37. Geinig …… bezoek…. elk nadeel heb z’n voordeel

37. Geinig …… bezoek…. elk nadeel heb z’n voordeel ….. NL-bezoek ….. en een begrafenis.
01-11-2013.
Vandaag lees ik, zoals wel vaker, het nieuws uit de wereld. Ik stuit op een berichtje uit Nederland. Bob Dylan heeft een optreden gehad in Amsterdam. Nu had ik al gehoord dat zijn stem niet meer de oude klank heeft, maar de 71 jarige volhardt in optreden.
De mensen genieten van zijn ‘performance’ doch het geluid dat hij produceert is niet meer om aan te horen. (De bezoekers genieten meer van de straatzangers buiten de zaal, die het Dylan repertoire ten gehore brengen.)
Een recensent schrijft, humoristisch: ‘Als een grindpad kon zingen klonk het als oldy Bob Dylan.’
Ik wil jullie deze kwinkslag niet onthouden.

Sinds enkele dagen hebben we Suzanne (neen, niet die van Leonard Cohen) op bezoek. Zij begeleidt onze organisatie op verschillende gebieden.
Leuk dat ze hier woont en ze werkt af en toe ook hier in huis.
Nu ja, ik ben ziek en heb weinig van haar begeleiding mee gekregen, doch tijdens de sporadische contacten is het aangenaam tussen ons.
We spelen met zijn vieren, Silvia, Inez, Suzanne en ik, SKIP-BO. Een leuk en gemakkelijk spel. Een aanrader voor de lange winteravonden als je nog niet samen naar bed wilt.

Ik krijg een telefoontje van mijn vrouwelijke, erg zwangere collega, met de vraag of ik zondag iemand wil vergezellen die een commissie op poten moet gaan zetten in Bapa, een van onze pilot dorpen.
Ik voel me wel weer enigszins genezen, dus ik stem toe.
Om half acht komt hij me afhalen om er om acht uur te zijn. “Beetje krap”, denk ik, doch het is Afrika.
Als ik om half acht de poort uit loop om naar het afgesproken punt te lopen komt hij langs rijden om te keren. Helemaal goed dus!
Eenmaal in Bapa, nemen we enkele bekenden mee die ook naar de afspraak onderweg zijn.
Als we in de kerk komen, blijkt de pastor de afspraak een beetje verkeerd begrepen te hebben. Hij ziet het als onderdeel van de cult (liturgie). Wij dachten aan een intiemer overleg.
Maar goed, we passen ons aan en voegen ons in de liturgie.
Na enige tijd, er zijn zo’n 75 mensen in de kerk, krijg ik een plaatsvervangend gevoel van schaamte.
Ik heb het idee dat ik in een liturgie van de Methodistische-reveille- kerk ben binnengevallen.
Wat een hersenspoeling!
Gelukkig dat mijn Kameroenese compagnon daar ook zo over denkt. Ik dacht al dat het aan mijn Europese achtergrond lag.

08-11-2013.
Ik ben vandaag op onze wekelijkse bijeenkomst en daarna heb ik een gesprek met onze directeur generaal.
Zoals ik al eerder naar aanleiding van een gesprek met hem memoreerde was hij niet zo geheel ingenomen met mijn aanwezigheid / afwezigheid wegens ziekte op het bureau.
Ik ben de afgelopen weken weer in de lappenmand geweest dus ik verwacht dat we daar de nodige aandacht aan zullen besteden.
Hij schrijft later in een verslag over het functioneren van het personeel:
“Je me suis intéressé au cas d’un Envoyé. Il s’agit de Leo. Sa santé est fragile, ce qui fait qu’il n’est toujours pas régulier au travail. Cette situation déstabilise plus au moins le fonctionnement général du CIPCRE et, particulièrement, celui de l’UFAS. C’est pourquoi j’ai décidé de donner à Leo le statut de Consultant pour les huit (8) derniers mois de son séjour au CIPCRE. L’équipe de l’UFAS pourra le consulter par mail ou par téléphone, ou bien aller échanger avec lui à la maison en cas de nécessité.”
Ik weet het, ik ben veel afwezig geweest door ziekte, zwakte en misselijkheid.
Het blijkt in de gehele CIPCRE-familie een wissel te trekken.
“Een zwarte Kameroenees zou nooit zoveel afwezig mogen zijn wegens ziekte als een blanke Europeaan,” wordt hem verweten. “Die zou er allang uitgevlogen zijn!”
Hoewel ik al vaker heb geprotesteerd tegen het feit dat zieke collega’s in hun bureau uitzieken in plaats van thuis in bed, weet ik dat dit de cultuur hier is.
Als je ziek bent kom je na een halve dag toch naar je werk, met koorts, malaria of complete ontstentenis!
Alleen als je dood bent mag je thuis blijven.
En nu krijg ik het voorstel om daarvoor al thuis te blijven en daar voor de organisatie mijn werk te doen.
Per oproep!
Dat betekent niet meer in mijn bureau aanwezig ben.

