1d. Uit eten en overvoerd raken.

Ik nodig Pierre-Alain, Henriette en Odile uit om pizza te gaan eten. Ik hoorde van Ines dat er een nieuwe pizzeria is waar je erg lekker kunt eten.
Ik bel Ines om ook haar, met Sissi, haar dochtertje, ook te komen.
“Is 13 uur O. K. ?”
“Ja, ik kom wel met een taxi!” zegt ze.
Heel on-Afrikaans komen wij om exact 1 uur aan bij de pizzeria.
We installeren ons buiten onder een overkapping en schuiven wat met tafels en stoelen om samen te kunnen zitten.
Het is nog erg rustig en we beginnen met een aperitiefje.
De ovens zijn aan en kwalmen er lustig op los. De wind is ons gunstig gestemd. Als ie maar niet draait!
Er wordt koud bier geserveerd en vers ananassap. Heerlijk!
Achter de tap staat een jonge ‘verse ananassapperser’ de ananassen erdoor te jassen met een gemak en souplesse alsof hij ervoor in de wieg is gelegd.
Een uur later besluiten we, ondanks dat ik Ines nog niet heb kunnen bereiken, alvast te bestellen.
Helaas is de vis nog niet gevangen, dus alle pizza’s waar iets van ‘fruits de mer’ bij zou moeten zitten, mogen we overslaan.
Het opdienen gaat niet in de volgorde van bestellen. De een heeft zijn pizza al op voordat de volgende wordt gebracht.
Het blijkt dat, en dat wist ik ook al wel, het meer om de kwantiteit dan om de kwaliteit gaat.
De ‘Mont Cameroun pizza’ van Henriette is ook echt een berg. We proeven bij elkaars pizza’s en die is niet mijn smaak.
Ik tref het met mijn placa pizza. Plat, weinig ingrediënten, goed gaar. Alleen jammer dat ze het velletje van de chorizo er niet vanaf gehaald hebben.
Ines komt om 3 uur met Sissi. Had wat moeilijkheden om thuis weg te komen met die kleine meid.
Ze bestelt haar pizza en 2 minuten later staat hij al op de tafel. Magic! We denken dat iemand die pizza toch niet wilde hebben.
We spelen om beurten met Sissi die geen genoeg kan krijgen van de wip en de glijbaan. Ze amuseert zich geweldig en eet tussendoor stukjes pizza bij haar moeder.
We houden allemaal de helft van onze pizza over die we laten inpakken zodat we morgen of daarna nog kunnen genieten van de diversiteit die we zelf thuis nog kunnen aanbrengen.
We gaan op weg naar huis en brengen nog een bezoek aan een ander Zwitser-Kameroens paar. Hij blijkt dirigent te zijn en bereidt een concert voor met Kameroense musici die ‘De laatste 7 woorden van Christus aan het kruis’ van César Franck gaan uitvoeren.
Hij is zo blij dat er eindelijk iemand is die ook muzikaal geïnteresseerd is, dat ik gegijzeld wordt voor zijn geluidsinstallatie. Hij legt omstandig uit hoe de stukken in elkaar steken en welke moeilijkheden hij heeft moeten overwinnen met de plaatselijke zangers en zangeressen.
Na 3 kwartier wil hij gaan uitleggen wat zijn nieuwe project is en hoe hij het wil aanpakken doch ik ben al overvoerd.
Ik nodig hem dan ook uit om ons weer bij de rest van het gezelschap te voegen.
Wel wil ik dinsdag a.s. komen luisteren naar de generale repetitie van César Franck.
Hij blij, ik vrij.
Het is al donker als we neerstrijken bij een barretje langs de toegangsweg naar huis. We nemen nog een afzakkertje en onderhouden ons met enkele bekenden.
Ik ruik brandlucht en zeg dit ook. Er brandt altijd wel ergens wat doch dan zie ik zo’n 2 kilometer van de weg twee enorme vuurzuilen. De anderen zijn nu ook verbijsterd want daar begint het oerwoud en er staan blijkbaar enkele grote bomen in de fik. Het is al lang geleden, maar ik herken toch het geluid van de militaire brandweer die nu blijkbaar moet uitrukken. Er zal wel een kazerne in de buurt zijn die mogelijk gevaar loopt. Misschien horen we de komende dagen wat er gebeurd is.
Thuisgekomen begint Odille, de jongere zus van Henriette, de haren van deze uit elkaar te halen. Alle kunstharen worden verwijderd en ze verschijnt bijna kaal na de behandeling buiten onder het afdak. Morgen komen er twee kapsters die haar opnieuw gaan optooien.
Welterusten!
’s Morgens word ik meestal wakker rond 5 uur en doe ik mijn oordoppen in want het leven begint hier, voor mij, veel te vroeg.
Vandaag hoor ik rond 7 uur bij de buurman, een luchtmacht generaal, de TV. Hij heeft zijn afdak onder mijn raam van de badkamer en daar staat blijkbaar ook de TV. Het zijn altijd een soort nieuwsberichten in een staccato Frans, zoals je die ook bij de BBC kunt zien maar daar in het Engels. Ik maak dan de deur van de badkamer dicht want ik hoef dat niet te horen, ’s morgensvroeg op mijn nuchtere maag.
Als ik zie hoe dicht de mensen hier op elkaar leven en wat ze moeten slikken dan denk ik: ”Hier zouden ze een bataljon Rijdende Rechters nodig hebben als er Nederlanders zouden wonen.”
Als ik beneden kom zit Henriette onder het afdak en geven twee kapsters haar een opknapbeurt. Of, misschien beter, ’opkapbeurt’. (Ik weet niet of de foto’s ervan doorkomen.)
Pierre-Alain kent blijkbaar dit ritueel dat een dag duurt en vraagt mij mee te vluchten.
We gaat op pad en landen bij een barretje op het terras waar ze wél ijskoud bier hebben.
Het is gezellig met enkele ouderlingen, wat jonge vrouwen en ’n paar snoezige kinderen die zitten te eten.
We kletsen wat, geinen wat met de kleintjes en de meisjes en keuvelen met de oudere leeftijdgenoten!
Het begint te regenen en dan gaat het er fors aan hier in de regentijd. Er komt nu van alles binnen om te schuilen. Met de kinderen en de jeugd begin ik te zingen en dat vinden ze leuk! Ook alle gekke bekken trekken en bewegingen leidt ze af van het noodweer dat losdondert.
Na enkele biertjes, limonaadjes en watertjes gaan we na 6 uur weer huiswaarts waar Henriette nog steeds onder handen wordt genomen.
Morgenavond ga ik naar de generale repetitie van César Franck.
Overdag zijn er enkele dingen voor de reis Lies die geregeld moeten worden.
Tevens bereiden we een paar dagen vakantie voor in Kribi aan de Atlantische Oceaan.
Kortom; lekker bezig.
Hoie!
Leo.