24. Reizen........botsen.......en nog wat meer....

28-12-2012.
Morgen ben ik jarig. We besluiten om dan naar Bafoussam terug te reizen. Zondag zijn we uitgenodigd op een traditionele bruiloft bij Justo onze spin in het web (remember?). Zijn Nederlandse vriend gaat trouwen met een Kroatische vrouw en krijgt deze voorproef door hem aangeboden. Nu wordt het een toneelstuk omdat de wederzijdse ouders er niet bij zijn. Deze rollen worden door enkele Kameroener collega's op zich genomen.
Ben benieuwd! ( Dat verhaal komt nog een andere keer, met foto's).
Maar eerst gaan we dus zo'n 500 km naar het noorden.
Neen eerst gaan we mijn verjaardag een beetje vooruit vieren.
Ik stel voor mijn 'onnavolgbare' Bouillabaisse (kan iedereen hoor!) klaar te maken als onze galgen-maaltijd. Dat wordt unaniem aangenomen en ik begeef me naar de vismarkt aan de haven. Daar liggen de vissen me glazig aan te staren. Er zijn grote (1m50) tot kleine (15cm) Stukken en filets kennen ze hier niet dus de vis van 1m50 hoeft niet bij mij in de pot. Wel enkele kleineren: bot tong en makreel. En niet te vergeten de garnalen en enkele schaaldieren.
Als ik thuis kom met Karen zijn de anderen zwemmen aan het strand. Karen wil me helpen waarvoor ik dankbaar ben want de vissen zijn helemaal in takt. Het leeghalen en het verwijderen van de schubben is een aardige klus. Dan moeten de graten er nog uit na een kwartiertje sudderen. Kortom in het piepkleine keukentje met een minimum aan gereedschappen zijn we samen toch nog 'n uurtje of twee 'beschäftigt'. Het resultaat is er echter ook naar.
Met z'n zessen zitten we in het maanlicht mijn laatste uurtjes als 62 jarige weg te eten en drinken.

