41. Toch geen bruiloft, … Silvia ver weg, … Mio ge

41. Toch geen bruiloft, … Silvia ver weg, … Mio gechipt en geschoren….
09-01-2014.
Silvia stuitert haar bed uit. Ze heeft koorts en hoofdpijn. Nu voelde ze zich al een paar dagen niet lekker maar daar heeft ze op het werk geen last van. Nu lijkt het toch op malaria. Na veel twijfelen en overwegen gaan we naar een laboratorium voor een malariatest. Voor de zekerheid.
Omdat ze de komende week in het noorden van Kameroen, in Maroua, moet werken wil ze daarvoor weer beter zijn dus is nu de ultieme dag om maatregelen te nemen als het malaria blijkt te zijn. Je hebt namelijk 4 dag nodig om weer boven Jan te zijn.
Om half zes komt het verlossende telefoontje. Het is geen malaria. Wat het wel is weten we niet maar nu kan ze loslaten en ‘gewoon’ ziek zijn.
Wel ziet ze een reis naar Douala morgen en de bruiloft zaterdag niet meer zitten. Ze wil beter zijn voor het werk in Maroua.

12-01-2014.
Het is zondag en we gaan op weg naar Yaoundé. Vanaf daar vertrekt de trein even na 6 uur ’s naar Ngouandéreé (760 km.). Dan is ze er morgenochtend en moet dan met de bus verder om ’s avonds in Maroua te zijn.
Het zijn in totaal1397 kilometers en ik zou gevlogen zijn. Dan ben je nog fris als je aankomt en begint te werken.
We zijn op tijd uit bed want Ines moet nog een foto maken van ons beiden in de feestkleding die we voor de bruiloft hebben laten maken. We willen een felicitatie aan Léopold sturen en daar hoort zo’n foto bij. Kijk zelf maar (zie foto). Overigens hebben we de glazen gevuld met water, het is tenslotte pas 8 uur!

De reis verloopt voorspoedig en we gaan nog even aan bij onze ambassade connection. Daar treffen we een Duitser die met Kerstmis in het Bouba Ndjida park geweest is. Dat ligt in het Noord-Oosten tegen de Thadisch grens.
Nu willen Silvia en ik, ter afscheid voor de komende maanden, daar samen een paar dagen doorbrengen. Hij kan dus enige informatie geven.
Hij is helemaal lyrisch. Het is een prachtig park en omdat het de droge tijd is hebben ze leeuwen, giraffen, olifanten en antilopen gezien. Verder is het er vergeven van de veel vogels en apen.
Ze sliepen in ‘boukourous’ (de traditionele hutten) maar mochten echter ’s nachts niet meer naar buiten want dan lagen er leeuwen rond het kampvuur van de vorige avond.

Erg aantrekkelijk! Niet!?
Ik houd jullie op de hoogte van ons avontuur daar want…….

Eerst breng ik Silvia naar de trein en reserveer voor mezelf een plaats 1e klas voor volgende week.
Zaterdagavond stap ik dan zelf ook op de trein richting Ngouandéré om samen het Park Bouba Ndjida te bezoeken. Eerst zal ik zondag nog een four-wheel-drive moeten zien te huren want we moeten nog 200 km. verder naar het noorden.
Dit zal dan tevens ons laatste gezamenlijke uitstapje zijn voordat we terugreizen begin juli.

Ik tref me met mijn Zwitsers-Kameroener vrienden waar ik logeer. (Ik merk, terwijl ik schrijf, dat ik Germanismen gebruik.)
Terwijl we bijbeppen komen we erachter dat we hetzelfde vliegtuig zitten op 31 januari.
Zij vliegen vanuit Yaoundé via Douala naar Brussel en dan verder naar Genève.
Ik vlieg vanuit Douala via Brussel verder naar Parijs.
Ik vind dat leuk!

’s Avonds zijn we uitgenodigd door de buren van hen om een aperitief te komen drinken. Zij nemen een vleesgarnituur mee die ze samenstellen met gedroogd vlees uit Zwitserland. Worst, rundvlees, paardenvlees en worst van hun buren in ‘le Valley’ waar ze wonen.
We drinken een heel aangename Portwijn en keuvelen over van alles en nog wat. Hij hangt meer dan hij zit want hij is door zijn rug gegaan. Helemaal niet een militair maar een generaal van een betere soort. Tenminste, zo komt hij over.
Rond middernacht zijn we weer thuis.
Ik ga naar bed en heb een prima nachtrust.

