43. De jungle Europa genaamd… en afzien… en geduld

43. De jungle Europa genaamd… en afzien… en geduldig doorgaan.

05-02-2014.
Ik word wakker in een warm, zacht bed. Ik droom dat ik ergens onderweg ben en naar de WC moet. Ik vind er een, maar er zijn steeds mensen die in en uit lopen en me storen. Ik probeer me te beschermen. Maar het lukt me niet om mijn spanning kwijt te raken. Als ik ga zitten blijken dat er truien onder me te liggen zodat ik me weer moet inhouden. Vreselijk!
Gelukkig word ik wakker en mag ik echt naar het toilet.
Het is 6 uur.
Bonn ontwaakt.
Ik lig even wakker en overdenk mijn aankomst in Europa.
Het ging rustig, vertrouwd, vreemd, moeilijk, waar ben ik? Eigenlijk?!
Het lijkt of mijn ziel na ijlt uit Afrika.
Ik ben lichamelijk hier en mijn Zijn is nog daar!
Ik vat het nog niet.
Ik draai me om en slaap nog een rondje.
Toen ik Frans sprak bij Clo en Co was ik nog meer in Kameroen.
In de Duitse taal wordt het meer een vreemdgaan.
Ik vervreemd.
Ik doe de dingen die gedaan moeten worden.
Pakje voor Franka afgeven.
Fiets wegbrengen die gerepareerd moet worden.
Boodschappen doen, met de auto, om te koken.
Ik bezoek geen mensen. Zover ben ik nog niet.
Ik blijf binnen. Af en toe loop ik er even uit.
Ik bereid me voor op de reis naar Nederland.
Naar Vivienne, Louise, Finn, Lana, Anders, Iyen, Pascal, Marcel, Wilbert, Guus, Wendy, Marie-Louise, Jan, Martien en iedereen die ik als mijn familie beschouw, als mijn vrienden beschouw.
Maar ik ben nog niet daar!
Ik ben nog onderweg. Er-naar-toe.
Ik wil er al zijn, maar de omstandigheden dwingen me pas op de plaats te maken.
Morgen, misschien overmorgen, is het zover.
Dan mag ik gaan.
Niet eerder!
Ik verwijl tussen twee werelden.
Daarginds en daarachter.
Daarstraks.
Afrika en Nederland.

06-02-2014.
Mijn fiets is klaar. Maar zo laat, dat ik vandaag nog niet kan reizen. We eten een door mij gemaakte maaltijd. Kippensoep en biologische kipfricassee met spinazie.

07-02-2014
Vandaag ga ik met een koffer en fiets naar Venray.
In Mönchengladbach moet ik overstappen en terwijl ik op het perron naar de inrijdende trein kijk komt er een windvlaag en wordt mijn hoed tot boven in de nok van het station geblazen. Hij gaat over de gebouwtjes die op het perron staan en komt, gelukkig, terug op het perron zodat ik met een korte sprint weer in het bezit kom van mijn hoofddeksel.
Yippie!
De mensen die ik opgebeld heb om een nachtje te kunnen verblijven hebben niet meer gereageerd.
Als ik nergens een bericht van krijg ga ik naar een hotel. Met fiets en al.
Ik word opgehaald door Vivienne en Anders die me meenemen naar Holthees.
Alles komt uiteindelijk goed, zoals altijd, want na een lekkere pizza beland ik bij Wilbert en Wendy waar ik een zacht warm bed aangeboden krijg.

