31. Terug op mijn post…enkele leuke en verbijstere

31. Terug op mijn post…enkele leuke en verbijsterende ervaringen.

23 juni 2013.
We zitten in de auto en brengen Silvia naar Douala Airport. Om negen uur vanavond moet ze er zijn want om elf uur gaat haar vlucht. We keuvelen ondertussen over koetjes en kalfjes. Niet over de os en de ezel, dat is nog niet aan de orde.
We hoeven niet te parkeren van haar. En zo zetten we haar voor de deur af. Handje, kusje! Tot over zo'n goede drie weken.
Ze verdwijnt door de ingangsdeur terwijl de auto's achter ons toeteren dat we moeten doorrijden.
We rijden verder en vinden de weg weer terug naar het huis van Maurizio.
Morgenvroeg ga ik vroeg op weg naar huis, naar Bafoussam, naar Mio, naar CIPCRE, naar het laatste jaar Afrikaans avontuur.

26 juni 2013.
Ik krijg een telefoontje van onze verzekeringsagent dat onze verzekering is verlopen omdat onze maatschappij failliet is verklaard. Hij probeert, de twee maanden die we eigenlijk nog konden gaan, terug te krijgen in valuta. ‘k Ben benieuwd!
Ik moet naar de bank om de nieuwe premie op te nemen. Daar aangekomen parkeer ik, zoals ik altijd doe, anaal. Met mijn achterkant het eerst in het vrije vak, zogezegd. Tot mijn verbazing komt de beveiligingsman naar me toe en gebied me met de voorsteven eerst te parkeren. Ik vraag hem naar het waarom. Hij antwoord, zonder blikken of blozen:”Omdat dat normaal is.”
“Normaal!?” vraag ik, “Ik parkeer altijd zo nórmáál!”
“Maar dat mag niet,”zegt de man serieus.
“Waarom niet?” vraag ik.
“Omdat dat niet normaal is”, zegt de stakker.
“Ik ga normaal pinnen,” zeg ik terwijl ik uitstap en loop richting pinautomaat.
Er voegt zich een 'official' bij ons, gehuld in donker blauw pak die me tegen houdt en zegt dat ik de auto moet keren omdat zij niet toestaan dat ik met mijn kont naar de bank geparkeerd sta terwijl ik pin.
Ik draai hem, andermaal, mijn kont toe en zeg dat zij hun machtsspelletjes maar met Kameroenesen moet spelen maar niet met mij.
Ik hoef hier geen geld meer te pinnen en rij weg.
Dat is ook Afrika. Eigen machtsspelletjes verzinnen om je ego te strelen.
Dit was voorlopig een eenmalige belevenis.

29 juni 2013.
Ik Skype met Silvia die heftig gefrustreerd blijkt over het Duitse weer.
Het regent al de hele dag en ze heeft het koud waar ze is. Zelfs in bed heeft ze het koud. Ze heeft geen auto en kan nergens heen. Ze wil fietsen en zonder regenkleding is er geen lol aan. Vakantiegevoel is anders. Hopelijk wordt het morgen beter.
Eigenlijk wil ze terug naar Kameroen komen om het warm te krijgen. Dat gaat ook gebeuren alleen; niet nù! Ik doel hier op het terugkomen, niet op het warm krijgen want dat gaat gebeuren in het weekend van 6 juli heb ik gezien op internet. We'll see!

30-06-2013.
Ik sta vroeg op. Zo rond 8 uur. Voor de Kameroenees is het laat. Die is al voor 6'en in touw.
Vandaag is het de 'deuil', rouw voor de vader van Roger, een van onze chauffeurs. Ik heb meegekregen dat hij tot erfgenaam is benoemd. Zijn vrouw is er niet blij mee, want hij krijgt dan ook al de vrouwen van zijn pa. 'n Stuk of 6! Zij wil monogaam. Hij ook, als dat kan!? Maar ja! Traditie hè! Ik zal 'ns met hem overleggen, hoe dat te managen is. Waar houdt traditie op en begint je eigen levenswil?
Het feest is helemaal goed. Eten en drinken volop. (zie foto) Ik breng ook wijn mee als bijdrage aan het jolijt.

