29. Voorbeeld dorpen (villages pilotes)....... nog

29. Voorbeeld dorpen (villages pilotes)....... nog even doorwerken......... vakantie!!!!!!!!!!

3 mei 2013.
Enkele dagen hebben we nu de start meegemaakt van de dorpen die als voorbeeld en oefentuin mogen dienen voor onze activiteiten in 'het veld'.
Alle afdelingen brengen hun ontwikkeling in deze in 5 dorpen. Over anderhalf jaar wordt dan gekeken hoe de diverse acties elkaar ondersteunen en of we in de toekomst dit model ook op andere dorpen los kunnen laten. Zo kun je bijvoorbeeld kijken hoe het samengaan van discriminatie en landbouw de ontwikkeling versterken of verzwakken. Of hoe het geluksgevoel van mensen versterkt wordt als je op scholen de knoet verbiedt en tegelijk de meisjes behoed om met 13 jaar al te moeten trouwen.
Ik maak die evaluatie niet meer mee eind 2014. Hoewel, je weet nooit in het leven.
Als een dorp zich positief ontwikkelt op gebieden als discriminatie, onderwijs, landbouw, mensenrechten en het vreedzame samenleven van diverse godsdiensten en etniciteiten, mag je hopen dat mensen zich gelukkiger en welvarender gaan voelen. Een garantie is dat niet. We zullen, of liever, zij zullen zien.

9 mei 2013. Hemelvaart later op de avond
Ik wordt wakker uit een diepe slaap en vraag me af waar ik ben. Langzaam dringt tot me door dat ik op de bank lig. Ik heb geslapen als een os. Miste de ezel wel een beetje maar die hoort ook bij een ander christelijk feest en een ander jaargetijde. Het loopt tegen middernacht. En,.... O, ja, ik heb eten gemaakt voor Silvia en mij. We hebben gegeten. Zelf getrokken runder-groenten-soep, oma's aardappeltjes, gesoteerde worteltjes met gehaktballetjes en fruit-yoghurt na.
Toen ging het licht uit. Ja, niet alleen bij mij, (dat kwam pas nadat ik me neergelegd had) maar in heel Bafoussam. Ergens heb ik nog, ver weg, gemerkt dat het licht er weer was. Goeie wijn overigens die onze maaltijd bluste. Silvia ligt al sinds donderdag plat. Haar hoesten is tot in de verre omtrek te horen. Het wordt langzaam minder dankzij de honing die alom te verkrijgen is.

Ik bereid me voor op mijn vertrek naar Nederland. Van mijn collega's krijg ik allerlei opdrachtjes om dingen bij terugkeer mee te brengen. 'n Digitale camera of twee, drie. 'n Harde schijf of twee, drie. Gereedschap, boutjes moertjes, schroefjes, 'n hogedrukspuit (toch maar liever niet), 'n Mercedes-Benz (ook maar liever niet). Wat zal ik zijn bij terugkeer eind juni? Sinterklaas, zonder mijter maar met baard, in hoogsteigen persoon!
15 mei 2013.
Ik zit in mijn fauteuil en Silvia ligt op de bank te lezen. Silvia heeft zin in Janis Joplin. Me and Bobby MacGee komt op me toe. Woodstock, de jaren 60, mijn jeugd, hoewel ik bij de freaks niet al te betrokken was. Wellicht lag ik dan ook met een overdosis tegen de verkeerde kant van het grasveld aan te kijken.
Vooral haar Summertime vind ik inspirerend.
Onze kater, Mio, gedraagt zich opgewonden en agressief. Ik veronderstel dat de jankende gitaren en de stem van Janis hem aan poesjes doen denken die krols zijn. Hij begrijpt het niet, hij is Kameroenees. Hierr kennen ze deze muziek niet. De jaren van 1960 tot 2013 zijn hier voorbij gegaan zonder nieuwe muziek.
Traditionele muziek, O.K.!
Oude Franse chansons, O.K.
Kerkmuziek, O.K..
Maar dan ook liefs oorverdovend zodat alles vervormd wordt. Maar moderne Engelse of zelfs klassieke muziek is niet of nauwelijks te horen. De mensen horen de muziek niet meer maar moeten ze voelen, veel nuancen zitten er doorgaans niet in. Jammer, het verwijdert me van mijn aandrang samen iets met muziek te doen. Ik begin er niet aan, nog niet.
Silvia wisselt naar Kurt Curbain. Een ster uit het punk-tijdperk, háár tijdperk. Overigens ook al kijkend naar de wortels van het gras.
Kurt Curbain doet me denken aan de tijd bij Marjan met Yuri. Hij was fan van Kurt, zong in een band en vertolkte ook Kurt. Was helemaal ondersteboven van zijn dood. Deed er een schepje boven op en trad op in de Amsterdamse Melkweg tijdens een landelijke talentenjacht. Maffe jaren toen, eind tachtig, ik oudere jongere van 40, te midden van de divende jongeren.
Waar muziek je al niet naar toe terug kan voeren.

