1.g. Terug van weggeweest.

De internetverbinding is heel onzeker momenteel, doch ik kon het vorige bericht toch onverwachts verzenden.
Daarna ben ik de auto in gaan rijden. Odile heeft alle vertrouwen in mij en zit rustig naast me en geeft af en toe een aanwijzing. We halen voor Alain zijn vertrouwde biertje en wellicht zijn er voor mij ook nog enkele als ik woensdag weer terug ben op dit nest.
De auto wordt volgetankt en mijn GSM afgeladen met tegoed.
Het is wel weer goed uitkijken hier in het verkeer.
Ik ga zo plat om morgen goed uitgerust op weg te kunnen gaan.
Heb vannacht goed geslapen en word om 6 uur wakker. Ik woel nog wat maar slapen komt er niet meer van.
Ik douche, pak mijn koffertje en mijn rugzakje in, zet koffie en smeer een broodje voor onderweg en als ontbijt.
Als ik mijn horloge om doe zie dat deze half 12 aangeeft. Ze staat stil. In Afrika staat de tijd sowieso stil. Ik laat haar thuis!
Het is stil in huis. Odile roert zich nog niet.
Als ik haar roep is ze al klaar. Het blijkt dat ze mee wil rijden naar Bastos, ’n wijk op weg naar Bafoussam.
Ik ben er blij mee, want na 3 jaar, is de weg wel ’n puzzel geworden in mijn hoofd. Daarnaast zijn er steeds weer files die je een andere kant uit dwingen.
We vertrekken om half 9 en ik rij. Ik zal het aangaan tot de laatste druppel.
We worden alle kanten uit gedirigeerd door de politie en Odile weet dan waarlangs we rijden moeten. Alleen had ik dit nooit gerooid.
Zij stapt uit op een punt waar de files ophouden en vanaf nu ben ik op mezelf aangewezen.
Als er teveel verkeer is op een op een vierbaansweg wordt de linker strook gewoon door tegenliggend verkeer ingenomen. Dus erg gevaarlijk en ook vertragend.
Op de tweebaansweg wordt het rustiger en na 1 1/2 uur gaat het vlotjes de stad uit.
Leuk is dat ik heel veel herken en sommige dingen ben ik helemaal kwijt. Zo zie ik de bouwwerken van de termieten die ik compleet kwijt was! Ik heb er foto’s van, doch nooit meer terug gezien.
Ook ben ik afstanden soms kwijt. Duurde dat zo lang van A naar B? Of, ben ik nu al daar?
Wellicht herkennen jullie dit wel!
Sommige stukken van de weg zijn goed en ander abominabel en dat wisselt zich af.
Ik spreek mezelf dan ook steeds toe: “Nu is het mooi glad, maar voor je het weet zitten er weer kuilen in de weg!”
Steeds deze alertheid maakt dat ik enkele pauzes nodig heb om ontspannen te blijven. En dat gaat goed.
Ik ben terug!
Soms is de omgeving heel mooi, doch ik kan er niet te lang naar kijken. De gaten hè! Voorheen reed de een en genoot de ander. Nu rijd ik alleen en geniet met mate(n)!
Ik mis de afslag Bafoussam niet, ondanks dat die niet meer is aangegeven. Even twijfel ik, maar dan komen de bekende punten.
Bafoussam, here I come!
Ik adem moeizaam. De stofontwikkeling is enorm. Het verkeer is verstikkend. De straten die herken zijn slechter geworden in de tijd dat ik weg ben geweest.
Ik dacht overigens dat ik een Toyata Corolla kreeg doch het blijkt een Mitsubischi Colt te zijn.
Ik kom veilig aan bij het hotel in het centrum. Het heet dan ook Golden Center.
Ik neem een kamer met ontbijt en airco, controleer even alles en dat blijkt altijd wel nodig. De douche doet het niet, de afstandsbediening van de airco ontbreekt, de stop van het bad is weg en ik mis de code voor het internet.
Alles komt wel in orde, tenminste!? Morgen komt de ‘plombier’ de douche maken maar ik kan wel in bad als ik wil en als er water is.
Ik ruik na de reis niet al te fris doch dat valt hier niet op.
Ik bel met enkele bekenden en die willen me graag zien. We spreken af een biertje te gaan drinken want het stof in mijn keel mag wel weggespoeld. Ik heb moeite om Abraham te verstaan. Regelmatig zeg ik: “Tu dit?!” Hij praat enthousiast maar ik wil toch wel gewoon communiceren over zijn onderwerpen. Hij geeft nu, naast zijn werk als motortaxi, solfège in muziek. Probeert zo zijn muzikale talenten ten gelde te maken. Dat mag ook wel want hij heeft inmiddels 2 kindertjes. Hij wil ook gaan verhuizen naar een grotere woning met twee slaapkamers en dat kost ook weer meer.
We eten samen een uitstekend gebakken roerei en spreken af voor zondag.
Met Aimeric loop ik naar zijn kantoor van waaruit hij mensen van internet voorziet. Het ligt achter een bar-restaurant dat hij, samen met twee anderen, ook runt. De kippenfarm, die hij opzette is gestopt. Door regeringsbeleid mochten er van hieruit geen kippen en eieren meer verkocht worden in Yaoundé en Duala. Ze zijn daar al sinds jaar en dag bang voor de ondernemende Bamiléke uit Bafoussam en omstreken. Ze hebben onder het mom van de vogelgriep dit verbod ingevoerd.
Ik krijg van Cornelia een verontrust mailtje dat er in het nieuws gekomen is dat Kameroen op exploderen staat. Nu had ik van Silvia en anderen al gehoord dat er tussen de Engelstaligen en de Franstaligen een kleine burgeroorlog aan het uitbreken was.
De veiligheidstroepen van Paul Biya hebben hard en gewelddadig ingegrepen en er zijn nu onderhandelingen die de zelfstandigheid van het Engelse gedeelte moeten waarborgen. Of daarmee de koude uit de lucht is moeten we nog afwachten. Het lijkt er wel op maar het blijft uitkijken geblazen. De onvrede en armoede is groot.
Ik blijf veel binnen en probeer voor mezelf mijn Kameroen avontuur een gezondere plek te geven dan dat het had sinds mijn ongelukkige aankomst in Europa.
Ik heb vannacht een droom die me raakt en verder kan brengen.
Ik bespaar jullie de details doch het heeft te maken dat ik erg veel met mezelf bezig ben geweest de laatste 3 jaar en daarmee een aantal vriendschappen heb verwaarloosd en ben kwijtgeraakt.
Ik slaap rustig en bel Samuel, de uitvoerend directeur van CIPCRE en nodig hem uit voor een aperitief. We hebben een heel leuke her ontmoeting over hoe het verlopen is voorheen toen ik er was en hoe alles daarna veranderde.
Vanmiddag ga ik naar het huis van Abraham en familie.
Fijne zondag verder en ik meld me met een volgende editie van……
Leo.