30. Vakantie in Nederland....... reizen naar Duits

30. Vakantie in Nederland....... reizen naar Duitsland..... en meer, en ook weer terug.

23 mei 2013
Het is middernacht als Silvia en Maurizio me op de luchthaven achterlaten. Over 2 uur gaat mijn vlucht. Tijd zat dus.
Bij Turkisch Airlines staan toch al een 20-tal mensen om in te checken.
Als er heen loop wordt ik door de douane gestopt.
“Of ik kadootjes bij me heb.”
Domme vraag! Vertrekt er ooit iemand zonder kadootjes?
“Non,” zegt de beambte. Maar of er ook hout bij zit.
“Oui,” zeg ik.
“Dat kost dan 5000 fr. CFA (8 euro),” zegt ie zonder blikken of blozen.
Ik schiet in de lach.
“Dat meen je niet! Ik heb enkele kleine olifantjes van hout voor mijn kleinkinderen bij me en die hebben 5000 fr. CFA gekost. Ik hoef die toch geen twee keer te betalen? Trouwens ik weet dat je 10% mag vragen zeg ik, wijsneuzerig.”
“Hoeveel wil je dan betalen,” begint hij, klem gezet, te onderhandelen.
“500 fr. CFA.” zeg ik glimlachend.
“Even met mijn chef overleggen,” zegt ie, voelend dat er wel meer in zit.
“Te weinig!”komt hij terug.
“Ik maak het goed met je,” zeg ik, ruzie vermijdend: “1000 fr. CFA.” Ik heb namelijk geen zin om hier dadelijk mijn koffers te moeten openen en al het andere houtwerk te voorschijn komt.
“Ça va!” capituleert hij.
Ik betaal en maakt de weg voor me vrij.

Pffffff! Altijd weer dat, corrupte, onderhandelen. En ik maar, corrupt, smokkelen!

De reis verloopt prima en precies op tijd landen we op onze bestemmingen.
Naast me zit een man van zo'n 30 jaar met tatoeages par tout. Hij heeft 't uiterlijk van een Redneck of Hell's Angel. Na Afrika en alle vreemde snuiters die ik hier ontmoet, discrimineer ik niet meer op uiterlijk en begin een gesprek met hem. Leuke vent! Is voorwerker bij het bouwen van stallen in het buitenland. Oostblok, Turkije, Marokko. Hij gaat even 2 weken uitrusten in de Achterhoek om daarna in Turkije het werk af te maken. Is heel geïnteresseerd in ontwikkelingswerk en helpt af en toe de plaatselijke bevolking met medicijnen en ander schaars goed.
Zo zie ik maar weer wat een uiterlijk kan verbergen.

25 mei 2013
Nadat ik bij Wim en Clazien ben aangekomen en mijn bed heb aan heb aangedaan, ga ik zaterdag ochtend naar Hoeve de Knol voor de jaarlijkse familiereünie.
Ontzettend fijn om iedereen, mijn broers en mijn zus en schoonzusters en -broer en aangegroeide kroost weer gezond en levend terug te zien.
Ik heb begrepen dat de duvel ons in de zak gescheten heeft wat het weer betreft. 25 Graden en geen regen In Afrika is dit weer normaal, doch hier hebben jullie het zwaar te verduren gehad hoor ik iedereen klagen.
Ik vind het ook erg fijn om weer Nederlands te mogen spreken.
We hebben veel plezier en o.h.-en heel wat af. Het eten is voortreffelijk en gelukkig vinden de Afrikaanse kunst-voorwerpen gretig aftrek.
Jammer dat het licht bij mij 's avonds voortijdig uitgaat. Zoveel heb ik niet gezopen dus de vermoeidheid en de emoties zijn er mede aan debet.
Volgend jaar ben ik er niet bij. Wij zitten dan in de afsluit-fase van ons Afrika-avontuur en komen uiterlijk begin augustus 2014 weer terug. 2015 zien we elkaar weer tijdens de reünie. Misschien op mijn schip ter inwijding? We zien wel waarheen het balletje rolt.
Ik geniet intussen van het Nederlandse. Het overdrevene, het zeikerige, het stipte, het doodse en het veranderlijke. Het niet te hoeven onderhandelen over alles. De Duveltjes, de asperges. De enthousiaste onthalen.
Ik mis Silvia, de zwarte kinderen langs de weg, de muziek, het dansen op straat, de geur van Eucaliptus en de lijf-lucht van zwarte vrouwen. Ook het 'anders' (blank) zijn heb ik hier gelukkig niet.
Of ik het mis?? 'k Weet het nog niet.


