33. Nieuwe bezoekers……op bezoek …..... en ongewens

33. Nieuwe bezoekers……op bezoek …..... en ongewenste bezoekers.

15-08-2013.
Vandaag is het Maria Tenhemelopneming (echt één woord) en dat is een feestdag hier in Kameroen. Ik vraag me af hoe oud Maria eigenlijk geworden is en hoe ze ten hemel opgenomen is. (Ja, nu weer dríé woorden.)
In elk geval is Silvia met Antje en Lara onderweg van Douala naar hier. Ik bel om te vragen of ik rundsoep zal maken met balletjes en spaghetti à la Boulognese.
Ja, en dat heb ik dan weer. De ene vegetariër is nog maar net de deur uit of de andere trekt komt weer binnen.
Lara eet geen vlees dus trek ik, als goede gastheer, rundbouillon en groentebouillon en maak ik de saus Boulognese met en zónder gehakt.
De maaltijd wordt zeer gewaardeerd en, voor de komende tijd, hebben we genoeg bouillon van beiderlei kunnen. Praktisch!
Silvia bekommert zich de komende dagen om de site-seeing en ik voor de logistieke bewegingen. (Klinkt goed hè!?)

19-08-2013.
De komkommertijd is in volle gang. Op het werk is iedereen op vakantie of onderweg en de frustratie, omtrent het niet aan werken toekomen, neemt ‘vel over been’ toe.
We besluiten een tandje lager te schakelen en nemen iets meer vrij om onze gasten te vermaken.

