46. De week van de laatste keertjes..... Laatste b

46. De week van de laatste keertjes..... Laatste bezoek hier.....laatste etentje daar.....

26-06-2014.
Van ochtend ging het nog wel maar Silvia knapt steeds meer af. Na de stress komt de ontspanning met al zijn bijwerkingen.
Na de middag loopt ze plotseling te rillen en te shaken. Ze moet naar bed.
Bij het opnemen van de koorts blijkt ze al 39,8 *C te hebben.
Ja hoor! Malaria denken we. Ik wil met haar naar het laboratorium maar daar wil ze niets van weten.
Een uur later is ze al aan de 40,3 *C. Ze begint aan een malariakuur.
Ik vind het onverstandig gezien de ervaringen in het verleden, maar zij is zeker van haar zaak.
Het rillen en trillen wordt steeds heftiger en ik maak natte, koude wikkels voor haar om de koorts te temperen. Het helpt niet.
Zo gaan we de nacht in.
Ik ga regelmatig bij haar kijken maar ze is total-loss. Ze slaapt onrustig en het trillen wordt minder.

Opstekertje: Ik krijg van Turkisch Airlines bericht dat ik mijn accordeon als speciale cabinebagage, komende zaterdag, mee mag nemen zonder extra kosten.
Jippie!

27-06-2014.
De temperatuur zakt naar 39,3 *C. Het ergste lijkt voorbij. Ondertussen heeft ze de 3e dosis pillen ingenomen.
Vandaag komen een aantal vrienden ter afscheid bij ons eten.
Ik heb al van alles voorbereid. Pizzadeeg voor 2 pizza's en Bolognese saus voor bij de spaghetti. Kip voor bij de Poulet D.G. (kip van de Algemeen Directeur).
Ik zal mijn handen vandaag wel vol hebben.
Eugenie en ik gaan even een rondje markt doen om alle ingrediënten te vergaren en daarna gaan we kokkerellen.
Na de middag gaat de temperatuur van Silvia weer boven de 40 *C.
Ik maak me ernstig zorgen.
Ik wil niet met een doodskist terug naar Europa!
Intussen komen de eerst gasten en mijn aandacht wordt verdeeld tussen Silvia, het koken en de gasten.
Onze Zwitserse collega's hebben ervaring met malaria in combinatie met tyfus en zij vinden de situatie ook gevaarlijk. Ze stellen voor om via een vriendin van hen, Sabine, een verpleegster te vragen om langs te komen en eventueel een bloedmonster te nemen.
Ik stel het voor aan Silvia. Die heeft tijd nodig om het te overdenken.
In de keuken ruikt het inmiddels goed. De Bolognese saus pruttelt, de Poulet D.G. sputtert en de Pizza's gaan de voorverwarmde oven in.
De gasten vermaken zich met een drankje en enkele spelletjes.
Agnes en Sabine gaan de verpleegster ophalen want Silvia is over stag gegaan.
Als de verpleegster aankomt begeleid ik haar naar de slaapkamer. Ze heeft allerlei medicijnen bij zich en stelt een onderzoek in bij Silvia. Het is malaria, is haar conclusie maar, er kan nog iets onder of bij zitten.
Ze wil een bloedmonster nemen en overlegt telefonisch met de arts van het ziekenhuis.
Die vindt dat het bloed 's morgens afgenomen moet worden.
Morgenvroeg om 7 uur komt ze terug. Mocht het 's nachts onverhoopt verergeren kan ik altijd bellen.
Ik nodig haar uit een hapje mee te eten en ga naar de keuken.
Het ruikt er aangebrand!
Ik kijk in de oven en zie een zwarte pizza en een bruine pizza.
Ja, we zitten nog steeds in Afrika!
Ik kijk Eugenie aan.
"Waarom ik haar niet gevraagd heb op de pizza's te letten," vraagt ze zich af?!
"Ik zou jouw poulet D.G. toch ook niet hebben laten aanbranden", zeg ik!
Dus gaat de zwarte pizza (hoewel ik niet wil discrimineren) rechtstreek de vuilnisbak in!
Gelukkig hebben we de bruine pizza en de spaghetti Bolognese nog voor de jeugd.
De volwassenen beginnen aan de poulet D.G.
Veel poulet en weinig D.G. en, wel erg lekker.
Silvia krijgt geen hap door de keel hoewel ze dat met deze medicatie wel zou moeten doen.
Als de gasten rond 8 uur vertrokken zijn en ik de restanten van de copieuze maaltijd heb weggewerkt ben ik ook aan mijn eindje.
Na nog een laatste blik op Silvia geworpen te hebben val ik in de leunstoel in slaap.
Om half vier word ik wakker, zoek mijn bed op en zet de wekker op 7 uur. We beginnen aan onze laatste week in Bafoussam.

