.
Om 12 uur 30' gaan we van start met.... eten. De meeste mensen, er zijn er nu zo'n 15, hebben nog niet ontbeten en we wachten erop tot 2/3 van de cursisten er is.
Om half twee zijn we klaar met eten en zijn er 25 aanwezig. We gaan van start.
De mensen zijn nu doorvoed en leergierig. Hun enthousiasme maakt veel goed. Daarnaast hebben wij ook steeds meer ervaring in hoe we de stof aan moeten bieden en hoe de hoofdzaken van de bijzaken te scheiden. Door de voorbereidingsgesprekken hebben de mensen ook al een goede voorstelling wat er van hen verwacht wordt.
Ook weten we inmiddels dat ze in de praktijk toch de vragen zullen tegenkomen die ze in de vervolgcursussen zullen stellen en die hun kennis en kunde zal verdiepen.
Tegen acht uur kom ik moe en voldaan thuis aan.
Weekend!

22 maart 2013.
De achter me liggende dagen was ik weer eens in de lappenmand. Eerst buikloop en -pijn. Daarna een algehele malaise met emotionele en mentale componenten. Ik zie op tegen de tijd dat Franka weer hier bij ons is.
De reis van Silvia om Franka en een vriendin met dochter af te halen in Yaoundé is voorbereid en ze vertrekt voorspoedig. Komt goed aan hoewel haar ingewanden opstandig worden. Het is ten slotte Afrika nietwaar en opstandelingen heb je hier plenty. (Vandaag kwam er toevallig een bericht dat de president van de Centraal Afrikaanse Republiek, onze buren, gevlucht is voor zijn opstandelingen).
Laten we maar zien dan kunnen we nog kijken!
Ik slaap vannacht heerlijk in ons echtelijke bedje zonder oordopjes.

23 maart 2013.
Heerlijk uitgeslapen begin ik,rond 11 uur, aan het ontbijt en daarna ligt de was me aan te staren alsof het wil vragen waar het warme strijkijzer nu eindelijk blijft. Na een wasmachine aangezet te hebben met beddenlakens en kussenslopen, achtergebleven onderbroeken en sokken gaat de telefoon.
Silvia klinkt niet vrolijk en gezond. Ze zegt in het ziekenhuis geweest te zijn en nu met acht-en-dertig-negen in bed te liggen met een maag-darm-infectie en....... Dan wordt de verbinding verbroken voor, naar later blijkt, een spurt naar de toilet.
Franka heeft haar aansluiting naar Parijs gemist door vertragingen in het vliegverkeer. Ze komt, in plaats van om 20 uur nu ergens morgenvroeg in Yaoundé. De anderen zijn met hink-stap-sprongen nog net op tijd in Parijs gekomen (Die hadden een storing van de Thalys ergens rond Brussel) en worden door anderen afgehaald. (In Europa loopt alles dus ook niet altijd zoals verwacht?!?!)
Dan blijkt weer de kracht van het hebben van relaties in Afrika. Je belt, je vraagt en het komt goed of het komt niet goed. Nu dus wel, zover! Iedereen wordt afgehaald al ze er zijn.
Hoe Silvia morgen op weg moet weet ze nog niet. En waar iedereen intussen moet blijven om hun frustratie over een, mogelijk, mislukte vakantie te verwerken, ook niet.

Tätä!!!!! Ridder Leo springt op zijn paard om te hulp te snellen!

“Kan ik niet” stel ik voor, “met de bus naar Yaoundé komen en jullie allen met onze auto zondag naar Limbe rijden? Even afgezien van jouw reisvaardigheid uiteraard. Daarna zien we wel! Toch?!”

Bij gebrek aan beter (en dat wist ik wel!) wordt het aanbod aanvaard.

Nadat de wasmachine haar werk gedaan heeft en ik mijn rugzak met het hoogst noodzakelijke heb gevuld bel ik onze Zwitserse collega's. Of ze me naar de bushalte kunnen brengen? (Ik vertel de story). Ja, natuurlijk! In 15 minuten komt zij me, met de dochter, op halen en uit zwaaien.

Nog even de was in de droogtrommel, de kat van eten voorzien, de ontdooiende-zuurkoolstamp- -met-spek zó verpakken dat de Zwitsers zich daar aan tegoed kunnen doen dan op weg naar.....