23-08-2013.
Times flys!
Vandaag gaat het alweer richting Yaoundé. Vlak voor middernacht vliegen Antje en Lara alweer terug ‘in die Heimat.’
Silvia heeft aangekondigd dat ze dit weekend met Katrin van de ambassade door wil brengen die ze al zo lang niet meer gesproken heeft.
‘“En ik?” vraagt de gek!‘
Nou, ik weet niet waar deze gevleugelde uitspraak vandaan komt maar je begrijpt dat ik dat dus niet zeg. Ik ben oud genoeg om mijn plan te trekken.
Ik bel een echtpaar, zij Kameroenese en hij Zwitser, die ik op een feest bij de koning van Bapa heb ontmoet en die in de buurt van het vliegveld wonen. Zij hebben me toen uitgenodigd dat, mocht ik ooit in de buurt van het vliegveld moeten zijn, ik van harte welkom ben. Slapen is geen probleem!
En inderdaad hun reactie is hartverwarmend. Niet alleen kan ik blijven slapen, we zijn allen (neen, niet alle lezers van dit blog. Al hoewel!) van harte uitgenodigd om te komen eten.
Zij begeleiden ons daarna naar Nsimalen, het vliegveld van Yaoundé.
Yippie! Antje en Lara zijn blij verrast en accepteren de uitnodiging eveneens. We zullen er ongeveer om 7 uur ’s avonds zijn, schatten we.
Silvia zal een en ander moeten missen, aangezien zij, rond 5 uur achterblijft bij Ketrin. Maar ja, je kunt niet alles hebben!
Onderweg naar haar staan we plots vast in een ‘embouteillage’ (flessenhals, vrij vertaald.), zoals hier een file heet.
Vrijdag tegen de avond kan dat voorkomen niet waar!
Na 45 minuten gaan we weer vooruit en da’s mooi.
Goed, tegen zessen gaan we op weg richting vliegveld.
Nu heb ik deze weg éénmaal bij daglicht gereden en enkele malen bij nacht.
Het is nog licht dus dat komt helemaal goed.
Na 15 minuten rijden we ons andermaal vast in een file. In de buurt van de brouwerij. Ik hoop niet dat dat bezopen idee er iets mee te maken heeft.
Na 1 uur komt er weer beweging.
Vreemd is dat je er hier zelden of nooit achter komt waarom er een file staat.
Het is nu dik 7 uur en we rijden. Helaas is het nu erg schemerachtig en valt er van de omgeving weinig meer te onderscheiden.
We zitten op de goede weg en over maximaal 30 minuten zitten we te eten. Hopen we!
Na enige tijd twijfel ik en besluit iemand te vragen. Een man in pak met aktetas is de klos.
Neen, maar we zitten geheel goed. Als hij mee mag rijden wijst hij wel de weg. Hij moet toch in die richting.
Na enige tijd zegt hij dat hij er eruit wil omdat hij op zij plek is en raadt ons aan alsmaar rechtdoor te rijden naar het vliegveld.
Dank u zeer, mijnheer! Tot de volgende keer!
Na 15 minuten staan we boven op een heuvel weer muurvast. Het dal, naar beneden, kleurt rood van de achterlichten en de helling daarachter naar boven ook. Ik schat zo’n 4 à 5 kilometertjes.
Er komen, een half uur geen tegenliggers. Dan beginnen auto’s te keren en terug te rijden. Daardoor schuiven wij wel wat op maar het zet niet echt zoden aan de dijk.
Ik bel Henriëtte en Alain om hen te vertellen dat 7 uur niet gaat lukken omdat we andermaal vaststaan.
“We houden jullie op de hoogte,” beloof ik.
Het is nu aardedonker, op de rode achterlichten na.
Henriette belt en vraagt waar we nu zijn.
Al sla je me dood!
“In Kameroen, op weg naar het vliegveld.”
Maar dat wist ze al.
Om kwart over acht komt er beweging. Alweer!
Er komen nu ook tegenliggers en daarvan hoor ik dat er een ernstig ongeluk is gebeurd. Daarboven op de tweede heuvel! 2 doden! Vreselijk!
Half negen! We rijden nu weer. Gewoon. Dat wil zeggen we gaan vooruit. In de richting van het vliegveld!
Henriëtte belt andermaal. “Waar we zitten? Wat we zien?”
“Niets!”
Een weg. Bomen. Een vrachtauto.
Er moet een politiecontrolepost komen en dan, na 2 kilometer staan zij aan de weg om ons op te vangen.
We passeren de plaats des onheils.
Een vrachtauto met wat blutsen, ’n personenauto met de bumper los eronder en ’n motorfiets in de goot. That’s all!
De tragedie zit hem waarschijnlijk in de afwezigheid van de motorrijders.
We worden gemaand door te rijden langs de stilstaande voertuigen en zo komen we toch nog verder.
We schieten aardig op maar zien geen politiepost. Vrachtauto’s, die de weg blijkbaar kennen, daveren ons voorbij. 8o Km/h vind ik ruimschoots genoeg.
Na ’n half uur (het is nu 8 uur geweest) komt de politiepost.
Yes!
Ik stop en vraag, voorzichtigheidshalve, een agent of dit de weg is naar het vliegveld Nsimalen. Hij kijkt me niet begrijpend aan.
Ik herhaal mijn vraag in andere woorden, Frans is nu eenmaal niet mijn moedertaal.
“Neen!” klinkt het gedecideerd.
Waar ik vandaan kom?
Uit Yaoundé dus.
“U rijdt naar het oosten en moet naar het zuiden, dus u zit volkomen verkeerd! Maak rechtsomkeert terug naar Yaoundé en vraag het daar maar opnieuw,” legt hij uit.
“Maar dat deden we dáár al en men stuurde ons deze kant op,” zeg ik nog, maar dat verzacht de pijn niet.
“Hoe heet het hier?” probeer ik nog te rekken.
“Eylat,” zegt de man vriendelijk.
Oei, ligt dat niet in Israël!? Zijn we zover uit de koers geraakt?
Gelukkig niet!
Eenmaal op weg terug begint mijn reservelampje van de brandstof te knipperen.
Antje is een rolberoerte nabij.
Neen, niet ook nog dat!
Ik probeer haar enigszins gerust te stellen door te opperen dat we op reserve nog minstens 50 km kunnen blijven rijden.
Het stelt haar maar matig gerust.
In Yaoundé is het eerste waar ik aanleg; ’n benzinepomp.
Henriette belt ons andermaal, ernstig bezorgd, op.
“Waar we zijn? Bij een tankstation van Tradex in Yaoundé.
En: neen, het zal nu niet lang meer duren voor we er zijn. Hoop ik!”
De weg schijnt hier normaal uitgelegd te worden van tankstation, via tankstation naar tankstation.
“2e Tradex links, Oillibya rechts en dan via rondpoint Total via Tradex naar rechts en dan bent u er.”
Makkie!
Om half 10 zijn we in de buurt van Henriette en Alain. Ik bel dat we een blauwe RAV4 hebben en er aan komen.
Even later gaan mijn telefoon. (Jammer dat het Frans van mijn medepassagiers vrijwel nihil is.)
Ik stop en hoor Henriette zeggen dat ze ons hebben zien langskomen en of ik wil keren.
En Ja! Daar staan ze! Bij de ingang van hun ressort.
Hoera! We zijn er. Bijna kwart voor 10.
We worden hartelijk geknuffeld en verwend. En ondervraagt. Waar we waren en zo.
“Eylat!?”
“Dat zei hij.”
Neen, geen grapjes, daarvoor ben ik nu te moe.
Of we nog wat drinken en eten.
Antje zit er helemaal door, en Lara niet minder. Ze willen nog maar een ding: ‘Naar het vliegveld! Naar huis! In die Heimat!’
Daar helpt geen lieve moederen meer aan.
NAAR HET VLIEGVELD!
Ons thuisfront stapt in en 5 minuten later worden Antje en Lara in de overvolle (hele families gaan hier mee naar toe om afscheid te nemen van iemand die vliegt) hal van het vliegveld andermaal geknuffeld en verwend en ’n hele voorspoedige thuisreis toegewenst.
Pfffffffff!
Mijn gastvrouw en gastheer vergezellen mij naar hun woning waar, na een koud biertje, een heerlijke maaltijd met wijn op me wacht.

