32. Iedereen blij?……even doorbijten en……ka

32. Iedereen blij?……even doorbijten en……kaasje, kaasje.
Wat ik steeds apart vind hier en waar ik ook steeds weer aan moet wennen is de ongeremdheid waarmee de mensen iets van je verwachten. Niet in stilte maar luid en zonder gêne.
“Wat heb je voor me meegebracht uit Nederland?”
“Heb je geen cadeautje voor me bij je?”
“Kun je geen digitale camera voor me bestellen? Als een leuk aandenken aan je voor als je weer weg bent!”
“Mooi horloge heb je aan je pols. Geef mij dat, want jij hebt toch nog een ander, niet?”
Nu heb ik uit Nederland chocolade meegebracht en voor een ieder een pakketje gemaakt. (zie foto's) Een collega, die ik steeds gemist heb in mijn uitdeel-rondes, komt plots naar me toe en zegt:”Ik zie overal chocolade bij de anderen. En ik!”
“Jij houdt toch helemaal niet van chocolade.” probeer ik grappig. Maar zijn reactie is niet ontdaan van venijn (of beeld ik me dat in).
“O, jawel en mijn vrouw en kinderen ook!”
“Goed, maar je zult thuis moeten delen,” zeg ik wat afgemeten.
’n ‘Big smile’ is mijn deel als ik hem later het pakje geef. Hij is aardig hoor, maar, of er ’s avonds nog iets voor vrouw en kinderen over is, betwijfel ik.
Enkele mensen reageren met:”Komt dit uit Holland of uit de SIM supermarkt?”
Nu kun je deze chocolade overal op de wereld tegenkomen. Maar alleen de vraag al zou bij mij niet opkomen bij een geschenk.
Als ik, met collega’s, naar de achtergrond van dit soort reacties vraag, kijken ze me aan of ze water zien branden.
“Waar heb je ‘t over?” lees ik in hun ogen.
Dat is toch NORMAAL!
Andere continent, ander land, andere gebruiken, denk ik dan maar.

17-07-2013.
Belangrijke dag vandaag. Silvia komt terug en Lina, haar dochter, en David, diens vriendje, landen weer op Kameroener bodem.
Omdat we de komende dagen aan zee in Kribi zullen doorbrengen pak ik mijn rugzakken in en begeef me op weg.
Normaal doe ik er zo’n vier en ’n half uur over naar het vliegveld in Douala. De landing is voor half vijf gepland dus als ik om 11 uur vertrek geeft dat me een marge die verantwoord is.
Nog maar net op ben ik op weg of ik wordt getrakteerd op een pittige regen bui.
De ruitenwissers op sprint en ik in sukkeldraf. Er is geen kip op de weg, maar daar mag ik niet vanuit gaan, dus voorzichtigheid is geboden. Zeker als de kuilen in de weg vollopen en ik hun diepte niet kan bepalen.
Het is al 2 uur als ik pas op de helft ben en de regen de pijp aan Maarten geeft. Dat dan weer wel!
Ik kan lekker doortrekken en tegen half vier bereik ik de buitenwijken van mijn eindbestemming. In een uur moet het vliegveld te doen zijn.
Mooi niet dus!
Ik rij me in Bonabéri muurvast in een file. De Kameroener automobilist, ongeduldig als altijd, begint gewoon de file in te halen. Nadat zo’n 25 auto’s me zijn gepasseerd, terwijl ik geduldig sta te wachten op mijn beurt, is het mij genoeg. Ik gedraag me Kameroenees en ga mee met degenen die inhalen. Tegenliggers zijn er niet, dus ruim baan voor mij!
Na 4 kilometer komen de tegenliggers, en staat het allemaal weer muurvast. Na wat geschuifel komt er een punt waarop ik alleen maar kan invoegen. Ik kruip dicht tegen een bus aan en wil er tussen. De chauffeur geeft geen krimp en scheldt wat, wijzend op mijn spiegel. Akelig dichtbij moet ik zeggen. Maar ik heb een goede Europese verzekering en, al hoewel ik hem gelijk moet geve (mijn gedrag is a-sociaal), dwing ik hem toch even in te houden en mij te laten ritsen.
Ik krijg een SMS van Silvia: “Hebben 45 minuten vertraging in Yaoundé”. Dat komt prima uit.
Tegen half zes parkeer ik bij Douala Airport.
Silvia moet nog door de douane.

We worden, na alle in-formaliteiten en formaliteiten te hebben afgehandeld, hartelijk ontvangen in het huis van collega Mauritzio, door Felicitee. 'n Leuke studente medicijnen die hier stage komt lopen. (Ik dacht steeds dat het een Italiaanse was maar ze blijkt uit Beieren te komen).
’s Nachts gaat het andermaal richting Vliegveld en komen de beide verliefden veilig onder moeders vleugels.