18 mei 2013.
Ik ben al aardig vroeg op want vandaag gaan we op weg naar Nederland. Nu ja, eerst naar de Oceaan in Limbe om ter afscheid nog even samen te ontspannen. Woensdagnacht om twee uur ga ik op het vliegtuig in Douala. Dus tijd zat!
Ik pak mijn koffer in. Ik dacht an een koffer genoeg te hebben doch de cadeautjes nemen meer plaats in dan gedacht en om alles mooi stabiel te krijgen doe ik er een nooit gebruikt, veel te warm, donzen dekbed bij. Komt alle hopelijk heel aan op Schiphol.
Halverwege mijn pakkunsten komt Silvia mijn kamer in. Verbaasd! “Ben jij niet aan het douchen?” vraagt ze. “Nein, ich packe!” zeg ik, ook verbaasd. Er loopt water in de badkamer, en niet zo zuinig ook. Het water probeert al de slaapkamer in een aquarium te veranderen.
“Shit!” (Sorry! Vrij vertaalt!)
Het water spuit uit de muur. Er is een afsluitkoppeling weggeschoten en het water neemt de vrije loop. Ik draai de hoofdkraan in de badkamer dicht maar, dat wisten jullie natuurlijk al, er verandert niets. Ik hol naar buiten om de hoofdkraan af te sluiten en dan vermindert de straal met 80%.
Ik herinner me dat ik een kurk heb zien liggen in de keuken. Snel dus de kurk en een scherp mes in de keuken gehaald. De hamer in het voorbijgaan gesnaaid en terug naar de badkamer. Het afvoerputje doet haar best en ik maak de kurk op maat om hem in de leiding te rammen. Dat helpt! Ik draai de kranen openen om de druk van leiding te halen anders krijg ik dadelijk de kurk om mijn oren.
Gelukkig gebeurde het geen 2 uur later want dan was Silvia bij thuiskomst, donderdag, niet meer bijgekomen van het dweilen.
Onze techneut, Jean-Jacques, (oftewel; JiJi) wordt gebeld met het verzoek te komen en het euvel te verhelpen. Hij heeft ook deze dingen aangebracht en weet hoe en wat hij moet doen om het te regelen.
2 Uur later: We gaan op weg en dan kom ik erachter dat mijn Nederlandse paspoort nog in de kluis bij CIPCRE ligt. Voor de veiligheid hebben we onze paspoorten en andere officiële papieren daar heengebracht. Ik heb er geen moment aan gedacht. Tot nu toe. Ik bel Justo, onze spin in het CIPCRE-web en vraag of hij in de stad is en of hij me het paspoort kan bezorgen. Dat kan! Over een half uur is hij ter plekke. Dus als we langs kunnen komen?
Mooi we rijden nu, in de regen, naar het zuiden. In 3 uur doen we 160 km. Echt opschieten is er niet bij doch we hebben vakantie.
Een grote vrachtwagen heeft echt haast en scheurt met snelheden boven de 100 over de weg. Hij rijdt voor ons en passeert op plekken waarbij ik mijn hart vast houd. Twee keer drukt hij eenvoudig de tegenligger van de weg. We houden een korte pauze zodat we dat niet meer hoeven aanzien.
Dan komt er een Toyota Carina die wedstrijdje met ons wil doen. Soms moet ik inhalen, dan weer scheurt hij ons voorbij. Verder valt op dat hij van links naar rechts over de weg zwalkt. In bochten over de middenstreep. Silvia en ik hebben onze twijfels over het waarom. Om ons niet voorbij te laten? Of is ’t ie dronken? Of is ’t ie gewoon met allerlei andere zaken bezig? Geconcentreerd is’t ie in elk geval niet.
Wederom houden we een plaspauze om ruimte te scheppen.
In het dorp daarna zien we een auto midden op de rijbaan staan. Helemaal in de kreukels. We herkennen meteen de Toyota Carina. Er staat ook een vrachtwagen naast. Ook mooi gewatergolfd. Er komen mensen naar toe gelopen om te helpen. Ik stap uit om 1e hulp te verlenen. De chauffeur en zijn vrouw zijn al uitgestapt. Geen letsel! Achterin zitten drie jonge mannen die ook naar buiten kruipen. De pupillen zijn wijd. Ze bibberen! Maar geen lichamelijk letsel, gelukkig. Nu ja een enkel schrammetje en een buil. Ze hebben vreselijk veel geluk gehad. De auto mag naar de schrothoop. Zelfs hier, waar ze alles nog opkalefateren wat nog enigszins de moeite waard is.
We stappen weer in, want mijn hulp hebben ze hier niet meer nodig, en leggen de laatste 100 km af naar de Atlantisch Oceaan. Tsaben Beach ligt aan de zee ’n heel eind buiten de stad. Rustig en afgelegen. Zo’n 10 huisjes met ieder 4 kamertjes die afzonderlijk verhuurd worden. 2 Sterren dus niet duur maar ook geen luxe. De keuken is uitstekend en de bediening on-Kameroenees. Vriendelijk en behulpzaam. Ze willen er iets van maken.

