27. Werken aan kindermisbruik........ twee dooien.

4 april 2013.
Vandaag ben ik weer terug in het werkdomein waar ik me vertrouwder voel dan in de andere. We gaan op weg naar Foumbot. Een stadje in het moslimgebied te noorden van Bafoussam. Er zijn een 30 tal bobo's uitgenodigd om over kindermisbruik en discriminatie van vrouwen te praten. Ik zit al vroeg in de auto om vooral op tijd te vertrekken. Bekend, bekend, bekend! Hoe we hier mee om moeten gaan om die mentaliteit te veranderen blijft een aandachtspunt. Mijn voorstel om de realiteit onder ogen te zien en gewoon de aanvangstijden Afrikaans te maken, bijv. 10 uur i. pl. v. 8 uur 30', vindt nog geen gehoor onder de medewerkers. Iets beters komt nog niet bovendrijven. De chauffeur weet, met Schumacher-allure, (of Jacky X-allure voor senioren onder de lezers) nog 5 minuten van de vertraging af te knabbelen
We beginnen dus om 5 voor 10 uur waardoor mensen die al wachten behoorlijk geagiteerd reageren.
Ik ben blij verrast door de deelname van 4 politie-beambten waarvan 2 commissarissen (wat een hoop dubbele letters zeg!). Hun bijdrage is zeer positief, hun vragen to the point en ze weten helemaal hoe ze moeten reageren wanneer er een aangifte gedaan wordt van kinderverkrachting. Hoewel onze ervaring met de politie niet zo positief is, -met name de snelle invrijheidsstelling van de verdachten en de druk op ouders om in den minne te schikken, baren ons zorgen,- wéten doen ze in elk geval hoe het zou moeten. Daar kunnen we in de toekomst op teruggrijpen.
Wat me altijd weer verbaast is de opvatting dat de meisjes zelf schuld zijn als ze verkracht worden. Dan had ze daar, op dat tijdstip, zo gekleed, alleen, lopend, maar niet moeten zijn. Meisjes moeten anders opgevoed worden, is het algemene credo. Gelukkig heeft mijn leidinggevende mijn uitspraak: -“Ook al loopt een meisje naakt over straat, het geeft geen enkele man het recht om haar te verkrachten.”- overgenomen.
Zo fulmineerde een ouderling dat de vrouwen in de nachtclub aangepakt, en her-opgevoed moesten worden. Ze lopen daar immers half of helemaal naakt rond.
Op mijn vraag of de jongens en mannen dan ook her-opgevoed moesten worden want: ”Wie zijn de klanten in de nachtclubs?” viel hij stil. Gelukkig waren er wel een aantal mannen die ook vonden dat er iets met de opvoeding van jongens te bereiken viel, want dat zijn toch de klanten en de potentiële verkrachters.

6 april 2013.
Gisteravond ben ik even buiten onze poort gaan kijken omdat er iemand luidkeels aan het jammeren was. Ik dacht aan een overval of zo, doch het bleek een dronken man te zijn.
Vandaag worden we op de hoogte gebracht dat er een rouw-bijeenkomst is in het huis waar de geluiden van gisteren vandaan kwamen. Omdat het onze overburen zijn brengen we hen een bezoek. Blijkt dat hun zoon van 30 overleden is. Hij heeft een winkeltje onder aan de berg. Als er iemand voor zijn deur wordt overvallen schiet hij te hulp. De overvallen schiet hem echter door het hoofd. In het ziekenhuis overlijdt hij.
De overvaller vlucht onze wijk in. Hij is bekend als crimineel in de buurt en een aantal mannen leggen een bezoek af aan hem. Dat overleeft de overvaller dan weer niet. Hij wordt doodgeslagen onder het motto: “Opgeruimd staat netjes, want de overheid doet toch niets.”
De vrouw van deze neergeschoten buurjongen, moeder van 2 tweelingen, leeft op gespannen voet met haar schoonfamilie. Hierdoor heeft deze laatste besloten dat zij geen gebruik meer mag maken van de gezamenlijke woning en de voordeur dicht laten metselen. Staat ze dus ook nog eens op straat met 4 kindertjes.

Tätä!!!!! Ridder Leo springt op zijn paard om te hulp te snellen!
Maar hij bedenkt zich dit keer. Het paard staat nog na te hijgen van de vorige ritjes en misschien is het beter de hulp in te roepen van de kerk want de overledene is ten slotte de kleinzoon van de vorige dominee. Je weet wel, degene waarvan enkele maanden geleden zijn huis is afgebrand.
Blijkt een goed idee want de dominee roept vanaf de kansel op tot vrede en liefde vooral voor de prille weduwe die het toch al zo moeilijk heeft.
Of het zal helpen? De tijd zal het ons wel leren.

