34. Het regent pijpenstelen…. en, ik voel nog me

34. Het regent pijpenstelen…. en, ik voel nog meer nattigheid komen!
01-09-2013.
Enkele dagen geleden kregen we een vraag van een medescholiere van Franka voorgelegd of ze, tot haar eindexamen, bij ons mag komen wonen. Haar moeder, bij wie ze hier in Bafoussam woonde, is in november overleden. Haar vader, die ze op haar 17e leerde kennen, heeft een ander gezin waarin ze niet welkom is. Een oom en tante wilden zich wel ‘over haar ontfermen’ doch dan moet ze huishoudelijk werkzaam zijn en haar scholing vergeten. Maar goed, ze zit in haar laatste jaar voor haar eindexamen en wil graag een lyceumdiploma hebben. Wij weten hoe belangrijk dat voor meisjes hier in Kameroen is. En dat betekent ook dat we de kosten voor haar op onze schouders nemen tot juni komend jaar.
Wij, Silvia en ik, mogen haar graag en ze is spontaan, ondernemend en hulpvaardig. Wij hebben ruimte in ons huis en die 50 euro per maand kunnen we wel missen.
Ik zit vanavond te schrijven en zij kijkt; Asterix en Obelix bij Cleopatra, Met Gérard Dépardieu in de hoofdrol. Steeds weer weerklinkt haar daverende lach. (Ze heeft mijn oortjes in omdat ik niet gestoord wil worden.) Ik ben blij dat ze zo ontspannen is in ons huis.
Ik realiseer me ook dat onze gastvrijheid consequenties heeft voor haar plaats in de Kameroenese samenleving en haar familieleven. Want, waar hoort ze bij, nu en in de toekomst?
We hebben nog 10 maanden om die vraag te beantwoorden en haar te ondersteunen ook bij die vraag.

04-09-2013.
Ik krijg een telefoontje van Eefke, dat Belgisch-Nederlandse linguïstieke snoepje uit Kribi. Haar reis naar Zuid Oost Kameroen, naar de pygmeeën is afgelast. Ze blijft nu in Kribi bij de pygmeeën.
Ze vertelt dat ze gestoken is door een moet-moet-vlieg (de officiële naam is, geloof ik, Black Fly). Je kunt daar behoorlijk beroerd van worden. Nu werd zij dat ook en moest naar het ziekenhuis. Hoewel ze liever geen medicatie neemt moest ze nu toch een injectie anti-hystamine hebben, want ja, wat moet, moet nietwaar! Ze is weer helemaal opgeknapt maar het blijft uitkijken hier met dat ongedierte.
Ik kreeg van Hanneke overigens te lezen dat mijn aandoening haar deed denken aan galbulten. Ja, dat klopt! Mij ook. Je kunt galbulten krijgen door o.a. insectensteken of –beten en daarvoor kreeg ik ook anti-hystamine.

06-09-2013.
Ik zit in mijn bureau en het regent pijpenstelen. Er is geen hond te bekennen in de straat waar het normaal wemelt van de bedrijvigheid. Af en toe komt er een auto langs maar het meeste verkeer ligt lam. Vaak ook simpelweg omdat de ruitenwissers niet functioneren. Want onderhoud, juist aan auto’s, is een zeldzaamheid die waarschijnlijk alleen wij, Europeanen, zien zitten en kunnen betalen.
Gisteravond hadden we een etentje bij een collega die ik heb geholpen om zijn dochter (die ik bezocht bij haar afstuderen in Yaoundé. Zie aflevering 31. 3 juli) een studie-visum te krijgen voor Europa. Het toeval wil dat ze naar de universiteit van Clermont-Ferrant wil gaan en dat ik twee vriendinnen heb die daar wonen. Nu moest ze, Vanessa heet ze, iemand hebben die garant staat in Frankrijk voor onderkomen. Nu dat wilden Co en Clo (Corinne en Claudine) wel voor hun rekening nemen. Ze kennen me al 20 jaar en weten dat ik geen onnodige risico’s neem.
Omdat ze vandaag vliegt was er dus een afscheidsfeestje.
We hebben lekker gegeten en gedronken tot laat in de avond. Daardoor sliep ik niet snel in. Tot overmaat van ramp werd er vanochtend iets met een speenvarken gedaan bij onze achterburen. Geslacht, transportklaar gemaakt of gewoon getreiterd. Het ging tekeer als…..een speenvarken dus. Om half 6 word ik daar niet blij van, eerlijk gezegd.
Ik ben van ochtend dus maar door blijven slapen en zo rond 11 uur, uitgerust naar mijn werk te gegaan.