28 mei 2013.
De kleinkinderen zijn toch een hele schat in het leven.
Finn haalt de oude voetballer weer in me boven, en we hebben er beiden plezier in de bal hoog te houden en precies te plaatsen. Hij heeft een goede bal-beheersing en een precies schot. Wordt het de opvolger van Arjan Robben of Wesley (Dinges!) Schneijder?
Iyen is een schatje. Rustig en bedaard ondergaat hij het omzetten van eten in mest. Hij glimlacht als hij op mijn arm ligt en wakker is, alsof hij zich bewust is van het gemak waarmee het leven zo geleefd kan worden.
Lana speelt spelletjes met opa Afrika en kletst intussen lekker weg. Ze laat me enthousiast de school zien waar ze na de zomer heel wat tijd zal doorbrengen en veel zal opsteken.
Anders kletst, niet gehinderd door de vraag of hij begrepen wordt, dwars door alles heen. Hij houdt zich volledig staande naast zijn grote broer en diens vriendjes.
Ja, (met) opa spelen is leuk (hoop ik!), zelfs al is het maar enkele weken per jaar. In gedachten zing ik vaak het liedje van Leen Jongewaard :”M'n opa, m'n opa, m'n opa! In heel Europa(?) is er niemand zoals hij.”

2 juni 2013.
Na de middag maak ik me klaar voor mijn eerste bezoek aan Texel. Clazien en Wim nodigen me uit mee te gaan. Helaas moet Wim nog zoveel werken aan zijn eindexamen dat hij besluit thuis te blijven. En zo zoeven Clazien en ik over Nederlands wegen naar het noorden.
Omdat ik dinsdagmiddag de jaarlijkse reünie heb van de studenten van de Sociale Academie den Bosch (jaargang 1974!) in Norg (of all places!) heb ik wel gekeken of ik daar vanuit Texel ooit kan aankomen met openbaar vervoer. En warempel dat kan zelfs in een acceptabele tijdsspanne.
Texel here we come!
Heerlijk om na al die jaren de Noordzee weer te zien, de duinen en het zandstrand. Een strandwandeling eindigt in een strandpaviljoen waar ik strandmeeuwen zie vliegen over het strandzand. (Dit is dan ook wel genoeg strand voorlopig.)

3 juni 2013.
Ik ben vroeg op en pluk de dag op Texel. Ik ben op mezelf aangewezen want Clazien moet werken. Met de fiets, ik heb al twee jaar niet op zo’n ding gezeten, ga ik op verkenning uit. Het fietsen valt mee. De wind is wel stervenskoud en komt al weken uit het noord-westen, heb ik begrepen. Ik besluit om de beschutting van een terras op te zoeken in de Koog. Dat helpt! Uit de wind, in de zon voel ik me een hagedis.
Rondom me bewegen vele oude-van-dagen zich voort achter een rollator. Ik voel me dus direct thuis. Er blijkt een vakantieboot te zijn aangekomen met leeftijdgenoten. Leuk toch! Een mevrouw vertelt me dat ze in Arnhem zijn ingescheept en al verschillende havens hebben aangedaan. Nu een dagje op Texel en dan over het IJsselmeer naar Grouw en verder. 10 Dagen varen, Bingospelen en passagieren. Dé ultieme gelegenheid om de wereld te ontdekken en nieuwe mensen te ontmoeten.
Ik besluit om het Jutters-museum te gaan bekijken. Zonder de uitleg van de jutter is het een uitdragerszaakje. Maar mét zijn commentaar wordt het een levend stuk vaderlandse geschiedenis en cultuur. Als je ooit Texel bezoekt is het een aanrader van Leo.
's Avonds zitten Clazien en ik, na een stevige strand wandeling, aan een etentje in een strandpaviljoen en ze verrast me met die traktatie omdat ze vandaag haar vaste aanstelling heeft gekregen. Ze mag op dit mooie eiland blijven werken.