28-06-2014.
Ik bel naar Kilène de verpleegster. Ze komt eraan.
De koorts is gezakt naar 38 *C en dat geeft goede moed.
Een bloedafname lijkt overbodig en na enkele goede adviezen gaat ze huiswaarts.
"U kunt me altijd bellen indien nodig," zegt ze bij het afscheid aan de poort.
Dat zal ik onthouden want morgen is het grote afscheid in onze parochie, N'diendam, waar we indertijd feestelijk zijn binnengehaald; "Alsof we Sinterklaas waren!" om Wim Sonneveld maar eens te citeren.

29-06-2014.
Het wil niet vlotten naar die bijeenkomst te gaan. Trouwens ik heb geen fluit zin in alle feestelijkheden na de perikelen van de afgelopen maanden. Daarbij ben ik behoorlijk gesloopt door de ziekte van Silvia en ik bel op dat we, helaas, niet bij de ceremonie kunnen zijn.
Ik had gisteren al een voorzet gegeven dat dát er aan zat te komen, dus het is geen verrassing voor onze directeur en onze collega's.

We zien echter geen mensen van de organisatie bij ons thuis langskomen hoewel diversen dit beloofd hebben.
Slechts de medewerkster van de tuin (de schat) komt kijken hoe het Silvia gaat.

30-06-2014.
We ploeteren voort. Maken een lijst van onze spullen die we niet mee kunnen nemen en wie we er blij mee kunnen maken.
Voor de rest blijft Silvia in bed om bij te komen en ik probeer plannen te maken voor de laatste week.

01-07-2014.
Silvia is vroeg op en ik ben, na een onrustige nacht, vroeg wakker.
Ik ben verbaasd dat Silvia weer naar het werk wil gaan om een artikel te redigeren en om die van foto's te voorzien.
"Is dat wel verstandig?" probeer ik nog doch ze persisteert en gaat het richting CIPCRE.
Ik doe mijn ding thuis en even later belt ze, huilend of ik haar op kan komen halen. Ze barst van de koppijn.
Ze gaat weer naar bed.
Of we niet naar een ziekenhuis moeten gaan?
Neen, het gaat wel over!

Ik begin een lijst te vervolmaken met alle spullen die we weg willen geven en aan wie.
Verder praat ik met Abraham (neen, deze weet nog niet waar hij de mosterd moet halen) over hoe hij een klein bedrijfje op kan zetten. Hij wil goederen gaan vervoeren voor mensen met een motor. Ik heb hem al opgedragen een bedrijfsplan te schrijven. Er moet het een en ander nog uitgewerkt worden en vooral het financiële gedeelte moet aangepast.
Hij doet erg zijn best. Hij is aardig, intelligent en, daarom wil ik hem ook helpen, hij heeft geen familie. Zijn vader kent hij niet, zijn moeder is al oud en hij heeft geen ooms, tantes, broers of zussen. Dan zit je behoorlijk klem in Kameroen.
Hij heeft toch op eigen gelegenheid zijn middelbare schooldiploma gehaald.
Kortom, hij is een knokker en vindt mogelijkheden om verder te komen. Daarom ondersteun ik hem.

