44. Rondfietsen…. terrasjesweer…. Texelse schapen

44. Rondfietsen…. terrasjesweer…. Texelse schapen en…. weer op weg terug.

08-03-2014.
Mijn telefoon geeft een geluidje. Sms’je. Of ik zin heb om een eindje te fietsen?
Het is 10 uur en ik lig nog na te genieten in mijn bedje. Waarvan? Nou…. van een lekkere droom!
Door mijn dakraam zie ik een strak blauwe lucht en dat beloofd veel zon.
Ik stuur een berichtje dat ik over, pakweg ‘n 3 kwartier, fietsvaardig ben.
Dat blijkt goed uit te komen want Willemien heeft nog een klein uur nodig om hierheen te fietsen.
We kennen elkaar al jaren en we gaan voor het eerst fietsen. Blitterswijk lijkt ons beiden wel een goede locatie want ‘tante Jet’ ligt aan de Maas. Niet persoonlijk maar het is een uitbating waar je lekker kunt zitten en eten en drinken, die tante Jet voor tientallen jaren in het leven geroepen heeft.
We fietsen door een prachtig Noord-Limburg landschap om er neer te strijken op een bankje aan de rand van het terras dat inmiddels uitpuilt. We krijgen wat te drinken ondanks dat we geen nummer hebben op onze zitplaats.
Gezellig! Echt Nederlands zitten we te keuvelen.
Ik voel iets kriebelen op mijn hoofd. Ik zie de beide handen van Willemien. Dus zij is het niet!
Een gezinnetje met een paar pubergeiten aan ons buurtafeltje beginnen te lachen en wijzen naar mijn hoofd.
Er blikt een vlinder neergestreken op mijn weelderige haardos.
De jongenspuber maakt met zijn smartfoto een ‘not-selfy’ (strangy?) van mij. Het duurt ongeveer 10 minuten dat de vlinder zich easy voelt op mijn kuif en intussen heeft Willemien ook een prent geschoten (zie foto).
Na lekker wat gegeten te hebben te hebben gaan we na zo’n 5 uur zonnebaden weer huiswaarts.
Apart dat er in Nederland en Kameroen zulke verschillende dingen te genieten zijn.

09-03-2014.
Ik stap op de fiets en begeef me naar de Geijsterse bossen. Ik was jaren geleden op het Pieterpad en trof een prachtig stuk aan langs het water. Ik ga er weer eens heen. De fiets parkeer ik ergens tegen een boom. Hopelijk staat hij er straks nog. (Nederland hè!) Ik geniet met volle teugen van de wandeling van zo’n anderhalf uur. De fiets staat er nog en ik herinner me een terrasje aan de Maas bij Maashees. Het zit lekker vol en ik vraag een stoel te leen aan een halfvol tafeltje. Geen punt! Ik wacht gewoon tot er mensen vertrekken. Achter me zitten een paar vrouwen te keuvelen.
“Ja,” zegt er een, “en toen mijn zus dus op vakantie in Spanje overleed zijn wij er meteen naar toe gevlogen. Ik en mijn zoon. Want alleen gaan vond ik te spannend. Toen we in Antalya aankwamen heeft mijn zoon toch nog lekker een week aan het strand vakantie kunnen vieren dank zij de reisverzekering van mijn zus.”
Het klinkt erg vrolijk en ik denk: “Je weet niet waar je geweest bent, muts, want Antalya ligt in Turkije.”
Maar zo hoor je nog eens iets van de Hollandse gewoonten en onbenulligheden.
En naast me aan een tafeltje zitten een vader en dochter. Tenminste dat veronderstel ik. Maar na het lezen van het Boekenweekgeschenk (Een mooie jonge vrouw, van Tommy Wieringa.) ben ik er niet zeker van. Maar het tafereel komt me wel bekend voor. Ze praten niet met elkaar maar zitten met hun smart-phones te smarten. (Ja, in pijnlijk meervoud!)
Wordt het nog pijnlijker in de toekomst?
Ik herinner me een kartoon van Yahrooa in Vrij Nederland, van jaren gelden, waarop een terrasje stond dat vol zat met mensen die allen zaten bellen. Een nieuwkomer gaat zitten en zegt: “O, gezellig!”
Zo is het nóg niet!

11-03-2014.
Ik bel met Wim en Clazien op Texel. Het lijkt me erg leuk daar op bezoek te gaan.
“Ja, zaterdag a.s. komt prima uit!,” klinkt het enthousiast aan de andere kant.
Helemaal goed dus.

14-03-2014.
Ik wil een kaartje bestellen via internet voor morgen. Dan vraag ik Marcel om het te printen, want zo goed geëquipeerd dat ik kan printen ben ik nog niet.
Op de site van de NS lees ik dat ik via Eindhoven omgeleid wordt wegens werkzaamheden aan het spoor tussen Boxmeer en Nijmegen. Reisduur is met 2 uur verlengd tot 5 ½ uur. Dat is mij te gortig en ik bel af.
“Nieuwe afspraak maken later?”
“Ja, prima.”