4 Juni 2013.
Om 7 uur sta ik al bij de bushalte. Ik hoor een drilboor ergens op de achtergrond en denk:”Die jongens zijn er vroeg bij vandaag.” Als ik in de bus zit en de Koog achter me laat hoor ik nog steeds dat drilboor-geluid. Vreemd, hier klopt iets niet! Na enkele minuten dringt door dat het uit mijn rugzak komt. Ik begin mijn rugzak uit te laden. Stel je voor dat er een tijdbom of zo in zit! Als heel mijn hebben en houwen op de zitplaats naast me ligt (gelukkig ben ik de enige reiziger) komt het geluid uit mijn toilettas. Blijkt dat mijn elektrische tandenborstel klem heeft gezeten en als een razende in het luchtledige aan het poetsen is geslagen. Ik schenk hem nu de bescherming van mijn bekertje.
De veerdienst doet zijn werk. Ik koop een sandwich en een kop koffie en maak kennis met een AOW'er die, om de tijd te doden, naar de vaste wal gaat om rond te dwalen en mensen te bezoeken. Dit doet hij al enkele jaren, iedere dag!
Hij herinnert me aan de hoofdpersoon uit het boek Tirza van Arnon Grunberg dat ik onlangs las; Hofmeester, die na zijn ontslag, iedere dag naar Schiphol gaat om zijn zinnen te verzetten en zijn leven niet te vergallen.
In 20 minuten vaart krijg ik zijn levensgeschiedenis, naast de sandwich, op mijn bord.
Hij is op het eiland geboren en wil daar ook sterven. Zijn vader was visser en verdronk ergens op de Noordzee. Zijn moeder ging aan de drank en stierf toen hij nog jong was. Zijn familie betaalde zijn verblijf op Pater Eijmard in Stevensbeek. (Zo kwamen we op zijn levensverhaal, doordat ik vertelde dat ik in Sint Anthonis bij Boxmeer verbleef). Hij kreeg geen roeping om priester te worden en dus werd hij schaapsherder! (De eerste deur er langs dus)n. Het buitenleven was niet je dat voor zijn gezondheid en hij werd WAO'er rond zijn 50ste. Ja, en een vrouw heeft hij nooit kunnen boeien of binden dus zwerft hij u tussen Texel en het vaste land tot de oversteek hem ter zijner tijd teveel wordt.
Mijn oversteek zit erop! We meren af in den Helder waar hij me nog even wijst op de werkzaamheden voor het nieuwe, Deense, af-meer-systeem dat over enkele jaren moet gaan functioneren.

Ik zet me in de bus die me over de Afsluitdijk gaat brengen. Mooie tocht overigens met
zicht over veel water.

Na enkele overstappen en bijna 4 uur later wordt ik opgehaald door Wim, de echtgenoot van Stinet, oud-medestudente op de Sociale Academie den Bosch begin 70'er jaren. Ze is, inmiddels, eigenaresse van Poppenstijn. Ze verzamelt en repareert antieke poppen. Geeft daar lezingen over en workshops.
Ik hou hier nu over op! Als je in mooie antieke poppen geïnteresseerd bent ga dan naar www.Poppenstijn.nl of www.poppen-dokter.nl

Het was goed weer eens met die oud-medestudenten samen te zijn. Ik was een van de jongsten daar
dus wat ik aantrof waren de pensionado's. (Ja ,nog even en ik hoor ook tot die groep.)
Het was erg gezellig en lekker en uitnodigend en herkenbaar en warm.

Ik was heel blij dat John me mee terug nam naar Boxmeer zodat mijn bedje me, rond half een, wellustig opnam.

