35. Congressen….. veel regen…… en, knatsie b

35. Congressen….. veel regen…… en, knatsie boempie.
22-09-2013.
We zijn al vroeg uit de veren want vandaag gaat het richting oceaan. Judith en George, onze vrienden uit Congo, rijden met ons mee dus ons autootje zit ram vol. De mensen van de EED-Brot für die Welt rijden samen met de cheffin van Silvia met een auto van CIPCRE daarheen. Zij nemen allerlei informatiemateriaal mee dat we de afgelopen dagen hebben verzameld. We gaan daarmee onze organisatie op het congres presenteren.
Rond 11 uur gaan we de weg op en tegen half zes zijn we aan het hotel / congrescentrum. Dit ligt tegen het strand aan dus kunnen we, als het mee zit, af en toe een duik nemen.
We hebben een ruime kamer met badkamer, stromend water en airconditioning.
Silvia valt niet op airconditioning en meer op water. Ik vind een koele kamer aangenaam en een douche, op z’n tijd, is ook lekker.
Jammer dat, als ik binnen de airco aanzet en zij buiten haar sigaretje rookt, de rook naar binnen wordt gezogen hetgeen ik dan weer onaangenaam vind.
Zo treffen onze verschillende culturen elkaar weer in de lucht.
Als zij rookt zet ik de airco uit en als ze niet rookt mag hij aan als ze binnen is.
Alleen 's nachts gaat hij uit want dan is het toch enigszins fris.
We hebben een vol programma over ons interculturele werk en wat je daarin allemaal tegenkomt.
Wat brengt de ene cultuur voor de andere mee om het leven te veraangenamen?
Afrika geeft minder stress en meer contactuele momenten.
Europa brengt meer structuur en rijkdom.
Afrika geeft meer levensvreugde en flexibiliteit.
Europa brengt meer levenskwaliteit en gezondheidszorg.
Als we dat kunnen verenigen kan het nog erg leuk worden op onze planeet.
Maar......
Afrika is moe en uitgeknokt.
Europa is blasé en in recessie.
Afrika denkt aan zichzelf.
Europa veegt zijn stoepje schoon. (Hetgeen overigens hetzelfde is!)
De regeringen in Afrika zijn er (meestal) niet voor hun burgers.
De regeringen in Europa schermen hun markten af voor hun multinationals.
Ik kan nog wel even doorgaan maar wat doen we samen om het te verbeteren?
Vooral communiceren. Luisteren naar elkaar. Vragen stellen over dingen die we gek vinden van elkaar. Kijken naar het verschillend functioneren van de samenlevingen. Kijken naar de betekenis daarvan voor de ander.
Kortom begrip en 'compassie' (medeleven, géén medelijden) hebben voor elkaar.

Ik zit in een werkgroep dat zich buigt over de vraag: “Wat kunnen we doen om het slaan in scholen in Afrika op te laten houden?”
Er zitten een aantal leraren in de groep die menen dat slaan goed is voor het bevattingsvermogen van kinderen. Een aantal heeft zo z’n twijfels en alleen ik ben faliekant tegen.
De twijfelaars weten niet wat helpt om te stoppen want er wordt overal geslagen. Thuis, op straat, door de politie door… Kortom, slaan en geweld, is normaal in de samenleving zoals dat, tot de jaren 50, in Nederland ook was.
Maar is het noodzakelijk?
Ik begrijp dat, als jij als enige geen geweld toepast, dat geen zoden aan de dijk zet. Een leraar zegt de eerste maanden niet geslagen te hebben doch hij verloor het gezag en de controle over de leerlingen en is toen maar meegegaan in de cultuur van geweld. Wel geproportioneerd!
Er zijn me twee dingen duidelijk.
1. De christelijke religie predikt weliswaar liefde, maar het Godsbeeld is er een die straft. Soms vergeeft.
2. De creativiteit, om van straffen van fout gedrag te komen tot het belonen van goed gedrag, is nog niet overal aanwezig.
Ik denk dat het godsbeeld veranderen van een straffende God naar een liefdevolle God hulp kan bieden.
Daarnaast is het zoeken naar momenten om gedrag te belonen en minder te kijken naar straffen een krachtig element om tot gedragverandering bij kinderen te komen.

