1.k. Zweten, lopen en lekkere plekjes zoeken.

De airco doet goed z’n best in ons nieuwe onderkomen. Zo goed dat Lies hem af en toe uit wil. Het contrast met buiten is te groot. (10 à 15 graden.) Doen we hem dus af en toe uit.
Hoe ver het naar het centrum is, is me onduidelijk. Ik vond het toen niet ver, maar toen hadden we een auto.
Google-maps brengt uitkomst. Het is 1400 meter.
We knopen een rugzak om en lopen er naar toe. Normaal peanuts, maar we komen er drijfnat aan. Dus eerst een tankstop op een terrasje. Gelukkig is er een fris windje van zee dat ons af en toe bezoekt.
Voor het etablissement staat een Renault 4 weg te roesten. Daarachter een Volvo waar de planten door de ramen komen. Lies wil dat fotograferen en zo komen we bij een mevrouw die met een Singer naaimachine, zoals mijn ouders in 1937 kochten, zit te naaien. Als we vragen of we haar werkzaamheden mogen vastleggen in het fototoestel, mag dat.
Lies blij en het mens geniet van de aandacht.
We gaan de markt op om enkele dingen te kopen. Is altijd weer leuk om te onderhandelen met de verkopers en verkoopsters.
We vinden en kopen wat we nodig hebben en gaan naar de supermarkt voor etenswaren. Thee, koffie, sap, jam en broodjes.
Ik bel onze chauffeur en vraag hem of hij ons kan ophalen.
Dat kan, en onderweg slaan we een krat bier en enkele flessen water in.
‘Thuis’ nemen we een duik en daarna een siësta van een uur of anderhalf.
Vakantie!
Onze chauffeur, en zo waren er al meer, vertelt dat het uitblijven van de regen de schuld is van de Chinezen die, 50 km. zuidelijker, een nieuwe haven aanleggen. Zij willen niet tijdens de regen het werk stilleggen dus zorgen zij ervoor dat het niet regent!? Dan kunnen ze doorwerken. Ik vraag hem of ze dat doen door anti-regen-dansjes. Hij lacht, maar een andere verklaring blijft uit. Bijgeloof?
Terwijl we een biertje op een terras aan zee drinken maken we kennis met Henry. Het is de plaatselijke sjacheraar. (annex alcoholist, zo blijkt later.)
Hij is heel aardig en vraagt of we wat nodig hebben.
Nou, nodig!? Neen, niet bepaald.
Hij gaat met een aantal schilderijtjes aan de loop.
’n Hele tijd later strijken we neer op een ander terras om wat te eten. En, jawel hoor! Henry strijkt bij ons neer. Of we zin hebben in een uitje naar de pygmeeën?
Ik was er al een keer of vijf, doch voor Lies is dit nieuw.
Hij regelt het vervoer naar, de prauw, de cadeautjes en de dansjes van de stam. Verder zorgt hij voor een maaltijd met garnalen bij de watervallen van de Lobe.
Het eten en de drankjes daar zitten niet in zijn aanbod.
Ik ruk een biertje uit voor hem en ga onderhandelen over de prijs.
Toen ik het zelf regelde kwam ik uit op zo’n 20.000 Fr.CFA (€ 30,=). Hij vraagt er 90.000 voor (€ 140,=).
Met allerlei kwinkslagen en verhalen komen we uit op 60.000 inclusief het eten en de drankjes.
Hij wil wat verdienen doch ik laat me niet afzetten.
Morgen komt hij ons met zijn neef ophalen met de auto en dan gaat het richting oerwoud.
De reis verloopt heel gemoedelijk en de pygmeeën zijn heel hartelijk. Ze hebben plezier vooral als die blanke opa met hen een inheems dansje maakt.
Lies mag volop fotograferen en ik mag meedansen en zingen met de plaatselijke bevolking.
Op de terugweg met de prauw zien we heel mooie vogels en ook makaki-aapjes.
Overigens wordt de omgeving behoorlijk vernield door de Chinezen die er een autoweg en een spoor aanleggen inclusief een brug over deze mooie stille rivier.
Modern times!