Rond het middag uur breng ik Karin en haar dochter Annika naar de bus want vanavond om 11 uur vliegen ze weer terug in die Heimat. Helaas voor hen rijdt de bus net voor hun neus weg, terwijl ze een kaartje aan het kopen zijn. Het kan nu wel een paar uur duren voor de volgende weer vol zit. (Later hoorde ik dat het 2 uur werden.)
Ik ga naar huis en zak eens lekker onderuit!

7 april 2013.
Daar had ik zo gauw niet meer aan gedacht gisteren maar vandaag krijgen we eters op bezoek ter verhoging van de vreugde die Franka’s bezoek aan ons gezin brengt. Dat betekent dat we weer eens een copieuze maaltijd aan de gasten voor zullen zetten. De koning van Bapa met 1 vrouw en hun kinderen zijn onder hen evenals de algemene directeur en zijn vrouw. Ook onze Zwitserse collega’s met kroost mag zich tegoed komen doen.
Eugénie onze huishoudelijke hulp, steekt ook de handen uit de mouwen om de ongeëvenaarde Poulet DG te bereiden. (DG is de afkorting van Directeur Général.)
Komt mooi uit toch met de algemene directeur onder de gasten?! Maar helaas komt mevrouw de DG zich vanmorgen excuseren. Zij zijn verhinderd. Er is een lading Duitse bouwkundigen aangekomen in verband met de bouw van het nieuwe onderkomen van CIPCRE. Dus daarmee moeten zij zich nu beschäftigen.
Hebben wij een stukje kip DG meer. Elk nadeel heeft zijn voordeel nietwaar?
Dat is wel nodig ook want tot mijn verbazing kiezen de jonge spruiten massaal voor de kip en laten de spaghetti met tomatensaus à la Bolognèse links liggen. Ik denk nog: “Het lijkt de Italiaanse opstand wel.” Gelukkig hebben we, op de markt, een flinke kip gekocht en die gaat dan ook ram op. Mogen wij ons verheugen op spaghetti de eerste dagen van komende week.
De koningskinderen en de berggeitjes mengen goed en hebben een boel plezier. Vooral de muziekinstrumenten zijn interessant. Af en toe moet ik wel ingrijpen om ze te beschermen. De instrumenten wel te verstaan. De kinderen niet, die zijn het toch gewend om geslagen en geschopt te worden. Ik kan me dus lekker uitleven! (Geintje!)
Ze blijven nog lekker lang en uiteindelijk gaat iedereen tevreden en weldoorvoed huiswaarts. De hele aanrecht staat nu vol met de restanten van een goed leven. Mag Eugénie morgen mee gaan stoeien.

15-04-2013.
Vandaag is de eerste steenlegging van het nieuwe CIPCRE-complex. Er is een jaar gewerkt aan de voorbereidingen om een onderhoudsvriendelijk, ecologisch en economisch verantwoord ontwerp te maken. De samenwerking tussen de universiteiten van Garoua (Kameroen) en Aken (Duitsland) is goed verlopen. De Duitse gründlichkeit en de kennis van natuurlijke en plaatselijke bouwstoffen moet een synergie meebrengen die uiteindelijk alle ontwerpers maar ook de huidige en komende medewerkers van CIPCRE lyrisch maakt.
Silvia komt met het bericht dat we om 8 uur bij elkaar komen en dan in colonne naar de bouwplaats trekken. Om 10 uur zal de gouverneur persoonlijk de eerste steen komen vastmetselen. Ik stel voor om individueel met onze RAV4 rond negen uur die kant op te gaan want ik zie het lijk al drijven. We komen om kwart over 9 aan en er zijn al 10 gasten van de 80 die er verwacht worden. 'n Enkele verdwaalde collega struikelt over de kabels van de geluidsinstallatie die aangelegd wordt. De catering is bezig het buffet op te stellen voor ná de steenlegging. De stoelen worden ook alvast neergezet. We zetten ons op twee stoelen en kijken de bouwplaats rond.
12.000 m2 grond waarop een, ik moet het zeggen, prachtig complex is gepland. De tekeningen laten een 5-tal gebouwen zien tegen de helling van de heuvel. Verschillende verdiepingen moeten straks de medewerkers en cursisten uit heel Kameroen herbergen. De afwisseling tussen steen, hout, bamboe en bomen geven een natuurlijk geheel. Kijk zelf maar. (zie foto die nog komt

