1c. De eerste reis door Yaoundé.

Ik ga vandaag vanuit de beschermde omgeving naar de echte wereld.
Pierre-Alain en ik gaan een biertje pakken ergens langs de weg die ik, in mijn herinnering, al vaker gelopen heb.
Vandaag is er echter iets nieuws. Er staan om de 100 meter soldaten op scherp.
Ja, Popo is op reis geweest. Voor diegenen die niet politiek ingevoerd zijn: Popo is de bijnaam voor president Paul Biya.
Als hij vanuit het vliegveld terugkomt naar Yaoundé zijn er strenge veiligheidsmaatregelen tot aan zijn residentie.
De winkeltjes, barretjes en andere etablissementen langs de weg moeten sluiten.
Mensen mogen de weg niet meer oversteken en het verkeer wordt stilgelegd als hij de weg opgaat.
We willen eigenlijk aan de ander kant van de weg iets drinken maar, ook al worden we niet doodgeschoten, dan weten we niet wanneer we weer terug naar huis mogen. Het kan na een uur zijn maar ook morgen ergens overdag.
Geheimhouding omtrent zijn bewegingen is nu eenmaal algemeen omdat zoveel tegenstanders heeft.
We blijven aan de veilige kant en vinden een half gesloten barretje om een biertje te drinken. De verdiensten moeten immers doorgaan en veel controle is er niet.
Er komen, tussen het gewone verkeer door steeds meer politie en militaire voertuigen langs, al dan niet met sirenes.
Aan de andere kant van de weg voltrekt zich een leuke scène.
Een10tal geiten maken zich op om over te steken. Een militair maakt duidelijk dat dat niet mag.
Of de geiten hem verstaan?! Ik volg het aandachtig.
Dan verschijnt er de herder op de mountainbike!
Ik zag zoiets nog nooit! Helaas heb ik mijn camera niet meegenomen.
De jongen dirigeert de geiten terug de wijk in. Hij beweegt zich als een herdershond. ’n Beetje links, ’n beetje rechts. Op één wiel draaiend, tot de troep weer weggaat van de weg.
Fantastisch, zo’n moderne herder op een mountainbike in Kameroen!
Dan, ‘n kwartier later, verstomt het verkeer. Er komt geen motorvoertuig meer voorbij.
Het is een ongekende rust. We genieten 5 minuten.
Dan begint het circus. Sirénes, zwaailichten, applaudisserende enkelingen, 5 voortsnellende zwarte limousines gepositioneerd als de schoppen 5 van het kaartspel.
Mocht hij al worden aangevallen dan kan Popo in elk van de 5 limousines zitten.
Ze rijden gewoon 120 door de bebouwde kom.
Na enkele minuten is het voorbij!
Dan komt er een taxi. Dan een motor. Dan wordt duidelijk dat het
Biya-circus voorbij is en het gewone leven zich hervat.
We gaan naar de overkant om in een vertrouwde ‘bar’ een whisky te nuttigen tegen alle ‘spanningen’.
Terug thuis gekomen blijkt dat er wat boodschappen gedaan moeten worden ‘en ville’.
Of ik zin heb mee te gaan?
Ja, ik ben nu toch al bezig me in het gewoel te storten, dus….?!
Leuk om, gaandeweg, de herkenningspunten van toen terug te zien. Erg vaak kwamen we toen niet in Yaoundé doch blijkbaar genoeg om dat ‘o, ja-Erlebnis’ te hebben.
Het kantoorgebouw in goud dat toen door de Chinezen werd gebouwd. De rotonde met de afgesloten ‘Biya-weg’ erdoor waarover je niet mocht rijden en dus alle auto’s zich er rondom heen moesten wurmen.
In de verte herken ik het stadion van ‘les lions indomptables’.
Aangekomen bij de MAHIMA supermarkt herinner ik me het Indisch restaurant dat daar achter ligt en waar we verrukkelijk hebben gegeten.
Zo komen de herinneringen bovendrijven te midden van de uitlaatgassen, toeterende auto, schreeuwende mensen en verkoopstalletjes langs de weg.
Ik vind de inventiviteit voor namen van de Kameroense verkopers fenomenaal.
Ik zie een uithangbord met daarop: ”Gloire à la dévine ” ‘Glorie aan de heiligheid!’ Ik denk: ”Dat is een kerkgenootschap!” Doch dan staat er ook bij: “Auto école”. ‘Rijschool’. Geweldig deze alliteratie!
Thuis wacht me een verassing.
Lies laat me weten dat ze zich, de laatste 2 weken van mijn verblijf hier, bij me wil voegen.
We beginnen de voorbereidingen daarvoor.
Heb het goed in Nederland en begin de week na de carnavalsvakantie met veel plezier.
Doei!