1.e. Op reis door bekende streken en vergaderen.

Vanochtend ben ik, on-Leo ’s, om kwart over vier opgestaan.
Henriette en Pierre-Alain gaan met een zakenpartner, Rafaël, naar Kribi en ik mag mee.
(Terwijl ik schrijf breekt er een onweer los langs de kust en klettert de regen op het zinken dak van ons verblijf.)
Om vijf uur rijden we weg. Het is nog donker en er is weinig verkeer. Alleen de vrachtwagens, met soms 50 ton aan oerwoudbomen geladen, maken de rit onveilig. Ze rijden vaak zonder verlichting en dan ook loeihard.
Serge, onze chauffeur, met wie ik al enkele ritten heb ondernomen, rijdt voorzichtig. Ik heb alle vertrouwen in hem doch niet in de andere verkeersdeelnemers. Ik krijg langzaam hoofdpijn m.n. van de schijnwerpers die ze soms voeren en niet dimmen.
Ja, het is ook nooit goed! (Nu ja! Bijna nooit!) Ik weet het!
Daarbij komt dat Serge tamelijk vervelende muziek o heeft staan. Maar goed, hij moet rijden en wakker blijven, dus ik lijd maar wat.
6 Uur verder komen we aan in Kribi. Leuk is dat ik me de weg nog herinner die we slechts enkele malen reden.
We overnachten in een oud klooster van de heilige Benedictus (Benoît in het Frans). De weg vanaf het asfalt is ernstig. Gelukkig hebben we 4-wielaandrijving, 175 paarden en een automaat onder de vod. (Kont.)
Onthaasten weet je nog!
We hebben uitzicht op zee en het is loeiwarm. 33 Graden. Gelukkig hebben we airco in de slaapkamers. Erg prettig om af en toe af te kunnen koelen.
Na het middageten is er een eerste bijeenkomst voor het project van mijn gastvrienden en de verkopers van het terrein van 70 ha. aan het strand. Het loopt al 3 jaar en wordt steeds getraineerd. Dossiers raken zoek, de notaris komt haar afspraken niet na, de autoriteiten doen moeilijk.
Ze zijn al zo’n 20 maal naar Kribi getogen doch steeds voor Jan Joker.
Ik ben benieuwd naar het stuk land waar ze zoveel voorover hebben en naar de vergaderingen die ze ter plekke hebben.
De eerste ontmoeting in het Hotel de Paix voorspelt niet veel goeds. Er ontstaat een behoorlijke ruzie waarbij nog net geen klappen vallen. Misschien omdat ik opmerk dat we toch in het Hotel de Paix zijn en dat dat toch vrede betekent in het Frans.
Ik kan de discussies niet helemaal volgen. Ik ken de materie te weinig en het accent waarmee gesproken wordt is heel zwaar.
Uiteindelijk belanden we in het bureau van de chef van het kadaster. Dat er daar een dossier is verdwenen vult hem met verwondering en frustratie. Na enkele telefoontjes zegt hij alles vandaag te kunnen regelen. Alleen nog een paar formulieren invullen en ondertekenen en het is in kannen en kruiken. Kameroense kruiken, dat dan weer wel.
De verkopers zijn een familie van 8 personen en voordat (bijna) iedereen getekend heeft zijn we aan het einde van de middag. Twee leden zijn er niet maar die tekenen vanavond.
Morgen naar de notaris en dan is het rond. (Of vierkant.)
Wij gaan aan een strandtentje visjes eten en een bier(tje) gaat er echt wel bij. Vis moet immers zwemmen.
’s Avonds wordt er in het klooster nog stevig gediscussieerd en gespeculeerd.
Ik trek me terug. Ik heb het wel gehad. Morgen weer een dag.
Zij gaan, na het ontbijt van 9 uur, opgetogen naar de notaris en ik ga naar de vismarkt om de visjes en zo, voor de Bouillabaisse te scoren.
Er is weinig vis voorhanden vandaag, dus er valt weinig te onderhandelen over de gevraagde prijzen. Natuurlijk speel ik wel het spel, want dat is leuk en wordt ook op prijs gesteld.
De vis en garnalen dompelen we onder in ijsstukjes in de koelbox.
Alle andere ingrediënten halen we op de groentemarkt.
Serge en ik hebben plezier met een mevrouw die tijdens het onderhandelen mij een stomme blanke noemt.
Ik geeft haar gelijk. Ik ben een stomme blanke, dus mag zij mij een goede prijs als slimme zwarte geven. Zo krijg ik voor een appel en een ei, de kruiden, tomaten en de prei. (Wat is taal toch leuk hè! Het zou zo een zin uit een lied kunnen zijn want het rijmt ook nog!)
Na 3 uurtjes ben ik terug bij Pierre-Alain op een terras aan het water. De andere twee betrokkenen zijn nog bij de notaris aan het bakkeleien.
Het schiet ook daar niet op want de notaris blijkt afwezig en haar secretarissen kunnen niets doen in het geheel.
Het is steeds de vraag wie die malheur aanstuurt?!
Ik ga naar het klooster om de soep zo warm te maken als ie wordt opgediend maar niet gegeten.
Ik krijg in de voorbereiding hulp van Rafaël die de garnalen voorbereid op hun einde.
Uiteindelijk eten we heerlijk, met een droge witte wijn en wit brood, een verrukkelijke soep.
Iedereen gelukkig.
Op naar morgen!
Er zit geen schot in de onderhandelingen, die ook telefonisch nog doorgaan, dus ik hoor dat ze morgenvroeg naar de werkzaamheden gaan kijken op het terrein.
Pierre-Alain wordt op een terras gedeponeerd en wij gaan de jungle in. (Blijkt achteraf!)
We rijden een eind over asfalt, en dan nog een eind over piste tot de weg gebarricadeerd wordt door omgevallen brandende bomen.
Vanaf hier lopen we 3 kwartier door de bush. Ik ben nat tot in mijn onderbroek als we het strand bereiken.
Ik hoop op een koel briesje maar dat is gereserveerd voor de Nederlandse kust.
Na nog een kwartier zwoegen en zweten komen we voorbij enkele vissers die ons uitgebreid begroeten. Het zijn hun toekomstige buren en dan doe je aardig. Toch?! Er wordt niet gezoend maar dat kan nog komen.
Het terrein in een mengeling van omgezaagde bomen, omgeploegde stukken grond en wegen die gedeeltelijk met een shovel zijn bewerkt. 150 m. bij 5000 m. Tel uit je winst!
Als verbouwer kan ik gelukkig door het geheel heen kijken. Het wordt vast erg mooi. Ik hoop dat Pierre-Alain dat nog mee mag maken want 5 à10 jaar zijn er wel mee gemoeid, schat ik.
Ik loop in mijn blote bast (dat deed ik hier nog nooit!) terug naar de auto. Alleen uitkijken voor de Moet-Moet!
Na het eten van de Bouillabaisse-resten vertrekken we, te laat, richting Yaoundé. Dat wordt weer in het donker rijden. Vervelend maar wat wil je?
Komende week gaan zij weer terug om het ‘af te ronden’. Ik ga dan naar Bafoussam om mijn verleden daar te verwerken en te genieten.
Alles wat ik vorige keer beloofde te schrijven komt wellicht de komende dagen uit mijn vingers.
Ik ben nu 2 weken hier en hoop dat het jullie net zo goed gaat als mij, op dit moment.
Avondgroeten uit een lekker fris Yaoundé.
Leo.