29-12-2013.
In een vloek en een zucht zijn de koffers gepakt en het huisje leeg geruimd. Vuilnis in de ton en de koffers in de bak. Het ontbijt eten we aan het zwembad en dan gaat het volgeladen richting Bafoussam over Douala. Da's hier wel vervelend, je moet altijd dwars door de steden rijden. Aan rondwegen doen ze hier voorlopig nog niet. Voor Doaula trekken we 2 uur uit. Dus 2 uur naar Douala, 2 uur dóór Douala, 4 uur verder naar huis. Een pauze van 1 uur, maakt dat we voor het donker rond 6 uur er kunnen zijn.
Onze Duitse gasten zijn nog steeds niet gewend aan de Kameroener gebruiken op de weg. Regelmatig klinken er gilletjes en gekreun vanaf de achterbank. Vooral als ik achter het stuur zit en de paarden van onze RAV4 laat galopperen.
Nu ja, een keer zag ik plots een niet aangekondigde verkeersdrempel (dos d'âne) terwijl ik, na een inhaal manoeuvre, meer dan 100 km/h reed. Ik dus in de ankers, waardoor we zo'n 50 meter met piepende banden verder gleden Vond ik ook niet leuk! De adrenaline-spiegel was daarna een tijdje verhoogd.
Silvia loodst ons door Douala en Claus krijgt en niet genoeg van foto's te schieten. Onze air-co werkt op volle toeren en houdt het op 22 graden. Claus draait af en toe het raampje open voor een beter zicht en dat komt er een warme golfstroom de auto in die aan de sauna doet denken. Nu ja, we zijn onderweg met toeristen.
Als we bijna Douala door zijn moet Silvia voor iets onnozels stoppen. En dan horen we een doffe klap van achteren. Bingo!
Als we uitstappen om te kijken wat er loos is staat er al een agent naast onze auto. Shit! Toch niet een ongeval met de politie hopelijk!
Neen, de agent stond daar toevallig te getuigen toen die slaapkop achterop ons klapte. Zijn auto ziet eruit al gewatergolfd.(zie foto) De onze lijkt in goede staat.
Eerst even kennis maken met die slaapmuts en dan foto's maken en dan.....De weg vrij maken lijkt me wel zo veilig want met toeteren en boos zwaaiende vuisten komt het plebs-in-blik langs scheuren. (Eigenlijk 'n beetje zoals bij ons dus.)
We staan voor een hotel met een aardige parkeerplaats, 'n veilige haven dus. Na enig speurwerk aan onze achterkant lijkt het allemaal mee te vallen. Maar ja, is dat ook zo?! We moeten tenslotte nog zo'n 300 km. gepakt en gezakt over God haveloze wegen.
Eerst even van de schrik bekomen. Op het terrasje van het hotel bied ik de ongeluksvogels iets te drinken aan en we nemen zelf ook iets fris.
We bellen met ons Godsgeschenk, die technische vriendjes heeft hier in Douala, want iets als de ANWB is hier onbekend. Na ons aangehoord te hebben zegt hij dat hij iemand zal vragen langs te komen voor een korte inspectie. We krijgen een naam en geven ons telefoonnummer en de plaats waar we ons bevinden door.
Slaapmuts belt zijn technisch man die ook zal komen kijken.
Ondertussen krijgen slaapmuts en zijn vrouw(?) een geweldige ruzie. Zij zegt dat hij dat expres gedaan heeft om niet met haar op vakantie te hoeven. En ook dat hij ervoor zorgt dat ze financieel naar de afgrond toe rijden. Mijn opmerking dat dat met deze auto niet meer gaat lukken, wordt niet met humor opgevat of gewoon niet begrepen. Zij pakt haar spullen uit de auto en neemt een taxi om voorgoed uit ons (en zijn?) leven te verdwijnen.
Onze techneut belt dat hij in 30 minuten bij ons is. Dus wij wachten maar even. Zijn techneut, of wat ervoor doorgaat (dat weet je hier nooit) arriveert en zegt dat wij geen schade hebben en dat slaapmuts voor 180.000 FrCFA (300 euro) de klos is. Ik glimlach vriendelijk als ze ons proberen af te schepen en zeg toch maar even op het advies van de onze technicus te wachten.
Na een uur wachten toch maar even gebeld met Desirée (ja zo heet ie.). Hij staat in een file maar in 10 minuten is hij ter plekke. Ik krijg zin een een koud pilsje, maar bedwing me. We hebben tenslotte nog dik 4 uur voor de boeg. Na nog eens 3 kwartier demonteer ik zelf maar het reservewiel en hang onder de auto om oneffenheden te zoeken. De achterdeur is iets ingedrukt en de onderkant ziet er gaaf uit. Na een telefoontje met Desirée, die in geen velden of wegen te bekennen is, besluiten we de schade bij ons af te handelen voor 5000 Fr.CFA.(Zo'n 8 euro). Blijkt dat de tegenpartij geen geld heeft of het althans niet wilt geven en erg opziet tegen de reparatie van zijn wrak. Na 10 minuten bakkeleien, geen technische bijstand en het risico in het donker te moeten rijden, geven we ons gewonnen. Wel moet hij de monteur, als hij komt, zijn taxikosten vergoeden. Hetgeen hij toezegt.
We stappen in en vervolgen, met 2 uur vertraging, onze weg.
Natuurlijk krijgen we een uur later een telefoontje van Desirée, waar we zijn? Er is niemand meer te bespeuren, dus ook geen taxikosten! Nu ja, die kunnen er ook nog wel bij, want we willen de relatie met Dieudonnée wel in stand houden voor toekomstige calamiteiten op de weg.

31 december 2012.
Samen over de drempel! We hebben eten bereid en gaan naar onze Duitse vriendin, die met een Kameroener gehuwd is en hier al 10 jaar woont, om samen 2013 in te luiden met eten en drinken. Samen met hun kinderen en de familie van hem en onze gasten. En, o, ja, nog enkele Duitsers die hier stage lopen en /of op vakantie zijn. Een leuk allegaartje.
We zingen en dansen en maken het gezellig. Alleen.....oud op nieuw is hier niet zo'n hot item. Nieuwjaarsdag gaan de Kamroenezen uit hun plaat. Dus vanavond: geen vuurwerk, geen gejoel om 12 uur, geen bezopen automobilisten op de weg (behalve dan die paar blanken in een blauwe RAV4).
Om 1 uur zijn we thuis, mogen nu echt zat worden en gaan 'vroeg' ons bedje in.

GELUKKIG 2013!!!!!