O. K. Ik pas me aan, zij het met tegenzin en met emotionele lading, doch ik begrijp de gevoeligheid.
De komende tijd, tot einde contract dus, zal ik mijn projecten van thuis uit beredderen.
Het geeft ook de vrijheid om andere initiatieven te nemen cq. uit te breiden. (‘t Kaas-project, het opzetten van een tehuis voor misbruikte kinderen en het alfabetiseringsproject in het noordwesten.)
Elk nadeel heeft zijn voordeel nietwaar Johan C.?
Zo kan ik toch mijn bekwaamheden en mijn mogelijkheden inzetten.
Ik zal het directe contact met mijn collega’s missen en met de chauffeurs, de communicatie medewerkers, de schoonmakers, de secretaresses, de comptabelen en de portiers.
En!
Ik zal de druk niet meer voelen tijdens een lichamelijke malaise om weer aan de slag te moeten gaan
Ik zal een nieuwe weg moeten vinden om ontwikkelingswerk gestalte te geven.
Inch Allah!
God mag het weten!

10-11-2013.
Silvia is jarig. We bereiden een ontbijt voor waar enkele genodigden van komen genieten.
Wat zij (en ook ik) niet weet is dat Inez een verrassingsfeest op dezelfde tijd heeft georganiseerd. Inez wist ook niets van het feest-ontbijt dus nu lopen er enkele dingen door elkaar.
Maar goed!
Het ontbijt is boven en het feest is beneden.
Geen probleem dus.
Leuk verjaardagsfeest met veel verrassingen!

Ik vertrek om 11 uur naar Douala want van middag komt Hannie als eerste Nederlander op bezoek.
Ook die wist niets van de Silvia’s verjaardag en had al geboekt voordat ik kon ingrijpen toen ik de vlucht-datum vernam.
Silvia en ik hebben gisteren, uit voorzorg, haar verjaardag gevierd. Ik zou haar nog een massage geven als cadeau, maar Inez was tot erg laat bezig met de voorbereiding van haar surprise dat dát erbij inschoot.
Kan later nog altijd een keertje.

Ik rijd naar Douala en er staan een echtpaar te liften. Ik stop en het blijkt dat zij ook naar Douala moeten. Geluk voor hen.
Even later staan er een man alleen te liften en, omdat ik nog een plek over heb, stop ik ook voor hem. Hij moet naar de voorstad van Douala.
Ook hij heeft dus geluk.
Met een trits leuke, ritmische muziekjes op mijn USB-stick zijn we in een vloek en een zucht in Douala.
Ik ga de kamers bestellen, in het Zeemanshuis (Foyer des Marines), voor over 14 dagen als May en Stinet Hannie komen aflossen. Ik drink er een biertje en nuttig een vissoepje.
Hierin hebben ze een visje heen en weer laten zwemmen voor de smaak, de rest is groentesoep.
Ik ga naar het vliegveld om Hannie op te vangen. Vannacht blijven we bij Maurizio en Birgit en morgen gaat het richting Kribi.