20 mei 2013.
Ik blijf in bed. Voel me uitgeput. Heb bijna niet geslapen vannacht. Gisteren heb ik een zonnesteek opgelopen ondanks dat ik steeds in de schaduw van de palmen ben gebleven. Mijn huid trekt en ik lig te bibberen. Gelukkig heb ik het donzen dekbed in mijn koffer en dat helpt. Goed, ik zweet als ’n neger, maar het bibberen verdwijnt. Ik heb geen koorts. Ik slaap lekker tot 12 uur en ben dan weer boven Jan.
Ik heb een steek van een insect gekregen. Zomaar, voor niets. In mijn duim en nu ziet er toch wel akelig uit. Rood, grijs, zwart. Ik hoop niet dat ie geamputeerd moet worden. Ik vraag me af of ik wacht tot ik in Nederland ben of dat ik er hier nog door een dokter in laat snijden. Ik kijk het nog even aan.

21 mei 2013.
Ik ga nog even in de zee en in de zon. Mijn zonnebrand is bijgetrokken en ik spuit me goed in met zonecrème.
De golven zijn vandaag erg hoog en de branding is sterk. Zo sterk dat het begrip ‘rots in de branding’ heel voelbaar wordt. Ik kan nauwelijks blijven staan en soms duik ik onder de golf door.
Vandaag de laatste dag hier. Morgenvroeg op weg naar Douala, wat luieren, mensen bezoeken, eten en dan om middernacht op het vliegveld inchecken.
Er maakt een onderhuids gevoel van lekkere spanning zich voelbaar. Nog even en ik zie jullie allemaal weer!

Yes!!!!!!!

Fijne tijd en tot spoedig ziens!
Leo.