31-03-2014.
Het komt er toch nog van Texel te bereiken.
Ik vertrek vroeg en ontmoet Monique, die naar Amsterdam moet, op het station. Leuk! En zo reizen we samen. Monique moet nog wat voorbereiden in de trein voor de bijeenkomst en ik lees ondertussen in een boek van Adriaan van Dis over…… Afrika dus. Ja ik kan het niet laten af en toe terug te gaan naar mijn tijdelijke roots.
Ik zit in de verkeerde aansluiting naar Den Helder en op Amstel moeten we samen overstappen.
Zij op de metro en ik naar Den Helder.
Terwijl we afscheid nemen komt een vrouw op ons toelopen die heel zielig vraagt of wij haar kunnen helpen.
“Ik heb al 4 dagen niets gegeten!” klinkt het zielig.
Wel, ik geef bedelaars in Kameroen in principe geel geld maar goederen.
In mijn zak heb ik nog een appel, dus die geef ik haar.
“Smakelijk eten!” zeg ik nog en wij gaan ons weegs.
2 Minuten later passeert de vrouw mij opnieuw, nu richting uitgang, en mikt de appel in de vuilnisbak die voor me staat.
Ik denk dat ze nu wel gestorven zal zijn van de honger.

04-04-2014.
Na veel wandelen, schaapjes kijken en rustig keuvelen zit de heerlijke vakantie op Texel er weer op. Ik begin op tijd aan mijn reis want het is een leuk end reizen.
Als we bijna in Driebergen zijn wordt omgeroepen dat we allen uit mogen stappen want er is een ongeluk gebeurd en we gaan verder met bussen naar Ede.
In Kameroen zouden we het uit moeten zoeken hoe we thuis moeten komen maar hier wordt er wat georganiseerd.
We gaan als makke schapen (Texelse invloeden!) naar de uitgang en stellen ons, met z’n tachtigen, op langs de bushaltes.
Er komt een buurtbus aanrijden. Ik zeg (heel grappig): “We mogen daar, bijna allemaal, in mensen!.” Hilariteit alom.
In Kameroen zouden we met zijn dertigen erin zijn gepropt. Hier vertrekt hij weer; leeg!
Er komt een grote bus aan. Oefenbus staat erop. Ik denk werkelijk dat ze de leerling beroepschauffeurs ons laten verlossen. Goede oefening voor hen, toch!? Maar neen, zij rijden weer weg met een lege bus. Ze mogen het nog niet.
Dan, na 45 minuten en veel gemor, komt er een bus voor ons. Pech voor Leo. De bus stopt dertig meter en 40 passagiers verder dan waar ik sta, en dus rijdt hij weg zonder mij.
Gelukkig ben ik gewend aan geduld uitoefenen en zo gaat, na anderhalf uur, ook mijn reis verder. Ondertussen heb ik met een aantal mensen staan keuvelen.
Dat is niet gewoon in onzer huidige samenleving heb ik gemerkt.

23-04-2014.
Ik maak een lekkere maaltijd klaar. Kip Tandoori met peultjes. De keuken blijft redelijk schoon, mede omdat ik er elke week met dweil en spons doorheen ga. De afzuiger zuigt inmiddels ook alles af. (Nu ja, álles!). Het scheelt een hoop neerslag op het aanrecht en de vloer. Ik open het raam en hoor bij de buren gebonk. Nieuwsgierig als ik ben kijk ik naar buiten en zie een bekend Kameroenees attribuut op een Nederlandse wasmolen liggen (zie foto). Ik geloof mijn ogen niet. Een Kameroenees machtssymbool van de opperhoofden hier in Oostrum of all places?! (Ik probeer een filmpje te downloaden waarop ze live te zien zijn.)
Na de maaltijd besluit ik op onderzoek uit te gaan en bezoek de buren.
Dan blijkt dat ze 20 jaar geleden Kameroen bezocht hebben omdat haar broer daar als priester missioneerde. Al die jaren heeft de paardenstaart, want daar gaat het om, in een rugzak gezeten te hebben. Wat doe je anders met zo’n vreemd voorwerp nietwaar? En juist deze week besluit mevrouw de staart te luchten omdat er mogelijk beestjes in kunnen zitten. En daarvan ben ik getuige.
Hoe toevallig kan het toeval zijn?
Leuke lui overigens en de broer is al jaren overleden aan allerlei gezondheidscomplicaties nadat hij terug gekeerd is uit Kameroen. Leuk vooruitzicht voor mij toch?!
Hij heeft wel een boek geschreven over zijn ervaringen in Kameroen: “Waar ben ik in Godsnaam aan begonnen.” Niet meer te koop maar mogelijk nog wel via internet te bemachtigen. (Niet dus!)

11-05-2014.
Sinds het begin van deze aflevering zijn er dik 2 maanden verstreken. 2 Intensieve maanden en leerzame maanden.
Hoe moeilijk is het om als half losgeslagen Euro-Afrikaan weer mee te gaan in de sleur en regelgeving van Nederland?
Ik hang tussen de twee culturen. Ik ben daar nog niet weg en ik ben hier nog niet aangekomen.
Eigenlijk het verhaal van mijn aankomst in februari hier.