08-02-2014
Vanochtend ga ik naar mijn afspraak voor een appartementachtig onderkomen. Veel keuze heb ik niet en dit lijkt mij de meest mogelijk haalbare optie.
De kamer is goed. ‘Gemeubileerd’ is wat overdreven (zie foto) en de keuken, badkamer en aanverwante, ruimtes ‘behoeven wat aandacht’ (het is ronduit smerig dus! zie foto).
Anekdotisch vind ik wel dat, als ik een opmerking maak over de afwezigheid van de kraan voor het bad (zie foto), de volgende uitleg krijg:
“Er was hier een man die een vriendin uitnodigde om mee in bad te gaan. Met allemaal kaarsjes en theelichtjes en zo. Nou dat moeten we hier niet hebben en dus hebben we de kraan eraf gehaald. Je kunt wel onder de douche hoor maar het bad wordt niet meer gebruikt. “
Smerigheid?!
De ligging is goed en de (speciale!) rust dus ook.
Ik zie wel een mogelijkheid om hier, met enige aanpassingen, 4 maanden te kunnen bivakkeren.
Zoals de wet van Murfy al aangaf komt een tegenslag zelden alleen.
Mijn nieuwe bankrekening blijk ik niet te kunnen gebruiken met de mij toegestuurde attributen (code en digipass). Internetbankieren lukt niet. Mijn bankpas mag ik nog niet gebruiken want daarvoor moet ik hem of haar eerst activeren met mijn digipass. De nieuwe Visa- en Maestrokaart van de DKB zijn nog niet gearriveerd.
Leuk! Ik zit dus zonder kontanten, en pinnen gaat niet lukken, dus ben ik aangewezen op de mogelijkheden van Pascal en Vivienne. Thanks guys!
Soms lijkt het hier dus ook op het improviseren van Afrika.
Het geeft een thuisgevoel.
Echt waar!

15-02-2014.
Zaterdag.
Mijn God! Ik heb vandaag de keuken geschrobd en de badkamer. Alles met Antikal! Dat is wel nodig, want volgens mij is hier, al maanden geen dweil met zeep, meer overheen gegaan.
Ik zie mezelf in de schoongepoetste spiegel.
Eindelijk!
Assepoester!
Zweet voor de kop, werkkleding aan en dezelfde verbeten uitdrukking van mijn vader in de ogen.
“Dag Pa!”

Gisteren was het Valentijnsdag. Er was een concert van Arno Adams in de Mariakapel van Holthees. Mooi! Droevig! Hans Dorrestijn-achtig maar dan met vertrouwde, bekende gezichten; Wendy, Jannie, Olga, Wilbert, Frans, Peter Koenen en alle namen die me niet meer invallen.

En nu sta ik hier te schrobben!
Om 2 uur komen, de dochter en de zoon, van de huisbazin om een en ander door te nemen aan akkefietjes die nog gedaan moeten worden om het verblijf hier aangenaam te maken.
Het meeste poetswerk is achter de rug als ze zich meldden.
Er moeten wat technische oneffenheden gladgestreken worden. (afzuigkap die niet zuigt, afvoer die niet afvoert, douchekop die niet sproeit).
Kortom enkele puntjes die op de i gezet moeten worden.
De dochter verwijt me dat ik nog niet klaar ben met schoonmaken.
We hebbe afgesproken dat ik alles schoon zal maken, maar niet in welk tijdsbestek.
Het vergt meer dan ik me had voorgesteld. Daarnaast is er hier al maanden niet naar omgekeken. En nu, ineens, moet het gisteren klaar zijn??!!
“’t Kump waal!” zeg ik in mijn beste Venrooys, “Nächste Woche.”

16-02-2014.
Vandaag wordt Truus 65 en mag ze van Drees gaan trekken op de nieuwe manier. Ik heb ze al gefeliciteerd gisteravond omdat ik haar feestje niet wil verstoren met mijn belletje.
Ik voel me niet lekker.
Verkouden, eenzaam en ontheemd.
Gelukkig doet internet het en kan ik toch nog een lijntje leggen met Afrika.
Silvia gaat met Ines naar het meer van Petpenoun, (zie foto) en ze mist me net als ik haar mis.

In tussen is de Chinees in het appartement aangekomen. (Ik moet af en toe denken aan ‘De Chinees’ van Henning Mankell.) Hij heeft Chinees Nieuwjaar gevierd met zijn familie. Ik zal veel Nederlands met hem spreken hoewel hij het op Engels wil houden, heb ik de indruk.
Ik ben benieuwd!
Hij komt net binnen en ik begroet hem met: ‘Ni hao!’
Lijkt hij leuk te vinden.
Dan: ’Slaap lekker’ en ‘tot morgen!’ Ook leuk! Toch?!
Nu ga ik ook slapen.
Wel te rusten en fijne dromen!