18-07-2013.
Kribi is een prima oord om te acclimatiseren en bij te komen van een reis van 24 uur. De zee is warm en onstuimig, het weerzien ontspannen en de bediening gedienstig.
Ik ontmoet een Nederlandse met haar dochter. (Het woord “sleutel” deed mijn oren spitsen). Blijkt het een Belgische te zijn die in den Haag woont en een linguïstisch onderzoek doet bij de Pygmeeën. Ja, dat bestaat!
Leuk, spontaan mens. ’n Snoepje! (Leo!) Ze spreekt eerst Vlaams en gaat dan gewoon over op Haags. (Linguïstische achtergrond nietwaar?)
22 juli 2013.
Kribi laten we achter ons, na de watervallen te hebben bezocht en de Lobe te hebben bevaren (zie foto).
Bafoussam here we come!

Eerst halen we alle spullen op die de reizigers hebben achtergelaten bij Felicitee. We verorberen een heerlijke maaltijd die ons tot de avond energie voor de reis moet geven en begeven ons op weg naar……de file in Bonabéri.
Silvia rijdt!
Het eerste stuk in elk geval. Daarna staat ze stil en schuifelt voorwaarts. 2 Uur lang! We willen voor het donker wordt thuis zijn maar dat gaat niet meer lukken.
We overwegen enkele alternatieve manoeuvres. Terug gaan en morgenvroeg vroeg vertrekken, een hotel nemen ergens onderweg, een alternatieve omweg nemen die wel beter berijdbaar is, of gewoon doorrijden zoals we van plan waren.
We kiezen voor de omweg, maar dan moet ik rijden. Silvia is een beetje nachtblind en in de bergen moet je niet denken aan het missen van een bochie.
Uiteindelijk komen we, 3 uur later dan gehoopt, om negen uur veilig thuis aan. Mooi hoor die bergen in de mist met een volle maan daarboven!

26 juli 2013.
We verlaten ons werk rond half 2. Het gaat vandaag richting Bamenda. Dat ligt in het Engelse deel en is een stuk rustiger dan Bafoussam. Dat wil zeggen, de mensen zijn er gemoedelijker. 'n Verschil ongeveer zoals tussen de Randstad en Limburg. Katharina heeft ons uitgenodigd voor een laatste samen zijn voordat haar missie er hier, half augustus, opzit.
Het wegdek erheen is, sinds we hier zijn, hard achteruit gegaan. Eerst kon je er in een goed uur heen rijden, nu is het dik twee uur geworden.
Maar goed, we hebben de tijd.
We logeren in een prachtig gelegen huis boven op een berg. (zie foto's) Het is van een Zwitser die hier van allerlei bedrijfjes heeft opgezet.
Katharina en een vriendin, Rita, ontvangen ons tegen half 7 met een biertje waarna we een copieuze maaltijd krijgen voorgeschoteld.
Het is een kneuterige, gezellige avond met wijn en Alpen-accordeonmuziek. (Die had ik ter afwisseling weer eens meegenomen).
De volgende ochtend gaan we in Bamenda ‘Europees’ ontbijten. Dat wil zeggen Engels en niet Frans! Met gebakken spek en eieren.
We nemen hartelijk afscheid van deze ontzettend aardige vrouw en laten Lina en David eveneens achter in Bamenda, want die gaan deze week paardrijden en vakantie vieren.
Silvia en ik rijden samen weer naar huis.
We stoppen nog even bij de Handycraft, een winkel met allerlei inheemse artikelen. Houtsnijwerk, kettingen, gegoten bronzen voorwerpen, trommels, handharpjes...en nog veel meer.
Ik koop alleen als iets me echt aantrekt. Dit keer houten maskers (zie foto)
Silvia ziet een mooie kaarsenstandaard van brons. Een vrouw met twee 'dienbladen' op de handen (zie foto). Maar ze vind het te duur (nog geen 10 euro). Ik besluit haar te verrassen en neem haar (die 'vrouw' dus) mee naar de kassa. Terwijl Silvia nog rondkijkt vertel ik aan de kassière dat de kaarsenstandaard een cadeau is, 'n verrassing (suprise) voor mijn vrouw. Dus pak het bij het masker in en.... mondje toe.
Zij, en een andere geit die daar rondhangt, lachen samenzweerderig en pakken het in. “Ne dit rien!” zeg ik en ze knikken van 'oui'. Begrepen!
Silvia komt naar de kassa en begint een praatje met die geit. Ze zegt dat ze een mooie kaarsenstandaard van brons gezien heeft, een vrouw met 'dienbladen', maar dat ze die te duur vind.
“Misschien kunnen we een leuke prijs maken” zegt die geit. “Haal haar maar!”
Ik kijk haar nog vertwijfeld aan, maar ze geeft geen sjoege.
Silvia loopt terug naar het rek met de kaarsenstandaard en zoekt maar, aangezien het unieke exemplaren zijn, vindt het niet.
Ik maak die geit duidelijk dat ze de verrassing verpest heeft, maar ze reageert zoals ze is: DOM!
Silvia komt breed glimlachend terug naar de kassa. Ze heeft het door! Nu doe ik die geit na. Ik speel DOM!
Over een leukere prijs onderhandel ik dus niet meer.
Thuis is Silvia helemaal verguld met het cadeautje. Nu nog passende kaarsen vinden (zie foto).

