45. Afscheid…. reizen…. terug naar de tijdelijke r

45. Afscheid…. reizen…. terug naar de tijdelijke roots.

28-05-2014.
Ik ben vroeg wakker. Even een bezoek aan de badkamer. Als ik in de hal kom staat Lana met haar knuffel me op te wachten. Ik leg haar in haar bedje want het is pas 6 uur.
Kusje. Tot straks.
Ik word wakker en ze staat langs mijn bed met haar knuffel.
Ik sla het dekbed weg en ze kruipt naast me. We luisteren naar de geluiden van het huis. Ieder huis heeft immers zijn eigen geluiden.
“Wat hoor ik nu?” vraag ik.
“Papa is aan het douchen,” zegt ze.
Haar koude voetjes worden langzaam warm terwijl we nog wat geluidjes duiden.
Mijn laatste ontbijt in Nederland voorlopig. Dan gaat het richting station Venray.
We zijn lekker vroeg dus kan ik nog even stoeien met Lana en Iyen en babbelen met Louise.
Ik word door alle drie hartelijk uitgezwaaid.

De reis gaat via Mönchengladbach, Aken, Luik naar Brussel. Daar vertrekt mijn vliegtuig naar Douala.
Lana belt me nog een paar keer, maar tussen Aken en Luik gaan we door enkele tunnels, dus het contact schiet niet erg op.
Ik ben op tijd op Brussel Airport en ik begeef me naar de incheckbalie. B1. Maar daar is niemand te bekennen. Ik informeer bij een medewerkster van Brussels Airlines en ze zegt dat ze mij wel even afhandelt.
Ik geef haar mijn ticket en paspoort. Ze kijkt ernaar en belt dan iemand op. Ik moet naar de informatiebalie zegt ze.
Met de koffers?
Ja, met de koffers!
“Hoe bent u in Brussel gekomen meneer?” Verwelkomt me de dame van de info.
“Met de trein!”
“O, met welke trein?”
“Van de Belgische Spoorwegen vanuit Aken.”
“O, dus niet vanuit Parijs?”
“Neen, ik kom uit Nederland vanuit het noorden rechtstreeks.”
“Maar dat mag niet!”
“Hoezo mag dat niet?”
“U moet via Parijs komen!”
“Waarom? Wilt u zeggen dat ik vanuit Nederland eerst via Brussel naar Parijs moet reizen en dan weer terug vanuit Parijs naar Brussel?”
“Precies meneer!”
“Is dat niet een beetje zot?”
“Dat zijn de regels meneer!”
“Zotte regels! Maar goed checkt u me maar in want ik heb nu nog maar 30 minuten met al dat geleuter hier.”
“Uw vlucht is afgelast meneer, omdat u niet via Parijs gereisd bent.”
“Afgelast?!”
“Uw ticket is nu niet meer geldig, meneer.”
“Pardon!?”
“U moet een nieuw ticket kopen meneer!”
“Zijn jullie helemaal van de pot gerukt?”
“Wat betekent dat meneer?”
“Dat ik een klacht zal indienen tegen Brussels Airlines. Want ik wist het niet, ik vind het te zot voor woorden en het staat nergens op mijn ticket dat die treinreis verplicht is!”
“Doet u dat maar meneer, maar voorlopig mag u niet vliegen tenzij u een ticket koopt.”
“Maakt u het maar in orde mevrouw. Ik word verwacht in Kameroen.”
Na een heleboel moeilijke handelingen komt de prijs (boete!?) eruit.
€511,=!.
“Bovenop het al betaalde ticket mevrouw?”
“Ja, meneer! Wilt u pinnen?
“Ja, denkt u dat ik hier rekening mee heb gehouden en €511,= in mijn zak heb?”
Ik pin met mijn Maestrokaart. Het bedrag wordt geweigerd.
Ik pin met mijn Visa kaart. Het bedrag wordt wederom geweigerd.
Heb ik geen €511,00 op mijn lopende rekeningen?
Ik kijk in mijn portemonnee. €230,00.
Wat nu?
“Er is een pinautomaat hier om de hoek. Gaat u maar kijken wat u daaruit kunt halen?
Neen, uw koffers moet u meenemen. Die ga ik hier niet voor u in de gaten houden.”
Er staat een man of 15 voor de pinautomaat en ik heb nog 10 minuten voor mijn vlucht gaat.
Dat lukt me dus never nooit meer.
Na 20 minuten mag ik geld trekken.
Het door mij gevraagde bedrag wordt geweigerd.
Ik verlaag het.
Wordt weer geweigerd.
Ik verlaag verder. €200,00.
Er klinkt gerommel in het apparaat en ik krijg 4 briefjes van €50,00.
Nu mijn andere kaart proberen.
Ik voel de hete adem, van de vrouw achter me, in mijn nek.
Ik knik haar verontschuldigend toe en ga verder met geld trekken.
€200,= is genoeg voor dit moment en warempel het apparaat begint andermaal te knorren.
Pffffffffff!!!!!!!
De medewerkster zit nog steeds stoïcijns voor zich uit te staren als ik me bij haar meld.
“U heeft geluk meneer!”
“O, mag ik toch op mijn andere ticket reizen en hoef ik die boete niet te betalen mevrouw?”
“Neen dat niet meneer, maar uw toestel heeft 2 uur vertraging dus u kunt wel met dezelfde vlucht naar Douala.”
“Wat je geluk noemt!?”
“Gaat u maar inchecken. Goede reis!”
“Mijn dank is verpletterend mevrouw. Fijne werkdag nog.”
Zij kan er wellicht ook niets aan doen maar mijn dag kan niet meer stukker.