11-11-2013. (Veel gekker moet het niet worden!)
Hannie kijkt haar ogen uit in de drukte van Douala-Zuid. In Kribi komt ze tot rust en na enkele culturele uitstapjes (o.a. naar de Pygmeeën) is ze geacclimatiseerd en kunnen we het ruigere werk opzoeken.

14-11-2013.
We gaan rond 10 uur op reis naar huis in Bafoussam.
Heerlijk!
We hebben mooi weer, er is weinig verkeer en we genieten opnieuw van de lekkere muziekjes op mijn USB-stick.
Douala is nog drukker dan maandag doch we komen goed vooruit.
Plotseling worden we door de politie van de doorgaande weg afgeleid richting centrum.
Ik vraag aan een aantal dienstdoende agenten wat er aan de hand is, maar ze geven geen sjoege.
Doorrijden!
Nu heb ik op de heenreis al gezien en gehoord dat er bij de, in aanbouw zijnde, nieuwe brug een tentenkamp is opgezet omdat den heer Paul Biya in hoogsteigen persoon de eerste steen komt leggen.
Alleen was toen niet bekend wannéér!
Dat wordt hier altijd streng geheim gehouden.
Ik denk dus dat het vandaag is. Maar de stad is wel erg ‘open’ gebleven. Normaal wordt de hele stad afgegrendeld als de president ergens aanlandt.
We rijden nog even een stukje door en dan staat het verkeer muurvast.
Het is half een dus ik ben nog optimistisch.
“Als we rond 3 uur verder kunnen zijn we voor de donkerte thuis“, denk ik.
Maar het wordt 3 uur en er beweegt nog steeds niets voor ons.
Ik besluit om de nacht dan maar bij Maurizio door te brengen en morgen verder te rijden.
Het is toch ongelooflijk dat een stad gewoon lam gelegd kan worden voor één persoon!
Bij Maurizio aangekomen vertelt een van de aanwezigen dat er vandaag geoefend wordt voor morgen en dat na 3 uur de wegblokkade wordt opgeheven.
O. K. Dus: Morgen zit de stad op slot, evenals overmorgen (mits de president blijft overnachten, maar ook dat is nog geheim!) En, in dat geval kunnen we dus zaterdag pas verder reizen.
Na een luchtige maaltijd besluiten we door te reizen en toch maar weer de weg op te gaan.
3 Dagen in een open gevangenis is niet waar we naar op zoek zijn.
We rijden ons weer vast. Zij het wel wat verder in de richting van de brug. Nu hadden we ook niet direct verwacht dat alle files weg waren dus we schikken ons in ons lot.
Na 2 uur, (het is inmiddels half 6), passeren we de ‘plaats des onheils.’
Militairen, tot de tanden bewapent, bewaken de stoel, en wat daar omheen staat, van de president.
De rit naar Bafoussam verloopt verder gladjes hoewel het af en toe regent en er steeds weer mensen over de weg lopen in donkere kleding. Alleen hun tanden, oogwit en hun witte gympen zijn soms te zien. Het is erg inspannend rijden maar we komen, heelhuids, om 10 uur thuis aan.
Pffffff! 12 uur achter het stuur vind ik niet erg maar ‘t is wel slopend.

19-11-2013.
Hannie komt hier volledig aan haar trekken.
Deze week zijn er 2 festivals, een begrafenis en het regent, tegen alle verwachtingen in, pijpenstelen. De droge tijd zou al 2 weken moeten regeren maar de nattigheid weet van geen wijken. Het lijkt wel het Kameroenese politieke plaatje, iedereen verwacht verandering maar het oude bekende blijft maar voortduren.

Ik ga er, voor deze aflevering, mee stoppen. De begrafenis komt misschien volgende keer nog ter sprake.

Ik wens jullie een hele fijne Sinterklaas en Gekleurde Pieten-tijd toe. (Braaf zijn en mee discussiëren over dit wereld-onderwerp. Hier lopen ze overigens, gewoon in het wild.)
Toedeloetjes en de groetjes van Leo.