Ik heb enkele passagiers in mijn auto, dus ik kijk uit met wat er bijgeschonken wordt. Alcohol en autorijden is hier nog een heel normaal gebeuren.

Wij komen goed thuis, maar, ik hoor dat, vlak achter ons, een taxi onder een bus terecht is gekomen. Vijf zwaar gewonden. De chauffeur van de taxi zit met zijn benen bekneld en bloed van alle kanten (vertelt mijn collega die wat later komt). Hulpdiensten die dan, professioneel, het slachtoffer bevrijdt, kennen ze hier niet. De mensen staan er zelf voor en doen wat ze kunnen.
In dit geval betekent dit dat een van de omstanders een machette (kapmes) bij zich heeft en de benen van de chauffeur door middel kapt ten einde hem naar het ziekenhuis te kunnen brengen. Vraag is hoe hij daar aan gekomen is. Leeggebloed?
Hierbij denk ik dan wel hoe goed wij het in Europa toch hebben!

2 juli 2013.
Ik word een beetje wakker, rond 6 uur, van het gebrom van mijn GSM in tril-stand.
Nu gebeurt het wel vaker dat, een van mijn vele contacten hier, zich verveelt en, op zo'n on-christelijke tijd, denkt: “Kom laat ik 'Monsieur Léo' maar eens bellen.”
Ik draai me nog eens om en dromerig wacht ik op de wekker.
Na het douchen kijk ik maar eens op de display en zie, tot mijn schrik, dat er 0049 voor het nummer staat. Een telefoontje uit Duitsland!? Dat is voor het eerst sinds ik hier ben en Silvia is in Duitsland op vakantie.
Is er iets aan de hand!?
Ik besluit meteen terug te bellen ondanks dat het erg duur is om met mijn GSM naar Europa te bellen.
Tot mijn schrik krijg ik een ziekenhuis aan de lijn. De plaatsnaam dringt amper door.
Ik vraag waarom ze mij gebeld hebben. De telefoniste weet het ook niet. Iedereen kan van uit het ziekenhuis bellen onder dit nummer.
Ik vraag of ze vanuit de omgeving Saarbrücken belt.
“Nein, von aus Reden.” zegt ze.
Ik vraag, voor de zekerheid, of de naam Stroh bij hen bekend is. Na een check zegt ze: “Nein.”
Goed, waar Reden dan ook mag liggen, Silvia is er dus niet bij betrokken.
Ik 'hang op', (Gek is dat, die uitdrukking van vroeger voor het verbreken van de verbinding, blijft hangen), maar het laat me niet los.
Wie belt er in 's hemelsnaam, 's morgens vroeg, vanuit een ziekenhuis in Duitsland op mijn nummer in Kameroen?
Terwijl ik ontbijt knarsen mijn hersens. Hoe kom ik daar achter?
Dan denk ik:”INTERNET”.
Ik start alvast mijn laptop en verorber mijn laatste stukje stokbrood met kaas, met 'n slok koffie.
Google! Ik probeer maar wat!
Ik toets het nummer uit mijn display in de zoek-balk. Ik krijg: “Tellows” en “Anrufer.info”. Google weet al dat hij in het Duits moet antwoorden...0049!
Ik krijg te lezen dat het “het Vinzenzkrankenhaus in Rhede” is, van waaruit gebeld is. Rhede?
Is er misschien een familielid of vriend in coma opgenomen en hebben ze, op haar of zijn GSM, mijn nummer gevonden en gebeld?
Maar waar ligt Rhede? Ja, in Duitsland, maar wáár in Duitsland?
GOOGLE/maps!
De wereld ligt aan mijn 'voeten'. Nu, ja, op mijn schermpje!
Ik geef als vertrekplaats Venray in en als aankomstplaats Rhede.
En zie, Rhede ligt achter de Achterhoek. (Ja dat ken! Nog meer achter dan achter de hoek.) In de buurt van Bocholt. En ja, daar ken ik iemand die ik deze vakantie nog heb bezocht. Zou er met hem iets aan de hand zijn?
En waarom heeft hij míj dan gebeld?
Nog maals kies ik het nummer, maar nu via Skype van wegen de kosten. Ik vraag naar ene Karl. Ja, die werkt hier. Mag ik hem even?
En dan blijkt hij, 'versehendtlich' (per ongeluk), de verkeerde naam gekozen te hebben toen hij, nog half slaapwandelend, iemand probeerde te bellen.
Pfffff!!!! Gelukkig niets ernstig!
Twee uur later dan gepland maak ik me klaar om op mijn werk te komen.