En zo kom ik berooid aan in Douala.
De tropen vallen me op het lijf. Ik zwem zowat mijn schoenen uit.
De grenscontrole is streng en gaat langzaam. ’n Dik uur later tref ik Silvia en Maurizio in de parkeerkelder van het vliegveld. Na 4 maanden voelt ze vreemd aan.
Ook het vliegveld is me vreemd geworden. Sinds ik weg ben nemen ze het op de schop. Ze hebben alles afgesloten wat bekend is.
Na veel omwegen komen we aan in het Zeemanshuis.
Ik ben blij als ik om half 3 mijn bed in tuimel.
Welkom in Kameroen en welterusten Leo.

We gaan nog even naar Limbe aan zee. Om te acclimatiseren.
We zouden tot maandag hier zijn maar het overlijden van de moeder van een collega/vriend vraagt mijn aanwezigheid zaterdag bij de begrafenis. Dat is zo in Afrika! Verplichting!

30-06-2014.
Het huis ligt er nog net zo bij als ik het verliet 4 maanden geleden. Ik had ook niets anders verwacht.

31-06-2014.
Het afscheid van de overledene is sober en emotioneel. Het is een gerespecteerde oude dame in de gemeenschap.
We bidden, eten en drinken met elkaar en ik begroet heel veel oude bekenden en collega’s tijdens de “rouw”, hier “deuil” genoemd.
We gaan op tijd naar huis.

01-06-2014.
Vandaag zouden we naar de koning van Bapa gaan, doch zijn vrouw heeft ons gezegd dat een en ander niet door kan gaan.
Waarom, weet ik niet. Dit is Afrika!
Jammer want David is erg aardig en gezellig en dit betekent dat wij hem, voorlopig, niet meer zullen ontmoeten. Hij gaat de komende weken naar Europa, en daarna zijn wij weg.

06-06-2014.
We proberen nader tot elkaar te komen na 4 maanden, en dat is niet eenvoudig. We brengen beide onze geschiedenis mee en het is erg zoeken naar aanknopingspunten.
Silvia is nog volop aan het werk en heeft weinig ruimte voor vrije tijd en bijtanken. Misschien komt dat in twee weken als ik haar ophaal in Kribi na de workshop met het civiele vredescomité.
We hebben daarna nóg een weekend gepland aan zee om bij (elkaar) te komen.