1 augustus 2013.
Al meer dan een jaar waart het kaas-spook door mijn hoofd. Maar neen, de omstandigheden in de kaasmakerij van de coöperatie in Foumbot zijn dermate slecht dat ik het daar niet aan durf. Het wachten is op een ruimte waar helemaal hygiënisch gewerkt kan worden.
En dus ga ik vandaag in onze 3e badkamer aan de slag.
Eindelijk!
Maar eerst moeten er wel nog enkele dingen aangeschaft worden.
Twee kuipen die als dubbelwandig kunnen doorgaan.('n Dubbelwandige roestvrijstalen kuip kan ik hier vergeten).
'n Aansluiting om warm water van de douche te kunnen aftappen. Emmers om alles goed te kunnen afspoelen in chloor en K 500 voor de ontsmetting. Zout en zuiver zoutzuur voor een badje. Kortom, genoeg om de markten hier te bezoeken.
Om twee uur heb ik alles en kan ik de 27 liter melk, die ik gisteren ophaalde in Foumbot, gaan bewerken.
Gisteravond heb ik al een liter melk gemengd met zuursel zodat die vandaag de basis kan vormen voor het kaas-proces.
Na alles goed schoongemaakt te hebben zet ik alles klaar in de badkamer en controleer ik de temperatuur van de melk. 29 Graden! Helemaal goed.
De gezuurde melk erdoor. Roeren. Calciumchloride er door. Roeren. Stremsel er door. Roeren. (Ja, het is een ontroerende zaak kaasmaken. Daar ben ik het roerend mee eens!).
En nu 45 minuten wachten tot het roersel lekker dik wordt.
Mooi niet dus!
Verdorie, wat zie ik over het hoofd?
Ik wacht nog een kwartier.
Het blijft melk! Zelfs nog geen begin van yoghurt.
Temperatuur! 29 Graden.
Ik voeg nog een restje van de verzuurde melk toe.
Na 'n half uur...... geen wrongel.
Wat gaat er mis? Is de melk in Foumbot gekookt? Wachtte ik te lang met het toevoegen van de verzuurde melk? Is Kameroener melk niet geschikt voor dit kaas-proces
Ik lees op internet dat zo'n 20% van de Deense en Zweedse melk ongeschikt is voor kaasproductie. Dus!!??
Ik pas me aan en ga over op yoghurt of zachte kaasproductie.
Dat levert evenmin iets van verdikking van de 'melk' op.
O, Tonnie, waarom sta je niet naast me en lost het probleem op?
Helaas van de 27 liters melk. (Was ik te enthousiast en te zelfverzekerd?)

2 augustus2013.
Ik proef van de melk. Die is al aardig zuur. Brrrrrrr!
Ik geef de melk aan het riool en maak alle gebruikte materialen goed schoon (zie foto) en berg ze op.
Het eerste wat ik, binnenkort, doe is de melk van Foumbot uitproberen of die sowieso wil stremmen. Ik begin dan met 1 liter.
Ik houd jullie op de hoogte van het kaas-gebeuren.

9 Augustus 2013.
Vandaag vertrekken Silvia, Lina en David naar het zuiden. Over enkele dagen vliegen Lina en haar vriend weer terug. Daarvoor nog even afkicken in Limbe.
Silvia gaat Antje ('n vriendin) met haar dochter Lara ophalen in Yaoundé en verenigt zich dan weer met haar kroost in Limbe.
Ik ben tot vrijdag komende week weer vrijgezellig en autoloos.

10 Augustus 2013.
Vandaag is de verjaardag van mijn overleden zus. Op 10 augustus 1945 is ze geboren en 3 september 1948 verongelukt. Ze heeft een grote invloed gehad op mijn leven door haar afwezigheid en de aanwezigheid van het verdriet in ons gezin rond haar dood.
Ik realiseer me dat in die tijd de verjaardagen van overleden kinderen niet herdacht werden.
Tijden en gebruiken veranderen!
Iets om over na te denken!

Ik wens jullie allemaal een heerlijk einde van de zomervakantie. Nu of over enige tijd.
Tot de volgende keer.
Leo.