5 Juni 2-13
Vandaag ben ik lekker uitgeslapen. Het is tenslotte vakantie niet waar? Rond half twee ga ik op weg naar Vivienne. Zij is tenslotte jarig. Haar laatste jaar als dertiger. Onderweg is de fleurist bereid om een mooi boeket samen te stellen. Vivienne is er blij mee en we vieren, dank zij de medewerking van de weergoden, buiten feest. Haar jongens ravotten door de tuin zoals zij daar, enkele jaren geleden, ook geravot heeft.
Na het avond eten stap ik in mijn auto. Morgen gaat het richting Berlijn en ik mag, gelukkig, bij Louise, Marcel, Lana en Iyen slapen. Marcel zet me om 7 uur in Venlo op de trein voor mijn bezoek aan mijn werkgever: Brot für die Welt und Evangelisch Entwicklung Dienst.

6 juni 2013.
Ik ben vroeg uit de veren. Vandaag ga ik op Duitsland-tour. Ik ben ruim op tijd in Venlo om de aansluiting op de Deutsche Bahn niet te missen. Daarnaast moet ik nog mijn kortingskaart zien te bemachtigen aan een automaat.
Ik heb een proef-kortings-kaart besteld omdat ik toch zo'n 1500 km over Duits spoor zal zoeven. 25% Korting levert in elk geval meer op dan ik voor de kaart moet neertellen. Ik moest hem naar een Duits adres laten sturen want: “Holland geht nicht” stond er in een schermpje.
Tot mijn verbazing en verwondering hoor ik niets van onze vakantie-vriendin van het Duitse adres. Ik stuurde haar een mailtje met mijn postadres in Nederland en het verzoek de kaart daarh een te sturen. (Met hartelijke dank!)
Ik neem dus maar contact op met de Bahnkarte afdeling. De kaart is ergens onderweg maar ik krijg een routine met een code om een Duitse kaartautomaat een 'Ersatzkarte' te ontfutselen.
Gelukkig is er weinig verkeer en Marcel levert me een half uur voor vertrek af op het station.
De kaartautomaat van de DB staat er inderdaad nog steeds. Alleen, je kunt er slechts kaartjes trekken! En dat alleen nog voor Nord-Rheinland-Westfalen. Mijn buurman (van, onmiskenbaar, allochtone afkomst) aan de andere automaat, probeert vertwijfeld een kaartje naar Keulen te trekken doch die komt in de lijst van de K niet voor.
Ik kan hem ook niet verder helpen, en hij mij niet.
Mijn Bahnkarte mogelijkheid is niet te bekennen dus dan maar hopen op een coulante, begripsvolle houding van het controlerende personeel van de DB.
Ik bereik Duisburg zonder controle. Dan maar een echte, autochtone, kaartautomaat uitproberen.
Tot mijn leedwezen herkent hij (of zij?) de code niet en, omdat ik hoor dat de trein al het station binnenrijdt, besluit in andermaal mijn geluk in handen van de controleur op de trein te leggen. In geval van nood kan ik de E-mail laten zien waarin staat dat ik een Bahnkarte25 heb.
Typen in een rijdende trein is, overigens, nog een hele kunst. Elke wissel betekent de kans op een andere letter. Ik blijf er dus, met mijn hersens en mijn motoriek, goed bij.
Ik bereik gezond en wel Berlijn. Een bliksembezoek, want vanavond gaat het met de nachttrein naar Saarbrücken.
Ik word warm onthaald door mijn leidinggevende en de ondersteunende diensten. Ik breng rapport uit over mijn werk en we overleggen hoe de afsluiting over een jaar eruit zal zien en wat daar nog allemaal voor nodig is.
Leerzame uurtjes.
Ik hoef me geen zorgen te maken over de afloop van ons Afrika-avontuur.
De reis in de nacht is gelardeerd met typische Europese taferelen.
Het perron staat vol met Zwitserse schooljeugd die Berlijn onveilig heeft gemaakt. Ze gedragen zich vrijmoedig en maken brutale opmerkingen in het Frans, denkend dat niemand hen verstaat. Ik glimlach af en toe wat bête en zij kijken vrijmoedig terug. Na 'n kwartierje vraag ik hen, in mijn beste Frans, of ze naar Genève reizen met de nachttrein.
Gemeen! Ze worden plots wat ongemakkelijk en een enkel gezicht wordt wat warmer. Doch, beleefd als ze zijn opgevoed, antwoorden ze:”Oui messieur.” Ik wens ze goede nacht en goede reis.
Als ik de trein betreed blijk ik niet de coupé te krijgen die ik gereserveerd heb. Het nummer klopt wel, maar er hadden ligstoelen voor de nacht in moeten staan en we krijgen een treincoupé voor 6 personen.
We, een vrouw die naar Konstanz moet, een man die zich vreselijk opwind (ik denk:”Die wordt niet oud.”) en ik, nemen plaats. Mijnheer 'Hartinfarkt' begint meteen te foeteren. “Das nehme ich nicht Ich verlange eine Liegestuhl! Die Kinder sollen hier verschwinden! Wo ist der Verantwortlichen?”
Kortom Duitse Kermis. Ik probeer nog te verzachten door te zeggen dat wij in Afrika al blij zij als er überhaupt nog een trein rijdt. Och dat blijkt alleen olie op het vuur. “Ich bin in Deutschland, und da soll es funktionieren.” fulmineert deze jongeling van 30 jaar.
Hij vertrekt uit de coupé.
En zo kan het dat deze jonge vrouw,en ik, de nacht doorbrengen, languit op de 3 zitplaatsen. Weliswaar, aan onze eigen kant.
Door het hoge water hebben we een vertraging van 4 uur. Een lekkere lange nacht dus maar ik mis wel de aansluiting naar Saanbrücken. Maar mama Stroh is blij me weer te zien en we maken er een gezellig en plezierig weekend van.