07-06-2014.
Vandaag komt Charley en zijn gezin bij ons eten. Hij is chauffeur bij onze organisatie en verdient erg weinig. Hij sjachert alles bij elkaar ook als het niet helemaal koosjer is. We hebben hem af en toe ondersteund bij het schoolgeld voor zijn kinderen.
Hij loopt op schoenen die mij niet goed zaten en is er happy mee.
We geven hen te eten zoals we onze directeur te eten geven. Het beste.
Hij heeft een innemende en mooie vrouw en leuke kinderen.
We hebben het gezellig en genieten.

08-06-2014.
Silvia vertrekt een dag eerder naar Kribi. Ze wil me er daar niet bij hebben want ze schaamt een beetje voor me. Ik geniet van de vrije tijd als ik daar ben en zij, en de anderen, moeten hard werken.
Goed, ik haal haar vrijdag wel op om aan elkaar te wennen.

13-06-2014.
Ik ben al in Kribi want ik kreeg een telefoontje van Silvia dat de workshop eerder stopt in verband met het Wereldkampioenschap.
"Of ik donderdag niet alvast kan komen om afscheid te nemen van mijn Vredescollega's."
Voetbal zegt haar niet zoveel!
En zo komt er, onverwachts, ook aan haar werk een vervroegd einde.

14-06-2014.
We sluiten ons verblijf bij de Civiele Vredesdienst af met een evaluatie en een glas champagne en vertrekken naar ons andere hotel wat pal aan het strand ligt en al vele malen door ons is bezocht.
We gaan met enkele collega's, uit het uiterste Noorden van Kameroen, garnalen eten aan de chutes (watervallen). Zij hebben er wel van gehoord maar hebben ze nog nooit gegeten. Het wordt een gezellig etentje en afscheid.
Tussendoor kijken we naar een voetbalwedstrijd met 30 Kameroenesen. Het is een kleine TV en het is erg licht in de ondergaande zon.
Ik zie geen bal en dat is natuurlijk niet bevorderlijk als je naar een voetbalwedstrijd kijkt.

Daarna rusten Silvia en ik uit van de vermoeienissen en proberen weer tot elkaar te komen met zwemmen en lekker eten en praten.

16-06-2014.
We gaan vroeg op weg naar Bafoussam want we zitten 7 à 8 uur op de weg Vooral het doorkruisen van Douala vraagt veel van onze energie en tijd.
Ik rijd door Douala en, omdat ze hier de verongelukte wrakken langs de weg laten liggen, worden we voortdurend geconfronteerd met onze kwetsbaarheid en de noodzaak tot alertheid in het verkeer.
Nu moet je ook weer niet te angstig zijn want dan snijden ze je de weg af en kom je nooit thuis.
Bij een rotonde zit ik achter een vrachtwagen die rechtsaf gaat. Tenminste, hij knippert aan die kant.
Ik zie ruimte en haal hem links in.
Niets aan de hand, volgens mij, doch ik wordt door een agent aan de kant gefloten.
Dat is nog niet eenvoudig op een rotonde waar iedereen zich doorheen wurmt. Maar het deert hem niet mij daar staande te houden.
Hij controleert eerst alle papieren en vraagt dan of ik weet waarom hij me aan de kant heeft gezet.
"Nou, neen, als u het me zo vraagt."
"U haalde een vrachtauto in."
"Ja, so what?"
"Dat is gevaarlijk!"
"Oooooo?!"
"Ja!"
"Beste jongen. Ik rijd al 45 jaar schade vrij. Heb meer dan 1 miljoen kilometers gereden. Denk jij dat jij mij kunt vertellen of het inhalen van een vrachtauto gevaarlijk is?!"
"Hebben we een probleem?" vraagt hij.
"Ik niet!" antwoord ik. "Goede middag commandant," zeg ik en rijd door.
En zo komen we toch nog behouden en wel op tijd weer thuis aan.