De hoofdpijn blijft en Silvia wil met de verpleegster naar het ziekenhuis. Ik bel haar op en spreek over 10 minuten af bij het PMUC onderaan de asfaltweg van onze berg.
Zij komt met de taxi en ze vraagt waar ik ben. Ik zeg: "Langs de weg en ik heb een zwart petje op."
Als ik opgehangen heb realiseer ik me dat deze laatste opmerking volkomen overbodig is. Ik ben de enige blanke daar, dus ze kan me onmogelijk missen. Zo ervaar ik, na 3 jaar, dat ik het kleuronderscheid niet meer voel.

In het ziekenhuis gedraagt Kilène zich als een hoofdzuster. Ze begroet iedereen en regelt alles voor Silvia.
De arts wil een bloedonderzoek om eventualiteiten uit te sluiten.
's Middags krijgen we de uitslag. Er zijn nog steeds malariaparasieten in haar bloed en ze krijgt een hernieuwde malariakuur.

03-07-2014.
Vandaag draag ik onze RAV4 over aan de zoon van onze verzekeringsagent. Nog geen €4000,= brengt hij op.
Ze spelen het slim.
De verzekeringsagent komt, eergisteren, langs met iemand die geïnteresseerd is. Onze vraagprijs, 'n goede €5000,=, is te hoog. Hij probeert €4500,= bij elkaar te krijgen, maar dat zal niet meevallen, zegt hij. Morgen laat hij het weten.
We horen vervolgens niets meer en er komt dan iemand anders langs, gestuurd door de verzekeringsagent, die €3000,= biedt.
Dat is te weinig, want er ligt al een bod van bijna €4000,=.
Dan komt de verzekeringsagent met zijn zoon. Die kan 'n kleine €4000,= betalen maar dan moet het wel meteen aangenomen worden.
We accepteren het bod en ik ga samen met hen, voor de laatste keer in onze RAV4, op weg om de helft van het bedrag in ontvangst te nemen.
En ik tref daar iedereen die een rol gespeeld heeft in dit onderhandelingstoneelspel.
De koop is gesloten en zij, want ze runnen samen een onderneminkje, hebben een voordelige, goede auto.

04-07-2014.
Ook na deze kuur blijft bij Silvia de hoofdpijn en de verhoging van de lichaamstemperatuur.
Vandaag komen we samen met alle collega's om afscheid te nemen. Ik heb voor iedereen een cadeautje verpakt en er een anekdote of grapje bij gemaakt.
Silvia begint hem nu ook erg te knijpen en gaat naar het ons vertrouwde ziekenhuis om een consult te vragen. Ik mag nu dus, het leuke afscheidswerk met onze collega's, voor mijn rekening nemen.
Na een uitgebreide speech van de algemeen directeur gaat Silvia naar het ziekenhuis en begin ik aan mijn one-man-show. Het wordt echt leuk en iedereen is tevreden met onze overgebleven spulletjes. (Er is hier een filmpje van maar dat is te groot voor op mijn webblog)

Silvia komt, na een paar uur, met haar 3e kuur terug, die, achteraf gezien, de parasieten de genade dosis gegeven heeft.

Voor de laatste keer gaan we vanuit het werk, met Charley, terug naar huis.
We kopen voor de laatste keer pinda's op de hoek.
We zwaaien voor de laatste keer naar de timmerman, halverwege onze straat.
We gaan voor de laatste keer naar bed om morgen, enigszins, uitgerust voor de laatste keer naar Yaoundé te rijden.

05-07-2014.
Eugénie komt voor de laatste keer schoonmaken en mag alle restanten van ons verblijf meenemen.
Ines en Jeanne vergezellen ons samen met Sylvester, alias Stalone, naar het vliegveld.
Morgenavond zetten we weer voet op Europese bodem en komt er een definities einde aan ons eerste (en laatste?) Afrika avontuur.

Bye bye.......Kameroen!