3 juli 2013.
Vandaag ga ik naar Yaoundé. Ik ben door mijn collega Eugène uitgenodigd om donderdagmorgen om 8 uur in de ‘Université Technique’ te zijn waar zijn dochter afstudeert in Polytechnique en zich daarna Ingénieur mag noemen. Ingénieuse is ook goed maar heeft een iets andere betekenis. Ingénieur is gewoon ingenieur in het Hollands, Ingénieuse is niet een vrouwelijke ingenieur, maar betekent schrander of geniaal.
Nu ja dat is ze ook wel. Ze slaagt cum laude met lof. Het hoogst bereikbare geloof ik. Daarnaast is het een mooie vrouw (zie foto) en een persoonlijkheid.
Ik overnacht bij een Belgische connectie. Zijn vrouw is met de kinderen al naar België om vakantie te vieren. Hij werkt nog even door en gaat later. Leuke vent en met een zelfde achtergrond als ik. Psychiatrisch verpleegkundige met ervaring in het TBS-circuit.
Als ik ’s morgens naar de technische universiteit rijd, kom ik in de buurt maar niet precies op de plek. Enkele oriëntatiepunten mis ik nog en dus vraag ik een agent de weg. “Ik breng je wel even, Rij maar achter me aan,” zegt hij. We rijden zo’n 10 minuten en ik vraag me af of het wel goed gaat. Ik was er toch al bijna!
Hij wijst me het gebouw aan en zegt ergens te parkeren en de poort te zoeken. Ik bedank hem en hij rijdt weg.
Bij de portier vraag ik, bewapend met een mooie bloemenstruik, waar de afgestudeerden zich op houden.
“Hier studeert niemand af vandaag,” zegt hij.
“Is dit de Polytechnische Universiteit dan niet?”vraag ik.
“Neen, dit is de school voor openbare werken. De Universiteit is daar.” En hij wijst in de richting waar ik vandaan kom.
“Shit!”
Hij overlegt met zijn collega en zegt:”Als je me de taxi terug betaald (30 eurocent!) breng ik je er wel heen.
“D’accord!” zeg ik, wetende dat de tijd nu krap wordt.
En zo kom ik eindelijk op de goede plek. Verkeerde tijd dat dan weer wel, want de deuren voor de dissertatie zijn al gesloten, maar goed je kunt nu eenmaal niet alles hebben in dit leven.
Het feest is erg fijn, alleen weet de mores niet in deze ambiance.
Het gaat om, contact, eten en drinken. Dat weet ik nu wel. Alleen in welke volgorde?
Ik praat af en toe met deze en genen. Ik versta ze alleen zo slecht, vooral omdat er overal geroezemoesd wordt.
Om half tien wordt me al wijn aangeboden. Ik neem een bodempje want weigeren is een belediging. Doch ik moet straks nog 280 km autorijden. En ik wil nog lang leven in de gloria.
Rond half elf gaan we richting feest terrein of zo.
Ik krijg enkele familieleden in de auto die men hier als ‘costaud’ (stevig) betiteld. De lichtste is zo’n 120 kg.
En zo probeer ik zo’n 600 kg Kameroenees vlees door het verkeer te loodsen. Het lukt me hen, veilig en heel, op de plaats van bestemming te brengen.
Na allerlei plichtplegingen, traditionele gebruiken, gesprekken en een copieuze maaltijd ga ik om twee uur ’s middags weer op weg naar Bafoussam.
Ondanks mijn aanbod voor vervoer, rij ik alleen terug.
Ik doe ergens een dutje langs de weg als mijn ogen zwaar worden.
Bij het binnenrijden van Bafia, zo’n 80 km verder, trekt de auto plots ernstig naar rechts. Gelukkig is er een benzinestation, en daar stop ik om te kijken wat daarvan de oorzaak kan zijn.
En, jawel, een platte achterband! (Zie foto)
Meteen staan er een aantal Bafiozzi rond me om te helpen. Ik wilde de krik al onder de auto zetten, maar neen, blanken mogen hun handen niet vuil maken. Bovendien valt er wat te verdienen!
Een jongen, met een voetbalshirt van Makaay 10 aan, vervangt, vakkundig, de platte band door het reservewiel. (zie foto)
Mijn lekke band wordt ter plekke geplakt (zie foto’s) onder het motto: “’n Lekke band komt nooit alleen.”
En zo kom ik, weliswaar in het donker, maar toch redelijk op tijd (19 uur 15’) thuis aan.
Home, sweet home!