24-08-2013.
Ik zit aan de tafel in het huis van onze duitse-ambassade-connection en probeer haar wachtwoord te hacken om op internet te komen.
Amateur! Natuurlijk lukt me dat niet.
Ik besluit aan mijn blog te schrijven.
Het is nog vroeg, 9 uur in de avond.
Silvia en Katrin zijn op reep (uit!). Voor de tweede avond.
Nachtclubs, restaurants, boîte de nuits, disco’s. Alles waar wat te doen is wordt door de lady’s onveilig gemaakt.
Vanmiddag hebben we gezamenlijk een wandeling gemaakt langs een soort survivalpad. Lekker even de benen strekken na al dat zitten in de auto.
Rond zessen heb ik hen gelaten en ben naar mijn Belgische –ontwikkelingswerk-connection gegaan.
Aangename lui die juist terug van hun verblijf in België nog volop met hun 10 koffers van elk 23 kilo, exclusief 5 tassen handbagage van 10 kilo, in de weer waren. Na een lekkere spaghetti à la Belgiekske hebben we op het terras van een pintje en ’n glas wijn genoten. Hartstikke leuke lui en buitengewoon gastvrij.
De terugkeer en het gesjouw met die valiezen was hun niet in de koude kleren gaan zitten en omdat ik ook niet meer zo heel fris ben na ons nachtelijk avontuur laat ik hen, en mezelf, de late avond om bij te komen.
Op naar zondag!
(De correcter van Word zet een groen lijntje onder ‘hartstikke’. Als ik kijk wat hij wil staat er als correctie: ’erg’ en ‘uiterst’! Maar dat wist ik toch! Erg literair is Word niet aangelegd.)

25-08-2013.
Ik stond vanochtend al wat jeukerig op na een nacht waarin afwisselend, gesnurk en gekriebel, me regelmatig in het land der half-levenden terugbrachten. En bij het aanschouwen van mijn torso, na een reis van 4 uur naar huis schrik ik me het schompes. (Hé, dat woord kent mijn correcter dan weer wel!)
Ik dacht dat er een muggetje aan het klieren was geweest vannacht maar wat ik in de spiegel zie gaat zijn competenties finaal te boven.
Ik krijg een déjà-vue van halverwege 2012 (zie verhaal 14).
Mee-eters, Ver de Cayor. Gadver!
Niet weer hè!?
Nader onderzoek stelt me gerust dat het dát dus niet is.
“Dat maakt het niet leuker, wel gemakkelijker,” om de Belastingdienst maar eens te quoten.
Dus ‘gewoon’ muggen of vlooien, of ander geteisem? (zie foto)
Met uiterste discipline wordt er niet gekrabd.
De nacht wordt er niet spannender op en ’s morgens lig ik uitgeteld in mijn sponde (Jawel, nu zegt hij; ‘bed’). Ik blijf thuis om bij te komen en te kijken hoe het verder moet met mijn leven.

26-08-2013.
Het blijft afzien en ik ga naar het ziekenhuis in M’Bo om dr. Lazar Kuate ( een oude bekende) te consulteren.
Nadat ik Silvia op het werk heb afgeleverd, (zij gaat tot vrijdag een theatercursus verzorgen in Bafut) ben ik de eerste patiënt voor die dag. Dat blijft zo, het eerste anderhalf uur, dan volgen er meer. 2 Uur later komt de dokter ook. Moest eerst nog zijn ronde door het hospitaal doen.
Ik schiet dan ook aardig op in mijn boek op mijn Reader.
“Vaak heb ik dit nog niet gezien. Af en toe bij baby’s! Maar bij…..”
“Ja, ik weet dat ik een babyhuidje heb.” (Wrijf het er nog maar eens lekker in!)
“Ik wil toch eerst een bloedonderzoek laten doen.”
“Om te kijken of ik ook nog babybloed heb?”
“Neen, of u allergisch bent of ontstekingen heeft.”
“O!”
“Over 2 Uur is de uitslag er,” zegt de laboratoriumassistent, “Wilt u in de wachtkamer wachten.”
“Ja, maar kan die TV dan uit, ik wil lezen.”
“Neen dat is niet leuk voor de anderen…..”
“Maar er zijn geen anderen.”
“….die komen.”
“Dank u, ik ga wel in mijn auto lezen. Kan ik ook nog slapen als ik wil.”
“Tot straks!”
Ik heb dus een toxigene dermatologische aandoening, hoor ik van dr. Kuate. Ik krijg pilletjes tegen de jeuk (Hoera!) en ’n solutie om de bulten te behandelen. Bij pijn neemt u enkele Paracetamols en komt u mij de bulten volgende week maandag maar showen.
“Goed dokter, ik houd u op de hoogte. (Je vous tient à l’altitude.)”

En zo sluit ik dit hoofdstuk af want ik wil eerst beter worden.
Volgende keer zien we wel of ik sterker geworden ben of dat ik toch …..
Nu ja.
Het gaat jullie goed in Nederland en overal op de wereld.
Leo.