Langzaam vult het terrein zich met mensen. Een koor om het geheel muzikaal te ondersteunen, de staf van CIPCRE en allerlei gasten die ik soms wel, soms niet kan thuisbrengen. Onze collega's uit Benin en Yaoundé zijn ook gearriveerd. Ik hoor dat hun buschauffeur de opdracht gekregen heeft een paar rondjes in Bafoussam te rijden omdat ze anders te vroeg ter plekke zouden zijn!.
Het koor begint hun stembanden te op warmen. De jongens van het geluid latten de luidsprekers warmdraaien. De ceremonie meester verontschuldigd zich een paar maal, voor de vertraging die de gouverneur heeft opgelopen. En zo wordt het 12 uur.
De zon laat zich tenminste gelden. Bonjour le soleil!
Om half 1 komt de plaatsvervanger van de gouverneur aan op het terrein en het feest kan beginnen. Dat wil zeggen de toespraken. 9 In totaal. Gelukkig afgewisseld door gezang en muziek, dat wel. Het is hier gebruikelijk dat iedere spreker (spreeksters zijn zeer schaars) alle bobo's persoonlijk welkom heet. Dus zit ik de eerste 10 minuten van iedere speech te luisteren of iemand toch nog vergeten wordt. (Niet dus!)
Eindelijk worden de stenen geplaatst door de bobo's en worden we verlost van onze stoelen. Ik heb honger, het is tenslotte al 2 uur in de middag. Helaas voor Leo moet Silvia zich thuis gaan omkleden, omdat ze daarna weer moet werken. We sluiten dus niet aan voor het buffet maar gaan naar huis om een boterhammetje met kaas te eten.
Het buffet is heerlijk, zo berichten mijn collega's me later met een vies lachje, en etensresten, om hun lippen.

17-04-2013.
Soms vind ik het erg moeilijk om de moed erin te houden. De laatste tijd zijn er erg vaak stroom-storingen en hebben we geen water. Gelukkig lees ik graag doch het werk blijft dan liggen. Zoals vandaag. Het is bijna 12 uur en we hebben al vanaf vanmorgen geen stroom, water en internet. Mijn collega's lummelen wat rond of doen een dutje. Ik schrijf aan mijn blog maar niet lang meer want mijn accu is nu bijna leeg.
Ik denk dat ik na het eten naar huis ga en ga lezen in John le Carré's -The constant gardener.-

Ik krijg net het bericht dat mijn leidinggevende in Yaoundé zijn laptop en zijn externe harde schijf is kwijtgeraakt bij een auto-inbraak. Hoewel ik hem al meerdere malen heb gewaarschuwd een back-up te maken en zijn harde schijf op kantoor te laten is dit wellicht de harde les die hij nodig had om echt te luisteren. Bij hem zeg ik:”Een gewaarschuwd man telt voor, minstens, 4.”

O, ja! Misschien missen jullie de laatste afleveringen foto's? Wel, mijn camera is in Nederland ter reparatie. In mei krijg ik hem weer terug. Daarna weer foto's dus. Ik film wel maar dat zijn te grote bestanden om op het blog te zetten.

Ik krijg ook net bericht dat er hier iets ten noorden van ons een stammentwist aan het escaleren is. Er zijn twee doden en enkele honderden gewonden. Bekenden van ons berichten dat ze bang zijn en de streek ontvluchten.
Zonder internet hebben we geen officiële informatie. We'll see!

22-04 2013.
Ik zit op het terras en heb lekker gegeten. Spaghetti à la Bolognese, met groenten en enkele verdwaalde kipstukjes. Het was lekker doch mijn gedachten waren elders, verdwaald.
Het hele weekend stond in het teken van iets wat op griep lijkt. Hoofdpijn, diarree en ’n onbestemd gevoel van onbehagen. Ik heb veel geslapen en tussendoor voor voedsel gezorgd. Dat dan weer wel.
Silvia gaat vandaag naar Kribi voor een bijeenkomst, workshop van de civiele vredesdienst. Ik zou aanvankelijk ook meegaan maar, omdat onze vrienden uit Yaoundé hun afscheid, aan het einde van deze week, (zie vorige aflevering), helaas moesten afblazen, was mijn aanwezigheid niet meer leuk of noodzakelijk doch eerder storend. Ik vind namelijk dat je op een werkdag van 12 uur minstens 3 uur moet uittrekken om te flaneren, een biertje te drinken op een terras of gewoon ontspannen te ouwehoeren. Hierin vloek ik met de Duitse gründlichkeit en om nader onheil en ongerief te voorkomen blijf ik maar thuis. Gezien mijn toch al niet zo beste gezondheidstoestand, is dat ook niet verkeerd.