16-09-2013.
Ik ben al enkele dagen met een verstopping van het aanrecht aan het knokken. Een kilo caustiek soda, 5 liter kokend water, een stok en veel geduld mochten niet baten. Ik neem aan dat er nooit een leiding is schoongemaakt in de 25 jaar dat dit huis er staat dus er zal wel wat vet aangekoekt zitten in de horizontale gedeelten van de afvoerleidingen.
Ik bel dus maar weer met Jean Jacques onze technicus. Die wil meteen een nieuwe leiding aan de buitenkant van het huis gaan aanbrengen.
Nou…. dat dacht ik niet. Laten we eerst wat anders uitproberen bijvoorbeeld met een flexibele veer, of een slang of nog meer caustiek soda.
Hij weet dat de afvoerbuizen hier allemaal in beton gegoten zitten, dus niet erg bereikbaar. Een flexibele ontstoppingsveer kennen ze hier niet, dus gaan we met de waterslang aan de gang. We komen iets verder in de pijp maar het water loopt niet af zodat we af en toe het uitlopende water moeten hozen.
Met een tweede slang gaan we vanaf de onderkant in de aanval. Er komen grote stukken vet met het water mee naar buiten. Zo’n kilo of twee. Dat ruimt lekker op al is het smerig werk. Na twee uur pulleken is er een grommend, vertrouwenwekkend geluid in de pijp. Eugenie vertelt ons dat de slang boven bewoog terwijl wij beneden rommelden. Contact! Als we boven nog wat water laten lopen in de afvoer komt het er beneden weer uit.
We besluiten de slangen te verwijderen en met heet water de opening te verwijden. Ik verwijder de uitloop van de warmwaterkraan boven het aanrecht en draai daarop de slangwartel. Het warme water kan maar zo dicht mogelijk bij het vet gebracht worden niet waar. Ik draai met de waterpomptang (ja, die van Willem!) de wartel vast. Dan houd ik plots kraan en al in mijn handen en spuit het warme water de keuken in.
Bingo!
De kraan is gewoon afgebroken bij de schroefdraad. Dat zie ik overigens pas later want eerst moet ik de overstroming zien te beperken. J.J. gaat op zoek naar de afsluitkraan terwijl ik, in samenwerking met Eugenie, zoveel mogelijk water in emmers en bakken proberen op te vangen. Maar ik wil niet gekookt worden want ik ben al half gaar. J.J. komt op het idee om buiten de hoofdkraan te sluiten doch die functioneert niet helemaal joffel, al helpt het wel om het spuiten te beperken.
Terwijl J.J. de afgebroken schroefdraad uit de muur verwijdert haal ik een afdichtdop die ik nog van de vorige overstroming in de badkamer heb liggen en zorgt Eugenie voor het watertransport naar buiten.
Nu is de keuken weer als nieuw. Helemaal schoon gedweild en voorzien van een bruikbare afvoer en een nieuwe warmwaterkraan met een ‘gouden’ tuitje. (Is ie niet knul?!) Geen Chinese rotzooi maar degelijke Taiwanese prut. Daar komen we de laatste 10 maanden wel mee door.

21-09-2013.
Het is zaterdag vandaag. Weekend en toch al vroeg uit de veren. Het is de internationale dag voor de vrede en aangezien we hier voor vrede en veiligheid naar toe zijn gekomen willen we daar ons wel even over laten gelden.
We hebben een bijeenkomst georganiseerd waarin de interreligieuze dialoog tot uiting komt door alle hoogwaardigheidsbekleders van de verschillende kerken aan het woord te laten over wat hun kerk aan vrede bijdraagt en de hotemetoten van de verschillende ontwikkelingsorganisaties een bijdrage te vragen in hetzelfde onderwerp. (Is een mooie volzin geworden moet ik zeggen.)
We halen allerlei materiaal op bij onze organisatie en gaan naar een kerk die Saint Jean le Mont heet.
Bij aankomst zijn er ongeveer 150 mensen verzameld. De organisatie heeft nog een uur nodig om alles te installeren dus beginnen we ‘op tijd’.
Degene die het geheel aan elkaar moet breien is zeer uitgebreid’. Zo zie ik hoe het niet moet. De mensen verliezen hun aandacht omdat de moderator alles nog eens uitlegt wat al duidelijk is. Zelfs de duidelijke sketches, die voor zich zelf spreken, legt ze nog uit!
Na een uur wordt ik weggeroepen. Onze huishoudster heeft me nodig omdat ik enkele dingen vergeten ben te kopen en te ontdooien, waardoor de door haar te bereiden maaltijd in de soep dreigt te lopen. Nu wilde ik toch al soep maken dus zo erg was het allemaal niet, doch zij heeft zo haar eigen opvatting over de keukenperikelen.
We kopen wat ik vergeten was en we ontdooien wat later een heerlijke bouillon moet worden.
Eugénie is altijd op haar hoede als ik in ‘haar keuken’ mee kokkerel.
’n Man in de Kameroener keuken is ‘absolutely not done!’ Helemaal verkeert!
Zo langzaam begint ze zich erbij neer te leggen (niet letterlijk hoor!) maar ze blijft op haar hoede.
Ik kom niet meer terug op de vredesdag en heb daar vrede mee. Onze gasten wacht een heerlijke maaltijd als ze bij ons thuis komen.
Vrede op aarde aan alle mensen met hun volle pensen……of zo!

Morgen gaan we naar een congres in Limbe dat door onze uitzendorganisatie (Brot für die Weld: EED.) is georganiseerd. Hier komen al onze collega’s (met hun plaatselijke collega’s), die in west Afrika (Congo, Togo, Ruanda, Tchad en Kameroen.) zijn gestationeerd, bij elkaar om over de (houd je vast!) SAMENWERKING IN INTERCULTUREEL VERBAND, te overleggen, contacten te leggen, te leren, te veranderen, te vergaderen en te concluderen.

Ik stop nu want anders worden jullie overvoerd en dat wil ik niet.
Ik wens jullie een hele fijne nazomer en veel liefde en ontspanning toe.

Tot spoedig!
Leo.