6 juli 2013.
Ik ga vanochtend naar het toilet. Geen opzienbarend nieuws toch!? (Geen foto’s)
Alleen zie ik dit keer, onderin, iets bewegen. Vreemd! Ik onderwerp het aan een nader onderzoek en er beweegt zich daadwerkelijk een ‘slang’ of zoiets. Geen boaconstrictor, of mamba, maar toch een, ongeveer 15 cm lang en 3 mm dik, wormvormig iets.
Ik haal een oud yoghurtplastiek en vis het ‘reptiel’ uit de pot.
Het beweegt zich geroutineerd en het valt niet mee om hem te vangen. Gelukkig heb ik ervaring met spaghetti, dus na enige pogingen met een vork!……(Smakelijk eten!) zit hij, of zij, erin.
Waar komt zoiets vandaan?
Ik vrees met grote vreze, uit mij!
Ik ken wel enkele parasieten die er zo uitzien; lintworm, spoelworm, aarsmaden.
Goed hier stop ik. Het moet wel leuk blijven om te blijven lezen voor jullie.
Dus ik doe andermaal een appel op internet.
Ik zie dat er in Europa voor 50 jaar nog volop dit soort wormen voorkwamen doch die zijn daar, onder invloed van de hygiëne, vrijwel verdwenen.
“Onder de Sahel komen ze echter nog veelvuldig voor,” lees ik.
Shit, dat heb ik dan weer!
Maarrrr! Hoe kom ik eraf?
Gewoon door Mebendazole te slikken!
Ik raadpleeg de uitgebreide medicijnvoorraad die we twee jaar geleden hebben meegekregen en… jawel. Er was ook met deze parasiet rekening gehouden. Er zit Mebendazole in het pakket.
Ik bekijk nog even de symptomen van deze parasiet en ziet:
Weinig last geeft ie.
Een beestje hoge buikpijn! (Heb ik)
Een droge hoest! (Heb ik)
Weinig eetlust! (Heb ik)
Jeuk van achteren! (Heb ik)
Ik was destijds, bij de voorbereiding, voor ik naar Kameroen ging, al verbaasd over de bewegingsvrijheid van deze parasiet.
De eitjes komen via voedsel, in elk geval via je mond, in je maag.
De maden boren zich een weg door je maagwand en zoeken je bloedbaan. Van daar gaat het zooitje naar je longen.
Via je longen werken ze zich naar boven totdat je ze, door een droge hoest, in je mond krijgt.
Je slikt ze weer door, waardoor ze zich als worm weer in je maag kunnen ontwikkelen.
Als ze lekker met je meegegeten hebben, gaan ze weer naar buiten om eitjes te leggen voor de volgende generatie.
Ik ken niet hun pensioengerechtigde leeftijd, maar volgens mij worden ze erg oud. Tenzij je ze voordien vangt natuurlijk.
Of, indien je er, zoals ik nu, Mebendazole (zie foto) tegenaan gooit.

Welterusten en geniet van de ontluikende zomer in Nederland.
Hartelijke groet uit een onweer- en regenachtig Bafoussam.
Leo.