14 juni 2013.
Vandaag ga ik weer op de motor. Toen ik mijn gerepareerde achterwiel van mijn motor, na 2 jaar logeren in die garage, ophaalde, heb ik een motor gereserveerd. Een èchte! ´n Honda 1200cc, 173 pk én een uitgevoerd met een automatische versnellingsbak.
TOPPIE!
Al mijn motorspullen heb ik al aan, behalve mijn helm. Dat zou ook lullig staan in een klein Toyotaatje.
Ilse, die ik ken van een motor-berg-training in de Dolomieten, en ik gaan toeren door zuid-Nederland.
Na twee jaar weer een motor onder de kont. Hoe zal dat zijn?
Als ik de motorzaak binnenkom slaat Eric zich voor zijn hoofd.
“Heb vergeten je te bellen.” zegt ie.
“Had je zo'n belangrijk advies van me nodig?” repliceer ik.
“Ik heb de motor woensdag verkocht! Dat zat erin zoals ik al zei. Maar ik verwachtte het toch
niet. Hoopte het wel!”zegt ie eerlijk.
“S hit!Wat nu?” vraag ik.
“Ik kan je aan andere motor tegen een schappelijk prijsje meegeven. Maar.... het is wel een schakel-motor. Is dat een probleem?”
“Kweet nie! Ik heb voor het laatst geschakeld tijdens mijn rijles, 20 jaar geleden.”
“Probeer 't en als het niet lukt kom je gewoon terug.”
We gaan een 'schappelijk' ritje maken, Ilse en ik.
Heerlijk. Niet zo fijn als op een automaat, want soms weet ik absoluut niet in welke versnelling ie staat. Soms slaat ie af als ik wil wegrijden, maar doorgaans is 't heerlijk!
Na 370 km en een paar gezellige stops hebben we een stukje erg mooi Nederland en België gezien.

Ik heb nu al heel veel geschreven over mijn vakantie en en merk dat het genoeg is.
Ik ga beginnen aan het einde.