21-02-2014.
Ik ben nog niet veel verder gekomen in Nederland Regelland.
Bij de kamer van Koophandel wordt duidelijk dat ik voorlopig niet verder kan met mijn scheepsproject omdat inschrijving bij een gemeente noodzakelijk is. Doch dat is nu niet mogelijk omdat ik te kort in Nederland ben.
4 Maanden is de minimale tijd om ingeschreven te kunnen zijn. Daarbij komt dat als ik een schip heb en rondvaar door Europa, ik geen vast woonadres heb en daarvoor weer andere regels gelden.
Leuk!
Maar zolang ik geen schip heb gelden die regels dan weer niet voor mij.
Ik kan me ook niet laten registreren als Europeaan omdat we in Europa nog niet zover zijn.
Kortom; ik lijk tussen de wal en het schip te vallen.
Ik blijf doorploeteren om een doorgang te vinden.
Daarbij komt dat ik me niet bij de K.v.K laten registreren omdat ik en niet ingeschreven ben bij het G.(emeentelijk) A.(dministatie) B.(ureau) én nog geen winst maak met mijn bedrijf.
Maar het duurt nog tot 2015 voordat mijn investeringen iets gaan opleveren (hoop ik!).
Ik moet nu met de belastingdienst iets gaan regelen voor de startperiode. Alleen, die zitten tot hun nek in het werk en bovendien, vooralsnog, niet te wachten op een ondernemende, geëmigreerde ontwikkelingswerker die, bij terugkomst uit Afrika, een onderneming(kie) in de toeristische sector wil gaan starten.
Ik ben blij dat ik deze 4 maanden extra heb om e.e.a. duidelijk te krijgen zodat het echte werk daarna van start kan gaan.

24-02-2013.
Ik heb vandaag een afspraak met de gemeente Boxmeer. Ik heb gelezen en gehoord van de K. v. K. dat er zoiets bestaat als een briefadres. Dan kan ik ingeschreven worden in het G. A. B. en dan alle dingen regelen die ik nodig vind.
Hoera!
De wet van Murphy voorspelt echter niet veel goeds!
Ik kom ’s morgens opgewekt aan op het station Venray en wil een kaartje trekken. Na het ingeven van alle gegevens steek ik mijn VISA-kaart inde gleuf van de automaat.
“KAART GEWEIGERD!” staat er in de display.
SHIT!
Blijkt de automaat geen VISA- kaarten te lusten.
Ik denk even na. Gelukkig ben ik vroeg dus…….
Ik heb nog OV-chipkaarten vanuit mijn bezoek vorig jaar aan Amsterdam.
Ik ga kijken, in een ander automaat, hoeveel erop staat. Eentje is goed voor 3, 80 euro en een voor 29,90 euro.
Ik ben een rijk man!
Maar hoe werkt zo’n kreng?
Informatie staat er bij de paal niet bij dus vraag ik aan de man van het winkeltje ‘De Statie’ wat ik moet doen.
“Weet ik niet”, zegt ie,”ik reis nooit met de trein!” (Nu na alle perikelen weet ik ook waarom!)
Ik kijk hoe de mensen die naar het perron lopen het doen en ik doe hen na.
Nu had ik dat al in de tram in Amsterdam gezien. Gewoon je portemonnee voor het poortje houden en het is gebeurd!
Ik zit in de trein, niet geheel gerust, en er komt controle. Dit schijnt op dit traject zeer uitzonderlijk te zijn.
De controleur krijgt mijn OV-chipkaart en hij zegt:
“U bent niet ingecheckt!”
“O,” zeg ik,”Ik heb gedaan wat de anderen ook deden en zoals het Amsterdam ging dus ik begrijp het niet.”
“U heeft niet goed opgepast,”gaat de man verder, “U bent in overtreding.”
“Sorry, meneer,” zeg ik “Maar schrijft u het maar van mijn OV-chipkaart af, of anders betaal ik wel cash. De automaat weigerde al mijn Visa-kaart dus ik neem aan dat u die ook niet wilt.”
“Neen, Mijnheer. U krijgt van mij een boete. U bent in overtreding!”
Ik leg hem mijn situatie uit van 3 jaar Afrika en mijn onschuld aan de hele teringzooi hier met z’n automaten en regeltjes en gebrek aan informatie bij die kolere paaltjes en stations, (ik doe dit overigens in net Nederlands en zo vriendelijk als mogelijk) maar hij volhardt.
“Treinkaartje 3,80 euro: boete 35 euro,” staat er op het gele papiertje dat hij mij aanreikt.
Mijn adres: Boite Postale 1256, p/o CIPCRE, Bafoussam, Kameroen, is nauwelijks te lezen want daarvan heeft dit licht van VEOLIA nooit gehoord.

