1.f. Voorbereidingen voor binnenlandse en buitenla

De generale van Andy en César Franck begint op tijd. Odile heeft me erheen gereden terwijl ze op weg naar huis is.
De kerk is enorm.
100 m. lang en 40 m. breed. Met een hoogte van 10 m. en een zinken dak. Ik ben benieuwd naar de akoestiek.
De geluidsmensen zijn bezig met het plaatsen van de boxen en de versterker.
Shit! Ik ben mijn oordoppen vergeten.
Gelukkig heb ik papieren zakdoekjes bij me. Die heb ik dan ook nodig want, zoals ik voor 5 jaar al eens meldde, ze verknallen hun, en mijn, gehoor hier genadeloos.
De installatie piept en jankt, kreunt bij het afstellen.
Als het koor begint te zingen galmt het geweldig. Een geluidsinstallatie is volkomen overbodig. Goed, misschien voor de solisten en de presentator die alles aan elkaar praat.
Neen, de technici willen verdienen en dus gaan de knoppen op tien en de oren naar de knoppen.
De propjes papier in mijn oren zijn geen overbodige luxe.
Als de zangers en zangeressen na het inzingen aan de uitvoering beginnen ben ik in vervoering.
Ik geniet!
Het koor is zeer bedreven. In alle registers zijn ze aanwezig. De solisten zijn erg goed. De sopraan is van mindere kwaliteit doch ik hoor van Andy dat zij invalt voor diegene die bij het concert zal zingen.
Na een uur nemen we afscheid na een welverdiend applaus.
Wellicht dat ik met Lies naar een van de concerten kan gaan luisteren einde deze maand.
Odile haalt me weer op en we nemen nog een verfrissing.
Enkele jongeren roepen me na: “Bonjour, Einstein!”
Ik antwoord: “Bien! Albert! Heureusement pas Frankenstein!”
Mijn kapsel gaat inderdaad in de richting van A. Einstein.
Kinderen vragen ook wel eens of ik ‘Père Noël” (de Kerstman) ben. Zo’n witte baard en haren zijn ze niet gewend buiten Kerstmis.
Ik zeg dan vaak dat ik ervoor aan het leren ben. Nog een paar jaar…..
Ik krijg erg leuke commentaren op mijn stukjes van het Blog. Dank daarvoor.
Lies is bezig alle formaliteiten voor haar reis hierheen te regelen.
Ik regel hier wat ik kan en hoop erop dat ik onze Toyota RAV4, van toen, enkele weken kan gebruiken om in en rond Bafoussam te kunnen toeren met Lies.
Aimeric, de zoon van de koper, zou zijn best doen dat te regelen.
Ik krijg een telefoontje van hem. De RAV4 is in Bamenda en ze zijn daar om ermee te werken.
Ik zal dus iets anders moeten regelen als ik ter plekke ben.
Morgen ga ik met Odile, de zus van Henriette in haar auto naar Bafoussam. Zo’n kleine 300 km. Ik reken op 6 uur rijden en 3 pauzes van +/-30 minuten. Als we rond 7 uur wegrijden zijn we voor het donker ter plekke. Doch je weet hier nooit! Er hoeft maar een sacherijnige agent zich langs de weg te vervelen en je bent weer een uur later ter plekke.
Ik heb het Onze Vader en het Weesgegroet in het Frans geoefend om samen met de Hermandad te bidden en God te danken voor onze ontmoeting op 16 maart 2017. (Haha! Ik hoop het niet nodig te hebben!)
Het stinkt naar benzine sinds een kwartier. Alain weet ook niet waar het vandaag komt en maakt er ook geen punt van. Hij is al erg Kameroener geworden. Merk ik trouwens ook aan het gebruik van de TV. Die staat de hele dag aan op een zender die de Godganselijke dag actiefilms uitzendt. En, aangezien er ook actie-series bijzitten moet er gekeken worden.