22 juni 20.13
Tijdens mijn terugreis stuur ik Silvia, zoals afgesproken, SMSjes over het verloop ervan. Ik krijg geen reactie terug. In Yaoundé bel ik haar. Haar telefoon is niet bereikbaar! We zijn vroeg er, zo'n half uur, in Douala.
Na de landing, bij het verlaten van het vliegtuig, bel ik andermaal. Geen aansluiting!
De koffers zijn op tijd uit het vliegtuig. Ik bel nog enkele malen. Geen contact!
Ik merk dat ik me boos maak. Ik ben teleurgesteld.
Ze weet dat ik kom. Vandaag! Hoezo zet ze haar telefoon uit? Hoezo gaat ze niet aan de telefoon? Waar is ze mee bezig? Ben ik van zo weinig belang voor haar?
Ik verwacht een warm onthaal:
“Fijn Leo dat je er bent! Ik verlang naar je! Na vier weken je weer te zien, te ruiken, te kussen! Welkom in Kameroen!”
Om kwart voor een ben ik door de douane, na 1 koffer te hebben moeten openen.
Nog steeds geen reactie!
Buiten kom ik in de drukte. Allerlei figuren belagen me, zoals gebruikelijk op vliegvelden in Kameroen. De een wil je koffers dragen, verplaatsen, jatten? De ander wil je 'beschermen', tegen betaling uiteraard. Weer een ander wil je vervoeren naar de stad. Steeds weer de lui van me af houden, van mijn koffers afhouden.
“Neen, ik heb niets nodig! Mijn vrouw komt me ophalen! Alles is geregeld!”
HOOP IK !
Een kereltje vraagt of ik mijnheer Oom ben. Weer zo iemand die mijn naam kent?
(Ik heb een déjà vu; 'Yaoundé juni 2012')
“Mevrouw is in het restaurant.” zegt hij en gaat voor. Ik loop met hem mee. Geen Silvia in het restaurant. Ik maak rechtsomkeert! “Fuck you!”
Hij blijft plakken. Er komen er meer! Net bloedzuigers! Allemaal voor mijn bescherming!
(Ik weet wel; ze willen allemaal een boterham verdienen! Maar zo krijgen ze van mij niets! Door hun opdringerigheid.)
Ik bel nog een keer of vier, vijf naar Silvia. Geen antwoord!
De andere reizigers zijn allemaal vertrokken. Het vliegveld-klootjesvolk verzamelt zich rondom mij.
“Weet je zeker dat ze komt?”
“Misschien heeft ze een ongeluk gehad?”
“Kun je niet beteer een taxi nemen naar het adres?” (Ze hebben hier geen adressen!)
Ik blijf rustig. Als ze me inderdaad laat staan ga ik naar een hotel.
“Er is een prachtig hotel hier in de buurt van het vliegveld!”
(Zo'n juffrouw heeft zich er inmiddels ook bij gevoegd..)
Dan, na bijna een uur wachten, belt Silvia. Ze is onderweg!
Ik plof!
“Hoezo, godverdomme, onderweg?! Waar zat je dan!? Ik dacht dat je me op zou halen om 1 uur?? Ik sta al een uur me te verweren tegen dit gajes dat niet van ophouden weet. Ik probeer je al uren te bereiken zonder resultaat!. Ben al begonnen vanmiddag in Istanboel. Daarna 2 uur geleden in Yaoundé. Daarna toen ik geland was nog zo'n 5, 6 maal. Kan ik dan niet op je vertrouwen?!”
“Sorry, ik was op het afscheidsfeest van Steffie en heb m'n telefoon niet gehoord. Daarna ben ik in slaap gevallen en heeft Maurizio me gewekt omdat we op weg moesten naar het vliegveld. Ik heb al die tijd geen berichten ontvangen van jou. En nu zijn we in de buurt van het vliegveld. Tot zo!”
“Tot zo!”
“Elle arrive!” zeg ik tot mijn belagers, die me horen spreken in een, voor hen, vreemde taal en er, hopelijk, niets van begrijpen.
Het weerzien is uiterst koel. Jammer, het weer is hier zwoel, ik zweet en ben nat tot in mijn onderbroek.
Welkom thuis in Kameroen, Leo.

25 Juni 2013.
Ik slaap uit en ga weer aan de slag bij CIPCRE. Mijn collega's weerzien.

Dank aan iedereen die me zo'n warm onthaal hebben gegeven en zo'n lekkere maaltijden hebben bereid en me geknuffeld hebben en me 'n slaapplaats en 'n auto hebben geboden.
Liefs uit Bafoussam.
Leo