15-01-2013.
We zijn al echte Kameroener vergadertijgers aan het worden. Vandaag van half 10 tot half 3 met drie priesters, drie imams, drie dominees en drie notabelen zitten vergaderen over de vraag hoe het burgerschap bij kan dragen aan een betere samenleving en wat daarin de rol kan zijn van de 4 religies. De introductie werd verzorgd door een Kameroener filosoof professor G'Nigei Guillaume die een interessante uiteenzetting gaf over wat burgerschap in Kameroen betekent en wat de belangrijkste kenmerken ervan zijn. In hoofdzaak gaat het erom de mensen hun zeggenschap over zichzelf terug te geven (d.w.z. stimuleren het heft in eigen hand te nemen) en de vrijheid van denken en handelen opeisen en opkomen voor een rechtvaardige democratische samenleving. De religieuze bewegingen moeten daarbij een luis in de pels worden van de overheid zodat die gaat doen waarvoor ze er is.
Religie als actie-ontwerper en actievoerder zoals de bevrijdingstheologie in zuid Amerika.
Mooi toch!?

28 januari 2013.
Ik ga vandaag weer aan de slag. Had een ontsteking aan mijn zitvlak en het zalfje van de dokter die het laatste restje moest opruimen veroorzaakte een allergische reactie waardoor ik me nog een week langer moest ontzien. Kon nauwelijks zitten. Ik bespaar je de details en nu kan ik weer een paar uur achtereen achter de computer zitten en jullie van de laatste nieuwtjes voorzien. Dat lag al eventjes stil.

26 januari 2013.
Silvia is al voor dag en dauw op. Om 6 uur heeft ze met onze Zwitserse collega's afgesproken om de hele dag naar het inwijdingsfeest van de koning van Baleng te gaan. (Weet je nog dat zijn voorganger is overleden waardoor de vrouwen 14 dagen niet op hun akkers mochten werken?) Juist die dus! Omdat het de hele dag tot zo'n uur of 6 's avonds zitten geblazen is bedank ik voor het plezier en draai me nog een keer om in mijn bedje.
Kan ik lekker weer wat knutselen aan bijvoorbeeld het grote zeef dat half kapot is maar dat met wat kunst en vliegwerk nog minstens een maand mee kan (haha!). Of de rook-melders vast schroeven zodat ze niet om de haverklap van hun Tesa Powerstrips naar beneden lazeren. Die laatsten schijnen ook moeite te hebben met het Afrikaanse klimaat.
Het is nog meer net 3 uur of Silvia maakt de grote poort al open om de auto binnen te zetten. Ze kijkt verre van vrolijk.
“Dat had ik me kunnen besparen,” bromt ze als ze binnen stapt. “Wat een k....feestje!” (Vul de letters in en kleur de plaatjes!) Ze gaat vervolgens meteen een sigaret roken en koffie zetten. Dat schijnt te helpen tegen teleurstelling.
Vanochtend waren de 13 witte mensen om half zeven, als enigen, op het feestterrein. 'n Enkele kip en geit dwaalde er nog rond. Verder alleen maar troep en afval van de feestavond tevoren.
“Ja, maar, in het programma stond toch dat om 7 uur de ceremonie zou beginnen?!?!” verzucht ze.
Om 'n uur of negen wordt begonnen het terrein schoon te maken en druppelen (hè, daar heb je dat weer!) de eerste, andere, gasten binnen. Om 11 uur zouden de eerste dansgroepen en tam-tammers hun feestelijke bijdrage geven. Na veel geduld en hang- en zit-werk besluit Silvia om 2 uur er de brui aan te geven. Er is dan nog niets feestelijks gebeurd.
Als ze bij haar auto komt blijkt die vast-geparkeerd te staan en heeft ze de hulp van anderen nodig om zich er tussenuit te wringen. Goed, dat lukt zonder deuken. Alleen haar gemoed heeft een deuk opgelopen maar die zoen ik er wel weer uit. We hebben nu tenslotte toch enkele onverwachte gratis vrije(rs) uurtjes!

Ik wens jullie allen een goed uiteinde in januari 2013 en een goed begin van (alweer) februari 2013. O, ja, en Cornelia, nog gefeliciteerd met je verjaardag.
Toedeloetjes en de groetjes uit Bafoussam.
Leo.
De foto's komen nog.