18-06-2014.
De week van de afscheidsetentjes breekt aan. Collega's, directeuren, Imams, Koningen. Kortom alles waarmee we gewerkt hebben komt langs.
Aan het einde van de week zijn we op.
(Neen, niet opgegeten. Die tijd ligt, gelukkig, ver achter ons.)

22-06-2014.
Na veel Sms'jes en E-mails krijgen we bericht van Cordula van de ambassade dat onze bagage waarschijnlijk met hun grote container mee mag liften. Ze geeft ons morgen bescheid als ze met de verhuizers gesproken heeft.

23-06-2014.
Tegen de avond krijgen we groen licht. Onze kleine container (ongeveer 1 m3) kan mee.
Of we die dan woensdag in Yaoundé kunnen afgeven?
Moet kunnen!
Ik maak de container schoon en haal de verhuisdozen, van drie jaar geleden, onder onze matras uit.
We bellen met de directeur of we een auto met chauffeur van CIPCRE kunnen krijgen voor het vervoer.
Hij bekijkt het morgen.
We lenen een weegschaal omdat we moeten weten hoe zwaar de container uiteindelijk is.

24-06-2014.
We zijn vroeg op. Het uitzoeken en inpakken kan beginnen. 1 m3 Is niet veel ruimte voor 3 jaar opsparen van Afrikaanse spulletjes. Gelukkig heb ik al veel meegenomen in januari.
Na de middag hebben we alles gewogen en in de container gepast.
200Kg weegt het hele zwikje.
Hoe zetten we dat op de pick-up morgenvroeg?
We bellen connecties en spreken met onze wachters af dat ze morgenvroeg iets langer moeten blijven.
Uiteindelijk hebben we er 8 gecharterd. 25 Kg de man moet te doen zijn.
Om 6 uur aantreden! Want we gaan op en neer naar Yaoundé enkel en alleen om de container af te leveren. Met een beetje geluk zijn we voor het donker weer terug thuis.

25-06-2014.
6 Mannen zijn om 6 uur present. De auto komt om kwart over 6.
Als we het gevaarte op de auto hebben bevestigd komen nummer 7 en 8 ook nog even kijken.
To late Honney!
We vertrekken na zevenen.
Net bij het uitrijden van Bafoussam zien we een vrachtauto dwars over de weg liggen.
Bingo!
Alles zit muurvast!
Onze chauffeur weet een sluipweg. De oude weg naar Bandjoen.
Blijkt dat deze weg uiteindelijk geblokkeerd wordt door nieuw aangelegd tankstation. Onder ons zien we de vrachtwagen liggen.
We zijn geen steek verder gekomen!
Onze chauffeur vraagt een motortaxi of die ons de weg wil wijzen over een omweg naar Bandjoen.
Voor 500 Frankskes wil die wel.
We zijn niet de enigen en, omdat het geregend heeft, wordt er heel wat afgegleden op die piste tot we op de doorgaande weg komen.
Tegen 12 uur zijn we veilig en wel in Yaoundé.
Silvia weet ongeveer waar we moeten zijn en twee telefoongesprekken later staan we voor hun huis.
De 25 m3 container van hen is er nog niet. Kan ook niet tot hun huis komen want de straat heeft een bocht die niet genomen kan worden.
Hun spullen worden 200m gedragen door de verhuizers!
En onze 200 kg. container?
Laten we er maar vanuit gaan dat dat ook gaat lukken.
Met enkele wachters van omliggende ambassades wordt onze container op de binnenplaats gezet.
Arrivederci!
Na een kippetje te hebben verorberd gaat het weer richting Bafoussam..

Het is een lange aflevering geworden
Op naar de laatste episode.