26-09-2013.
We organiseren een interculturele avond. Met de, ad hoc, opgerichte cultuurgroep kijken we wat mogelijkheden zijn om daar uiting aan te geven.
Er worden dansen ingestudeerd, er wordt muziek samengesteld, er wordt toneel gespeeld en er worden gedichten voorgedragen.
Je voelt al wel dat ik met de muziek bezig ben.
Ik heb een USB-stick voorbereid met allerlei muziek uit de verschillende landen. Voornamelijk om, na ons programma, te gaan dansen.
Samen met een Afrikaanse choreograaf heb ik mijn accordeon ingezet om Afrikaanse dansen met Europese accordeonmuziek te verbinden.
Met z'n allen maken we een programma van zo'n drie kwartier om daarna iedereen in de benen te krijgen.
Het is een eenmalig succes! Het programma!
De dansmuziek voor iedereen wordt gedwarsboomd door de diskjockey van het hotel.
De choreograaf zou mijn, met muziek gevulde, stick doorspelen aan de jockey en hem instructies geven over het gebruik ervan.
Niet dus!
De jockey draait, vanaf het begin, zijn eigen muziek en ik voeg me bij hem om te doen wat de choreograaf heeft nagelaten
En hij zegt: “Oui, oui, Je le ferais” (Ja, ja ik doe het). Hij denkt :”Non, non, ik doe wat ik wil (op z'n Frans.).
Na twee vriendelijke verzoeken mijnerzijds en twee weigeringen zijnerzijds is voor mij de maat vol en trek ik van leer. Mijn omgeving is verbijsterd over mijn uitval en boosheid. (Later wordt ik daarop aangesproken en kan ik het uitleggen.) Maar ik was hem de oren en zet hem zo klem dat hij ons 'onze interculturele muziek' geeft. Jammer genoeg is het een half uur daarna gedaan met de pret want om 11 uur gaat de tent dicht. (Dat wist ik ook niet!)
Al met al een geslaagde avond met een Nederlands (gekraakt) nootje.

29-09-2013.
We willen nog wel twee dagen blijven maar het weer is abominabel. De hele week regen. Nattigheid alom. De Oceaan, de regen en de transpiratie.
We besluiten naar huis te gaan. Dan kan Jeanne, de cheffin van Silvia en nog een bekende, meerijden.
Louise is vandaag jarig dus kan ik bij aankomst haar nog even feliciteren via Skype.
Het regent tussendoor heftig dus is het uitkijken geblazen met name voor de gaten in de weg.
In Kekem gaat het mis. Ik rijd rustig, /- 80 km/h, als ik een bocht uitkom en een vrachtauto mét pech, maar zónder gevarendriehoek, voor me zie staan.
Ik ga in de ankers. Maar zonder ABS en op dit natte wegdek glijd ik door, langs de vrachtauto op de linker weghelft waar net een busje passeert vanuit de andere richting.
Geen schijn van kans om te stoppen en gelukkig schamp ik hem aan de zijkant, bijna bij het achterwiel.
Knatsie boempie!
Kleine snelheid, kleine schade, grote schrik, grote opwinding.
God zij dank geen gewonden of doden.
Mijn linker voor-spatbord is verfrommeld. (zie foto) Zijn rechter zijkant een beetje gedeukt. (zie foto)
Er komen allerlei mensen op me af die me toeschreeuwen, maar ik maak het vredesteken “Peace” en zeg dat ik de chauffeur wil spreken en dat ik het met hem regel.
Een vrouw in de bus komt naar buiten en schreeuwt met toe: “Wilde je me vermoorden?”
Ik reageer heel nuchter: “Mevrouw ik ken u niet eens! Hoezo zou ik u dan willen vermoorden?”
Ja, de schrik en die stomme reacties vanuit het toegesnelde publiek zetten de emoties soms op scherp.
Het komt volgens mij ook omdat er eindelijk iets gebeurt in dit lamlendige, vervelende, lege bestaan in dit dorp. Hier kunnen ze de komende dagen nog over praten in hun hutten, bars en eetgelegenheden.
Een half uur later en 30.000 Fr.CFA lichter om de schade van de bus te dekken, rijden we weer verder.
Onze schade wordt immers (hopelijk) gedekt door onze cascoverzekering in Duitsland!?
We rijden verder en komen heelhuids aan in Bafoussam.

Ik kan Louise, die haar 38e verjaardag viert, nog even feliciteren voordat we ons bedje intuimelen.