Op internet kwam ik het aangrijpende relaas tegen van een Engelse jonge moeder. Zwanger van haar vierde kind heeft ze op Facebook haar noodkreet laten horen (lezen dus!) dat ze ten einde raad was omdat haar vriend haar verlaten had voor een ander. Vervolgens heeft ze haar 3 kinderen, van 3 en 2 jaar en 11 maanden, omgebracht en heeft ze zelfmoord gepleegd. Als ik het reeëngezichtje van deze vrouw en de familiefoto van de papa met de kinderen zie houd ik het niet meer droog.
Dat was waaraan ik dacht tijdens en na het eten daarnet.
Afrika, ontwikkelingwerk, sociale vooruitgang bewerkstelligen. O.K. Maar in welke richting? Hier draait alles om familie en dorpsgemeenschap. Voor menigeen een opvang, voor menigeen een gevangenis. Beide kanten zie ik en hoor ik.
In Europa is er dan een Facebookgemeenschap, anoniem, open, vrij. En wat heb je eraan als het eropaan komt? Wie schiet je te hulp? Ook hier zie ik beide kanten. Ik hóór ze niet want ik maak er geen deel van uit. Wil er geen deel van uit maken! Vind het te oppervlakkig en vrijblijvend. Ik oordeel en dat is niet juist, want wellicht hebben er honderden, duizenden heel veel vreugde en baat bij gehad.
Ik vraag me dan af:”Hoe kunnen we de goede kanten van beide culturen verenigen en versterken en de slechte kanten uitroeien?” I do’nt know! Ik weet het niet! Ik zoek. Ik blijf zoeken. Dat is ontwikkelingwerk vind ik.

Ik ontwikkel intussen ook mijn eigen plan, mijn scheepsplan voor als ik terug ben in Europa. Dan wil ik een bedrijfje opzetten dat scheepsvakantie aanbiedt aan individuen en gezinnen.
Al enige tijd heb ik enkele kleine schepen (klippers) op het oog waarin ik twee woningen in het ruim wil bouwen. Een voor de gasten en een voor mijzelf. Met dit schip wil ik de Europese wateren bevaren. Van Nederland tot zuid-Frankrijk, van de Noordzee tot de Zwarte zee.
Mensen die mee willen varen kiezen voor een traject in een bepaalde tijd waar ik me dan met het schip bevindt.
De vakantiereis is op basis van, bijna, half pension, inclusief 4 diners, bewassing en overleg voor uitstapjes in de omgeving.
Extra’s kunnen besproken worden want ik vind dat je in de vakantie zo vrij mogelijk moet zijn.
Ik wil milieu-vriendelijk werken dus ontwikkel ik een elektrisch aangedreven schip. Gelukkig zijn de accu's de laatste jaren sterk verbeterd en ook de zonnepanelen winnen steeds meer aan efficiëntie. Op een schip van 25 bij 5 meter is er vast wel ruimte voor zo'n 30 m2 paneel.
Het water van het huishouden wil ik recyclen of althans schoon weer overboord zetten.
Mooi is ook dat er een temperatuursregeling in het schip gebouwd kan worden zodat het 's zomers niet te warm en 's winters lekker warm is. De vloerverwarming kost nog wat hoofdbrekens want ik wil er eigenlijk een houten vloer in leggen. Nu ja, tijd genoeg om daar een oplossing voor te vinden.
Omdat ik met pensioen ben, ben ik gelukkig niet afhankelijk van betalende gasten en alles wat mee wil varen is welkom tegen een marktconforme prijs. Bij de, door mij gevonden concurrenten ligt die rond de 1000 euro pp/pw. Ik kan het voor minder heb ik berekend.

Iedereen die me wil ondersteunen in dit project, financieel, met adviezen en handarbeid is welkom. We spreken een prijs af die omgezet wordt in een vakantiereis met het schip als we gaan varen. Als je, op wat voor manier ook, mee wilt doen laat het me weten op leo.oome@gmail.com . Niet op het webblog, want dan lopen de twee werelden zo door elkaar.
Ik streef ernaar om in het voorjaar 2015 klaar te zijn en de eerste proefvaarten te gaan houden. Dit is, uiteraard, afhankelijk van de beschikbaarheid van de schepen, de werkzaamheden en de financiële perikelen.

Ik verheug me er al op in mei naar Nederland te komen waar we dan weer een KONING-rijk hebben. (Ik zal er weinig van merken vrees ik!)
Aju!
En geniet van de lente!
Leo.

PS Ik kreeg net het bericht dat de gegijzelde familie in noord-Kameroen vrijgekomen is. God zij dank!