Om half drie koop ik mijn kaartje en tegen zessen vertrekt de bus. Blijkt dat er van een stel de bagage niet ingeladen is. Verder heb ik, in de bus, een nieuwe buurvrouw gekregen omdat mijn buurman zich niet meer heeft laten zien. De bus stopt zodat de bagage van het gedupeerde stel met een taxi opgehaald kan worden.
Vlak nadat de bagage zich, na 15 minuten, bij het gezelschap heeft gevoegd, staat daar ook mijn oude buurman in het gangpad. (Is ie ook met de taxi meegekomen?) Hij begint meteen van zijn neus te maken (in Nederlands: zich op te winden). De vrouw 'moet onmiddellijk' haar plaats verlaten anders........ Ik versta de rest niet helemaal, maar de tanden van de vrouw en de ruiten van de bus zouden weleens kunnen sneuvelen. (Vrije vertaling.)
Het aparte hier is dat iedereen zich ermee begint te bemoeien. Er wordt van alles geschreeuwd en ik heb de indruk dat er dan ook veel olie op het vuur wordt gegooid. Tenminste, de man wordt steeds kwaaier, de vrouw steeds stiller en de situatie steeds onbeheersbaarder.

Tätä!!!!! Ridder Leo springt op zijn paard om te hulp te snellen!

Ik doe mijn E-reader uit, zeg tegen de man dat hij moet dimmen (in het Engels) en tegen de vrouw (in het Frans) dat de man daar eerder zat dan zij en zij dus haar plaats naast de blanke (mij dus) moet opgeven.
De man, van wie ik vermoed dat hij gedronken heeft, wordt steeds agressiever, de vrouw steeds onverschilliger, het gepeupel steeds bloeddorstiger.

Ik spreek Engels tegen de man om hem tot nadenken te dwingen, ondanks zijn alcoholgehalte. Inmiddels maak ik het vredesteken en maan hem tot rust en overleg. Ik verbied geweld als hij aan de vrouw begint te sjorren en maan eveneens de vrouw de situatie te aanvaarden omdat, hoe dan ook, de man in zijn recht is.

Zonder uitgeslagen tanden en verbrijzelde ruiten gaan we andermaal op weg naar..... Yaoundé.

Het blijft nog enige tijd onrustig vanwege de adrenaline-spiegel bij iedereen. Dan kan ik me verdiepen in de thriller waarmee ik me door de donkere avond beweeg dank zij het lichtje op mijn E-reader. Gelukkig heb ik nu ook muziek gedownload zodat ik me, met mijn oortjes in, kan afsluiten voor de snelheid waarmee we richting hoofdstad 'vliegen'.
Om half elf komen we aan en een taxi brengt me naar de zieke. De diarree is gestopt maar de buikkrampen houden nog een tijdje aan.
Karin met dochter zijn veilig aangekomen en Franka hangt nog ergens boven het continent.

Ik ga bij onze vrienden elders overnachten en tegelijk afscheid van hen nemen want zij vertrekken toch nog vrij onverwachts terug naar Duitsland.
Bij zijn vader is een agressieve vorm van mild-kanker geconstateerd met uitzaaiingen naar andere organen. Weinig kans op herstel en misschien verlenging door een operatie en chemo. Ik vind het hard voor hem want hij wilde nog zoveel met z'n vader ondernemen als ze in mei uit Afrika terug kwamen. Nu krijgt dat een andere inhoud want, als zijn vader er doorheen komt, is de prognose toch invaliditeit, mogelijk met rolstoel.

24 maart 2013. Palmzondag.
Na het ontbijt en het afscheid van hen en de kinderen zoek ik de ziekenboeg weer op. De nacht is goed en onrustig geweest. Er is nu eerder sprake van verstopping. Zeker zo leuk als we de 280 km naar de kust afleggen.
Franka heeft geen bagage op vliegveld meegekregen. Vanochtend was er nog niemand van Air France die kon helpen. “Of ze, later op de dag, nog maar eens terug wil komen”.

Rond 10 uur zijn we weer op het vliegveld en na 'n uur is het duidelijk dat er geen bagage gaat komen de eerste dagen, als die al gaat komen. We vragen onze vaste taxichauffeur, die regelmatig mensen afhaalt op Nsigmalen, of die Franka's bagage af kan halen en op transport naar Bafoussam kan zetten. En dat is dan weer het leuke van Kameroen en de relaties. “Geen enkel punt, madame, messieu. Wordt voor gezorgd”.