30-09-2013.
Vandaag zij er gemeenteraadsverkiezingen of zoiets. Er wordt van alles gekozen zoals dat is in het Franse kiesstelsel ook gebruikelijk is. Daarom zijn we gisteren ook terug gekomen want tijdens de verkiezingen mag je niet autorijden buiten de stad. Dit in verband met verkiezingsfraude!
Onze Duitse vrienden, medewerkers van de EED-Brot für die Welt zijn ook naar Bafoussam gereisd en ingetrokken in een hotel. We gaan samen uit eten en nakaarten over het congres.
Met degene die op het congres waren (Jeanne, Silvia en ik) hebben we al afgesproken om, de informatie en het daar geleerde, op onze Kameroenese collega’s over te brengen.
Morgen hebben onze Duitse mensen een bijeenkomst met onze algemeen directeur en dus willen ze graag door ons geïnformeerd worden over onze werkzaamheden.
Nu is mijn positie bij CIPCRE om verschillende redenen wat ondergeschoven of onzichtbaar dan die van de andere envoyées (ontwikkelingswerkers).
Silvia maakt theater en als er iets is wat gezien wil worden is het wel; THEATER!
Mijn Zwitserse collega’s doen organisatiewerk met de algemene directeur (zij), en bomen planten bij scholen (hij).
Dit alles is voelbaar, hoorbaar, zichtbaar.
Ik werk aan ondersteuning voor mijn collega’s die met seksueel misbruikte kinderen contact maken. Of met Imams, Pastoors en dominees praten over wat er in hun parochies verbeterd kan worden. Of ik kijk met koningen hoe die de mensenrechten beter kunnen waarborgen. Mijn werk is belangrijk doch ondersteuning is niet zo zichtbaar. Daarnaast ben ik gewend in de periferie (buitenste schil) te werken en niet zo aan de weg te timmeren.
Mijn afwezigheid tijdens ziekte en mijn houding, dat de Kameroenese mensen het werk moeten doen en niet ík, bevestigt, nogmaals, mijn zichtbare ‘afwezigheid’, of onzichtbare aanwezigheid, op de arbeidsvloer.
De algemene directeur heeft dan ook geen ‘notie’, nu ja, geen ‘beeld’ van wat ik doe.
Hij vraagt me dan ook, na het onderhoud met onze Duitse afgevaardigden, wat ik eigenlijk zo allemaal doe?
Nu heb ik net een rapport ingediend over mijn activiteiten van de laatste 2 jaar dat hij, helaas, door zijn reis naar Europa, niet gelezen heeft. (Komt nog.)
Én of ik het goed doe?
Nu is het niet aan mij om daar een waardeoordeel over te geven. Dat moet hij aan mijn collega’s, waar mee ik werk, vragen.
Ik ben benieuwd wat ik nog over dit thema hoor alvorens ik, over negen maanden, naar Europa terugreis.

15-10-2013.
Vandaag is het ‘fête des moutons’ (schapenfeest). Het is helaas geen feest voor de schapen want die worden bij bosjes geslacht. Het heeft te maken met Abraham uit het oude testament.
Terwijl ik schrijf heb ik een déjà vue. Ik heb dit al eens geschreven, ergens! En inderdaad. Als ik terugkijk in mijn reisverslag zie ik dat ik, in aflevering 21 op 26 oktober vorig jaar, ook een schapenfeestje verslagen heb. Ik zal dus niet in herhalingen vallen.

16-10-2013.
Ik ben met mijn fotootjes en rekeningen bij de verzekering geweest. Er wordt een dossier gemaakt van het ongeluk maar bij het doorkijken van mijn documenten vragen ze naar het proces verbaal van de politie.
“Welke politie,” vraag ik?
Ja, daar hebben ze niet zo gauw antwoord op. Er volgt een korte stilte.
“Ja, de politie van Kekem.”
“Hebben ze daar politie dan,” vraag ik?
“Ja, dat weten we ook niet, maar zonder proces verbaal wordt er niet uitgekeerd.”
Het dossier wordt wel helemaal klaar gemaakt maar ik kan het vergeten dat het iets zal opleveren.
Thuis doe ik nog een poging om de Duitse verzekering in te schakelen doch daar word ik ook niet rijker van.
In de eerste plaats zijn we niet wettelijk aansprakelijk verzekerd, dus de schade voor de tegenpartij moet onze verzekering hier ter plaatse regelen en voor onze schade hebben we een eigen risico van 300 euro.
Nu is de reparatie hier zo goedkoop dat we net over de 200 euro komen. Een vergoeding wordt het dus niet.
Dat houdt in dat we deze maand niet elke dag drie pilsjes kunnen drinken maar slechts twee.
Maar, nu blijkt er toch een uitweg te zijn want omdat we voor ons werk onderweg waren vergoed onze organisatie, EED-Brot für die Welt, de geleden schade.
Dus toch drie pilsjes per dag! Proost!

18-10-2013.
Silvia gaat vandaag alleen op stap naar Douala. Franka komt, voor de laatste keer, 14 dagen op vakantie. Omdat ze tijd met haar alleen wil hebben maakt Silvia de reis alleen. Ze is om 10 uur vertrokken en zal al wel bijna in de voorstad van Douala aangekomen zijn. Morgen komen ze weer terug.
Gisteren was de verjaardag van Inez en daarom geeft ze een feestje morgen. Kan Franka mooi meepakken.
Inez pakt breed uit en heeft me gevraagd of ik haar in de keuken wil meehelpen om een aantal gerechten te bereiden. Dat ga ik dus dadelijk doen maar eerst zet ik nog deze aflevering op mijn blog.

Hele fijne herfstvakantie en tot de volgende keer!
Leo.