Aangekomen bij de gemeente wordt ik opgezadeld met een 7-tal formulieren ter invulling door mij en mijn dochter Vivienne voor het verkrijgen van een briefadres. Dit briefadres wordt verstrekt aan gedetineerden, dementerenden in verzorgingtehuizen, kermisklanten en schippers. Ik zit dus in goed gezelschap en dicht bij mijn uiteindelijke bestemming.
Voor het invullen van de formulieren moet je wel een universitaire opleiding gehad hebben en ze vragen je de broek van je kont.
Weet jij nog wanneer en waar je ouders geboren zijn en wanneer en waar ze getrouwd zijn?
Ik wist niet meer wanneer ik precies wettelijk en kerkelijk getrouwd ben en wanneer ik gescheiden ben in welke gemeenten.
Nu, ja! De ambtenares was vriendelijk en mooi en ik mag op Aswoensdag, na Carnaval, het pretpakket komen inleveren.
Yes! Alles komt goed!

05-03-2014.
“Mit Ascher-Mitwoch bin ich verloren! Mit Ascher-Mitwoch ist alles vorbei!”
(Jeugdherinnering uit mijn zangerschap bij een Limburgse band die ook Carnavalsbals verzorgde.)
Ik ga goed gemutst naar het gemeenthuis in Boxmeer.
Verkouden, dat wel. Maar niet van de Carnaval maar van de overgang van Afrika naar Nederland.
De ambtenares, ook mooi en aardig, neemt mijn formulieren aan en vraagt dezelfde vragen als haar collega.
Ik antwoord waarheidsgetrouw en in de overtuiging dat ik nu eindelijk mag autorijden en verder kan met mijn zoeken naar een schip en alles wat daar aanvast hangt.
Helaas!
Voor inschrijving op een postadres gelden, volgens haar, dezelfde regels als voor een gewone inschrijving. Je moet 4 maanden in Nederland zijn!
De moed zakt me in de schoenen.
Ik verweer me nog wel. Zeg, dat als ik dat geweten ik had gezegd had dat ik nog 5 maanden in dit k…land was gebleven. Maar uw collega heeft me die informatie niet gegeven dus ik probeer eerlijk te blijven en nu…
Ik had beter in Afrika kunnen blijven want ik kan nu niets!
Dan komen me ‘Wörtlich die Tränen!’
Ik neem mijn pretpakket terug en terwijl de tranen over mijn wangen biggelen verlaat ik het gemeentehuis.
Op een terras trek ik mijn jas aan en…. voel een hand op mijn schouder.
De ambtenares die me te woord heeft gestaan blijkt met haar baas te hebben overlegd en ze zijn tot de conclusie gekomen, omdat het me zo aangrijpt, dat de regels toch iets soepeler toegepast kunnen worden. 3 Maanden, 4 maanden, 5 maanden is toch worst. Waar gaat het hier om?
Of ik mee terug kom in het gemeentehuis om alles te regelen.
Natuurlijk! Daarvoor was ik toch hier!
Ik hoop dat we het ook in korte tijd kunnen regelen want en is al meer dan een kwart van de tijd vestreken zonder dat er iets substantieels tot stand is gebracht.

08-03-2014.
Ik ben snipverkouden. Mijn neus loopt aanhoudend. En ik er maar achteraan!
Ik heb mijn ongezellige kamer, vandaag, een opfluffer gegeven.
Wat nog leuker is dat ik, vandaag, met mijn kleindochter Lana, ben gaan spelen en ben gaan inkopen bij de Supermarkt en mijn kleinzoon Iyen uit bed heb gehaald en niet wist hoe die papieren luiers geplakt moeten worden bij het verschonen.
Dat zijn dingen die er toe doen! (Of niet dan?!)
Toedeloetjes en tot spoedig!
Liefs, Leo.