13-01-2014.
Alain vraagt, na het ontbijt, of ik nog blijf voor het middageten. Nou, neen! Ik moet een reismandje zien te kopen voor als we met Mio terugvliegen in juli.
Ik heb van een dierenarts, die hem gaat voorzien van een micro-chip en inenten, een ‘adres’ doorgekregen waar ik zoiets kan kopen. Daarnaast wil ik kijken voor een kleurencartouche voor onze printer. Wetende dat zoiets erg veel tijd kan kosten besluit ik voor half elf de stad in te gaan.
Ik weet waar ik ongeveer moet zijn en begeef me op weg.
Het is ongeveer 5 kilometer dus…
Ik kom uiteindelijk stapvoets vooruit en sta regelmatig tien minuten of meer stil. Na 3 ½ uur ben ik op mijn bestemming. Daar wordt me duidelijk gemaakt dat zij niets verkopen maar dat ik elders moet zijn. De weg wordt op zijn Kameroens uitgelegd en, dank zij een heel oude plattegrond van Yaoundé, kom ik in de buurt van de winkel. Ik vraag een motortaxi of hij weet waar die winkel is en om me te begeleiden. Hij bevestigt dat hij de winkel kent en ik volg hem.
Hij stopt ergens en vraagt waar de winkel is.
Maar dat had ik hem toch gevraagd!
Ik weiger hem te betalen voor de rit die me niet naar de winkel geleid heeft, hetgeen me op enkele krachttermen komt te staan.
Hij verdwijnt en ik vraag het iemand anders. Die wijst in een richting en daar moet ik het mee doen. Als ik in de richting rijdt zie ik ergens de naam van de winkel op een gevel staan. Hoera!
Ze hebben poezenmandjes maar die zijn schrikbarend duur. 50.000 FR,CFA (76 Euris). Maar dat komt omdat er hier niets aan katten wordt uitgegeven. Alleen door idiote lui uit Europa die iets om katten geven.
Ik heb niet zoveel kontanten bij me en vraag de weg naar een bank waar ik geld kan trekken. 150 Meter verderop is een bank met een ‘guichet’ (luik). Dat moet lukken!
Nadat ik alle aanwijzigingen heb gevolgd, krijg ik het bericht: ’Le guichet est vide. Revené un autre jour.’(De automaat is leeg. Kom een andere dag terug.)
Ik keer onverrichter zaken terug naar de winkel.
Ik stel voor om een aanbetaling te doen en de rest via mijn bank te betalen. Nou, neen! Dat is toch teveel gevraagd.
Er is nog een andere bank verderop en ik krijg een bediende mee om de weg te wijzen.
Daar is wel geld te halen en uiteindelijk, na anderhalf uur, vertrek ik met een prachtig reismaandje voor Mio. Hij mag me wel eeuwig, en een paar dagen langer, daarvoor dankbaar blijven.
Ik wil voor het donker thuis zijn dus ga ik via een sluipweg naar de winkel die printercartouches verkoopt.
Het is half twee als ik aankom dus vette pech voor Leo. De tent is tot twee uur gesloten voor de middagpauze.
Van de nood een deugd makende besluit ik een kleine maaltijd tot me te nemen. ½ Kippetje met frietjes. Daar kan ik mee thuiskomen.
Om kwart voor drie is de kip beetgaar en om drie uur bel ik voor de zekerheid naar de winkel of ik langs mag komen. Ja, dat mag, maar de cartouche die ik nodig heb kunnen ze niet leveren.
“Maar vanochtend heb ik gebeld en toen…..”
“Ja, vanochtend! Ik weet niet wie u gesproken heeft, maar….”
En dus ga ik maar op weg naar Bafoussam.
Normaal doe ik er 4 ½ uur over, het is 3 uur, dus dat wordt het laatste stuk blindemannetje spelen.
Ik druk het gaspedaal stevig in en gelukkig is er weinig verkeer zodat ik tot mijn verbazing om kwart over 6 al thuis aan kom. Het is dus nog eventjes licht.
Ik ga lekker uitrusten en dan:”Morgen gezond weer op.”