Ik probeer nog steeds mensen te bereiken en oplossingen te vinden voor de toekomst maar dat valt niet mee.
De informatie omtrent mijn scheepsproject is moeilijk te vergaren.
Belastingdienst en Kamer van Koophandel zijn gekortwiekt door de bezuinigingen. Kunnen en mogen dus niet meer adviseren. Zelfs op de vraag wie mij dan wél zou kunnen adviseren mogen zij geen advies geven.
Het moet niet gekker worden!
Gelukkig vieren we vandaag de 1e verjaardag van Iyen. In dialect: “Iyen wordt ieën”.
Ik ontmoet veel leuke mensen en speel leuk met de kinderen. Verder eten en drinken we lekker.
Iyen gaat op de eerste cadeautjes nog zitten maar de laatste ontdoet hij scheurend van hun kleedjes. Hij leert snel!
Hij krijgt een loopwagentje waarvan je de wieltjes kunt afremmen waardoor hij, in plaats van de stoel het wagentje als looprek kan gebruiken. Het doet me denken aan een rollator voor kleuters.

12-05 2014.
Vandaag mag ik na 2 ½ maand mijn auto weer in ontvangst nemen. Hoera!!!!
Het liep even anders als voorzien maar nu is hij of zij weer helemaal toppie!
Ik ga de laatste weken dat ik in Nederland ben hem (of haar?) weer inrijden.
En dan loopt het toch weer anders.
Hoewel de RDW op de site zegt dat ik een kenteken krijg, zij de APK krijgt en ik voor de verzekering moet zorgen Blijkt die informatie inmiddels weer achterhaalt.
Ik krijg het nieuwe kenteken thuis gestuurd en zonder kenteken kan de auto niet APK gekeurd worden. Maar ik moet eerst via de belastingdienst voor een eventuele BPM.
Vroeger zat de belastingdienst in het keuringsstation doch door bezuinigingen staat er nu slechts een brievenbus. Geen probleem dus, ware het niet dat ik een formulier op internet moet downloaden, invullen en uitprinten en dan mag ie pas in de brievenbus.
Wie kan dat allemaal vanuit zijn auto? Ik, in ieder geval niet.
Als de belastingdienst het verwerkt heeft krijgen ze bij de RDW een seintje dat het kenteken verstuurd mag worden. Geschatte verwerkingstijd 7 werkdagen na ontvangst.
Een adres van de Belastingdienst is er niet dus mag ik nog eens retour, maar nu met formulieren, naar Venlo-Blerick, op het RDW station. Gelukkig bezoek ik iemand in die richting dus kan ik een combi maken.

26-05-2014.
De einddatum komt met rassé schreden nader. Ik heb nu het kentekenbewijs en kan morgen de auto’s uitruilen. Met een beetje geluk mag ik dus nog 1 dag in mijn blauwe gevaar rondracen. Yes!
Maar vanavond ga ik afscheid nemen bij Viviënne, Pascal, Finn en Anders.
Eerst een flink potje voetballen buiten, waarvan ik zo zweet, dat ik een T-shirt van Pascal moet lenen om enigszins droog aan het koken te kunnen beginnen.
Wel heerlijk om zo met z’n allen te ravotten en in Finn een goede medespeler te ontmoeten.
Na een lekkere zuurkooltaart en kip-tandoori komt het onvermijdelijke afscheid. Het is voor 2 maanden en toch is het even moeilijk.
Er is een soortgelijk gevoel als 3 jaar geleden en toch is er een andere dynamiek. Toen was het voor drie jaar avontuur met perspectief in Kameroen. Nu is het voor 2 maanden om alles af te sluiten met een onzekere toekomst.

27-05-2014.
Ik ben vroeg wakker en op. Moet me afmelden op de gemeente hetgeen weer enige verwarring geeft omdat ik geen adres in Kameroen heb en over, goed 6 weken, naar Duitsland verkas.
Ze stellen voor maar meteen te emigreren naar Duitsland en, intussen, Kameroen, Kameroen te laten.
Ik ben wel benieuwd wat de belastingdienst nu weer voor leuks uit de kast gaat trekken om het begrotingstekort via mij weer een beetje terug te brengen.
Op mijn kamer terug ga ik verder waar ik gisteren gestopt ben. Wat berg ik bij Louise op en wat gaat mee terug naar Kameroen?
Ik dacht één koffer vol te krijgen, maar de laptops nemen zoveel plaats in dat er toch twee koffers, zij het wat dunner, nodig zijn.
Vervoert ook wat makkelijker.
Om vijf uur is de kamer weer zoals ik erin kwam; leeg! Maar wel schoner!
Vanavond ga ik bij Lana slapen en afscheid nemen van Iyen. Morgen brengt Louise me met de kleinkinderen naar de trein, maar eerst gaan we uitgebreid knuffelen, spelen en plezieren met elkaar.
Ik lig nog even naast Lana in bed en dat vindt ze erg leuk.

Hier houd ik het voor nu bij en ga morgen op reis en begint mijn laatste deel van onze reis in Kameroen.
Tot de volgende aflevering vanuit Kameroen.
Leo.