En zo zijn we toch nog redelijk op tijd onderweg naar de Oceaan, waar we rond 5 uur in goede gezondheid aankomen.
Het huis is groot en goed onderhouden. Ruime kamers, goede bedden en kookgerei in de keuken. Yvonne is er al en we besluiten, voor het donker wordt, na een korte pauze vis te gaan eten aan de haven. Want we kennen tenslotte geen van allen de weg.
Het is hier echt bloedje heet. Zo'n dikke 30 graden en het voelt alsof het elk moment kan gaan regenen. Kortom; sauna. De vis is heel lekker doch met garnalen kunnen ze hier niet uit de voeten.

25 maart 2013.
Met Silvia gaat het steeds beter alleen vind ze het moeilijk de organisatie los te laten en rust te houden.
Eerst maar eens wat boodschapjes doen, geld halen en rondkijken.
Ik stop bij de bank en geef Karin 90.000 frank CFA. Ze wil tellen als we op straat staan, maar dat kun je hier beter maar niet doen. Als ik in het voorportaal bij de flappen-tapper sta roep ik haar binnen om hier te tellen. Ik voer alle handelingen uit om 250.000 frank CFA te krijgen en ondertussen telt zij haar geld. Terwijl ik met haar sta te praten neem ik mijn pas terug en wil het geld nemen doch tot mijn schrik sluit het luikje zich en slikt het apparaat het geld weer in.
Wat nu?!?! Ik zoek een knopje om het te openen, maar geen knopje. Ik steek mijn kaart er weer in in de hoop dat er dan iets positiefs gebeurt en het stapeltje bankbiljetten weer wordt opgehoest. Niets van dat alles!
Ik toets nogmaals alle gegevens in doch krijg te lezen dat mijn dagopname-maximum al is bereikt. “Thank you for banking with us!” zegt het stomme geval.
Door bandieten beroofd worden is niet leuk maar door de bank?!?!
Ik laat Yvonne even het apparaat bewaken en ga de bank in. Wellicht kan er hier iemand helpen. Het is tenslotte hún automaat.
“Neen, dat moet ik met mijn eigen bank regelen,” zegt iemand, die nauwelijks zin heeft zijn kont te verheffen. (Is ook een vrij zwaar geval zo te zien.)
Is er dan niemand die kan zien waar het geld is gebleven en dat er te weinig is uitbetaald.
“Neen, dat kunnen ze alleen in Yaoundé. Regel het met je eigen bank en die moeten het dan regelen met de bank in Yaoundé.” zegt Mr. Fat-Ass terwijl hij zich verwijdert en mij vertwijfeld achter laat.
Dat kan maanden duren en ik heb het geld nú nodig.
Weinig kans op herstel op korte termijn. Zo luidt het telefonische antwoord van mijn bank als ik ze bel. Misschien is het niet afgeboekt en kunt u morgen het bedrag toch opnemen. Anders moet u via internet......... (technische babbel).

26 maart 2013.
Ik zit onder een ventilator aan de tafel op mijn laptop te werken. Het geluid doet me denken aan de helikopters die in Luik vanaf de heliport langs de Maas vertrokken. Ik hoop niet dat deze het dak van het gebouw laat vertrekken.
Fris is het wel zo'n windje door mijn haren. Als ik de keuken inloop voor een koud glas water, stroomt het zweet me over de rug. Nog steeds is het buiten 33 graden met af en toe een buitje.
De anderen zijn naar het strand vertrokken vanochtend. Ik heb nog wat werk af te handelen onder andere dit stukje voor het blog.
Morgenvroeg ga ik met Yvonne richting Douala. Zij reist dan door naar Yaoundé en vertrekt morgennacht vanuit Nsimalen weer naar Duitsland. Ik ga vanuit Douala met de bus weer naar huis.

Ik hoop dat het een echte Goede Week wordt voor iedereen.

Ik wens jullie een zalig Paasfeest en kijk uit met de eieren.
Tot ergens in april.
Leo.

P.S. Is het toch nog even anders gelopen. Ja, het blijft Afrika. Ik reis toch mee naar Yaoundé om de bagage van Franka op te halen. ('t Was te riskant het op transport te zetten.) Overmorgen reis ik dan met het spul naar huis.
It's a long long way to Tipperary!
Doei!