15-01-2014.
Ja, ik ben alweer twee keer gezond opgestaan en het leven voltrekt zich aan me.
Gisteren zou ik met Mio naar de dierenarts gaan maar, alsof hij het voorvoelde, kwam hij de hele dag niet opdagen. Ik kon slechts de afspraak afzeggen en een nieuwe maken voor vandaag.
Nu heb ik, heel leip, zijn lievelingseten in een kommetje in het poezenmandje gezet, zodat hij af en toe alvast zijn luchtje daar achterlaat. Ten minste, dat hoop ik.
Vandaag blijft hij thuis en ik bel de dokter of ik mag komen. Die is er ook, dus alle protagonisten (medespelers; heb ik van Silvia geleerd!) zijn aanwezig dus het spel kan beginnen.
Ik vang Mio op in zijn mandje, rits de sluitingen toe en ga op weg onder klaaglijk gemiauw.
Dr. Paul is heel meegaand en zegt, om te beginnen, nog nooit met zo een aangepaste poes gewerkt te hebben. Hij onderzoekt hem en is helemaal tevreden over zijn gezondheidstoestand. Goed, hij is allergisch voor stof (maar wie is dat niet?), doch hij mag, wat hem betreft, naar Europa.
Ik dacht dat hij nu bij hem die micro-chip zou aanbrengen maar, boter bij de vis! Eerst betalen voor de chip en het vaccin, dan bestellen en dan pas aanbrengen.
Ik voel even het wantrouwen bij hem.
“Hoezo, zou ik niet betalen voor een dienst die ik hem vraag!?” Maar dat is Kameroen. Ze zijn hier al zo vaak besodemieterd dat ze geen enkel risico nemen.
Hij biedt aan vrijdag bij ons thuis de vaccins en de micro-chip te komen aanbrengen als ik nu dan maar 47.500 Fr.CFA (72,50 euro) op zijn bureau neertel.
Ik zet Mio ondertussen in zijn mandje, maar hij is erg tegendraads. Terwijl ik geld uittel gaat hij tekeer. Breekt het mandje bijna af en tuimelt met mandje en al van het bankje af waarop het staat, en daar gaat het kopje met brokjes aan gruzelementen.
Ik laat hem dan maar de vrijheid tot ik klaar ben.
Dan gaat hij ook, al klagend weliswaar, rustig met me mee.
Ik vraag, en passant, aan de arts of hij iets kan voorschrijven voor de vlucht in juli naar Europa voor Mio. Ik zie het lijk al drijven als hij het vliegtuig, na zijn poezenmandje, ook helemaal afbreekt.
“Dat komt wel goed,” zegt Dr. Paul terwijl hij me een hand geeft.

17-01-2014.
Ik ben snipverkouden en sta vroeg op. Vandaag wordt Mio gechipt en ik moet mijn koffer pakken voor de reis naar het Bouba Ndjida-park. Daarbij moet ik mijn kamer ontruimen zodat Ines daar kan verblijven als ik in Europa ben.
Mio wil naar buiten en met zijn vlucht afgelopen week nog in gedachten maak ik het hem zo aangenaam mogelijk om thuis te blijven. Ik heb nog wat visjes in de koelkast en ik streel en knuffel hem in het voorbijgaan. Hij blijft twijfelend op het terras zitten. Gaat even in de boom zitten waarlangs hij altijd de tuin in verdwijnt (zie foto) en komt dan toch weer naar binnen. Ik negeer het als hij door de voordeur naar buiten wil en geef hem nog een aai. Dat blijkt voldoende want hij nestelt zich in mijn leunstoel en slaapt een kattenslaap.
Nu moet Dr. Paul maar komen met de bestelling om die aan te brengen.
Ik bel hem op en hij verteld dat ‘hij eraan komt’. Hier betekent dat meestal dat eraan gedacht wordt te gaan vertrekken waar me op dat moment vertoefd.
Ik reken dus op ander half uur en zolang moet ik Mio laten indutten. Gelukkig doet ie dat zodat als ik gebeld wordt: “Ik ben in de buurt, waar moet ik nu heen?”
Ik loods hem naar ons huis waar hij de spuiten in orde maakt zodat we Mio zo kort mogelijk moeten laten lijden. In no-time is het gefikst en hebben we een gechipte en ingeënte je-weet-wel-kater. Ik noem hem nu mijn chippie maar dat mag niet van Silvia die bang is voor persoonlijkheidstoornissen bij hem.

Ik vertel later over onze reis en de bezoeken aan het park, mijn voorlopige afscheid van Kameroen en mijn thuisreis, anders wordt dit wel een mega-aflevering.
Hartelijke groet uit (inmiddels) Kribi en tot gauw!
Leo.