We eten bijzonder lekker bij Marco die ik herken van de avond van een wereldcup wedstrijd die ik daar gezien heb. Nu, ja! Gezien heb!? De zon stond laag en schitterde op de TV zodat ik geen bal kon zien.
We gaan nog ergens iets drinken en Henry vertelt dat zijn oom, die hier tegenover woont, overleden is. Vrijdag wordt zijn lichaam opgehaald uit het mortuarium, ’s nachts is dan de ‘deuil’ (rouwgebeuren) en zaterdag is de begrafenis van 11 uur tot 16 uur. We krijgen even later het programma en hij vraagt een bijdrage voor de plechtigheid. Nu is mij wel bekend dat er gegeten en gedronken wordt.
2 Flessen Whisky zijn ook goed als bijdrage.
Ik geef hem toch liever geld want ik verwacht dat de volle flessen de volgende ochtend niet halen.
’s Avonds breekt er een noodweer los. Boven zee is het weer zo’n spectaculair schouwspel als toen we aankwamen, alleen stortregent het er nu ook nog gigantisch bij.
De Chinezen zijn de controle over de regen dus kwijt!
Ik denk aan degenen die de ‘deuil’ ’s nachts bij mogen wonen.
’s Ochtens gaan we, heel Kameroens, om half 12 van huis. Als we er aankomen zijn er ’n man of 10. 150 Stoelen staan op een zitvlak te wachten.
We gaan maar tegenover biertje drinken. Henry zit er al wat lodderig uit zijn ogen te kijken.
Na drie kwartier gaan we nog maar eens bij de begrafenis kijken. Ik geef aan dat wij niet pontificaal vooraan willen zitten. Goed, we mogen achteraan op de hoek bij de weg zitten.
Zo kunnen we, als we willen, dit gebeuren vrij ongemerkt verlaten.
Er komt een beetje leven in de brouwerij, maar ik heb wel leukere begrafenissen meegemaakt. Daar komt bij dat het geheel in het patois wordt geleid, met af en toe een woordje Frans ertussen.
Dat het geheel niet alleen voor ons niet erg boeiend is, moge blijken uit een foto die ik hierbij voeg van enkele vrouwelijk treurende gasten.
Na twee uur treurnis houden wij het voor gezien en gaan wandelen.
We vinden een bijzonder mooi plekje een halve kilometer verderop aan het strand.
Onder de bomen, in een zeebriesje genieten we van een biertje en een zeebaars die gegrild wordt.
Het duurt even want de kooltjes zijn door de nachtelijke bui vochtig geworden.
We hebben de tijd! Zoals de Afrikaan zegt: “Jullie hebben de klok en wij hebben de tijd!”
Als we bijna klaar zijn met eten komt er een blanke man aan een tafeltje naast het onze zitten.
Hij bestelt iets te drinken met een rauwe stem. Daarnaast rochelt hij om de twee minuten. Lies draait haar rug naar hem toe.
“Wat een nare man. ”zegt ze. Ik begrijp haar wel en praat rustig door.
Als de man na enige tijd in het Frans tegen ons begint te praten voer ik een toneelstukje op dat meestal wel helpt om het gesprek af te houden.
“C’est joli ici, n’est pas?” zegt ie.
“Moi, Hollandai! Peu parlee Fransai! Vacans!” zeg ik zo gebroken mogelijk.
“J’habite déjà vingt-deux ans ici.” zegt ie.
“Deu? Deu ?” vraag ik 2 vingers omhoog houdend.
“Non, 22 ans,” zegt ie.
“Ah! Wie! Deu, deu!” zeg ik.
Ik praat even met Lies die in een deuk dreigt te vallen.
“Je viens de Luxembourg! Junker! Benelux.” Probeert hij nog.
“Voe Junker? Benelux bien!” zeg ik nog.
Zijn biertje is op en hij loopt weg.
“Bonjour!” zegt ie nog.
“Oui! Bye bye!” beëindig ik de conversatie.
Lies komt niet meer bij.
Ze is zo trots op me als ik bijna vloeiend Frans spreek.
We gaan weer richting Yaoundé met de bus.
Onze reis zit er bijna op. Nog twee daagjes.
Tot dan en geniet de lente!