Ik zit meestal op het terras naar de vogeltjes, de gekko’s en de vlinders te kijken, als ik tenminste niet op mijn blog schrijf zoals nu.
Biertje en muziekje erbij. Zo probeer ik de spanning voor de reis van morgen weg te werken.
Eindelijk heb ik mijn muziek in mijn laptop gestroomlijnd in MP3 zodat die beter afspeelbaar is op de diverse apparaten. Thuis kwam ik daar niet toe, doch hier, met veel beschikbare tijd, is het dan toch gelukt.
Internet ligt eruit, ik kan dus niet meekijken naar de uitslagen van de verkiezingen.
Even heb ik een overleg met Odile of we een kamer met meerdere bedden nemen of dat ze een kamer voor haarzelf wil.
Ze is er niet erg duidelijk in dus we zien morgen wel als we een hotel in Bafoussam gevonden hebben.
Ik kan snurken en airco vind ik erg fijn in tegenstelling tot haar.
De Duitse bij wie ik eventueel zou kunnen slapen, Heike, is erg ziek dus dat is geen optie voor de komende week.
Sinds enkele dagen krijg ik overal bultjes en bulten die te maken kunnen hebben met mijn herinneringen aan allerlei ongedierte dat mij lekker vindt of aan de allergische reactie op mijn profylaxe tegen malaria.
Er komt een telefoontje uit Kribi over het hoofdpijn project daar. Ik wens ze veel succes!
Ik ga mijn koffer pakken voor de komende week.
Ik ben benieuwd naar de weg die 3 jaar geleden aangelegd is richting Bafoussam. Ik zit in een Toyota Corolla en zie wel hoe we vooruit komen.
Ik slaap slecht vannacht. Af en toe tuk ik weg, maar steeds te kort.
En zo wordt het 6 uur en 7 uur en ik moet eigenlijk opstaan om voor 8 uur weg te rijden. Ik ben geradbraakt en krijg klappende koppijn. Ik moet een beslissing nemen.
Omdat ik het onverantwoord vind zo de weg op te gaan, meld ik Odille en mijn gastvrienden dat ik vandaag niet meer ga rijden. Niets moet immers en morgen komt er weer een dag.
Ik laat het los en ga terug naar bed. Ik schrik wakker om 11 uur door een snerpend geluid ergens buiten.
Ik ben weer een paar bultjes rijker. Het jeukt behoorlijk. Mijn hoofdpijn is er nog en ik neem een tabletje. Hopelijk helpt dat.
Er is, buiten de huishoudelijke hulp, niemand thuis. Ze zijn uitgevlogen. Ik zie ze straks wel weer.
Ik vraag me af hoe de uitslag van de verkiezingen is doch internet ligt er nog steeds uit. Blijft nog even spannend dus.
Er wachtte een verrassing op me.
Odile komt thuis en vertelt me dat Pierre-Alain en Henriette naar Kribi zijn afgereisd. Ik ben verrast! O. K., dan reizen we morgen af naar Bafoussam en zie ik hen na het weekend wel weer.
Odile zit een beetje klem want een nichtje van Henriette zou op bezoek komen omdat ze ziek is en de vraag is of Odile dan voor haar kan en wil zorgen.
Dus dan gaan we niet samen naar Bafoussam?
Neen! Dus!
Ik mag haar auto lenen maar dan rij ik alleen morgen dat hele eind in een vreemde auto.
Ik laat het tot me doordringen en besluit morgenvroeg de reis aan te gaan.
Volgens Odile hebben mijn gastvrienden het gisteren wel besproken met elkaar. Ik was in de buurt doch ik volg niet alle gesprekken die zij met elkaar hebben. Vanochtend hebben ze het er niet meer over gehad. Leven en laten leven is hun motto.
Ik kan nu op internet via mij mobieltje maar of de veerbinding sterk genoeg is om dit verhaal te publiceren moet ik afwachten.
Ik wens jullie een prettig en zonnig lente weekend en tot later!
Leo.