23. N'Yiang-N'Yiang......festival N'guon.......ban

5 december 2012
Er klinkt geschreeuw en gejoel op straat aan de voorkant van ons bureau. Mijn buurman vraagt me of ik N'Yiang-N'Yiang ken. Ik denk aan een chinees gerecht of een Bolliwood-acteur. Maar er komt niets bekends bovendrijven in mijn grijze massa. Dus zeg ik eerlijkheidshalve:”Non.”
Kom maar eens kijken zegt hij en vanaf ons balkon wijst hij op enkele figuren die langs de weg rennen. De hele maand december is initialisatie-tijd voor Bamiléke in Bafoussam. Dan worden de jongens tussen 12 en 18 volwassen gemaakt. Ze smeren zich in met verlopen olie en modder, verven zich in allerlei kleuren en zetten maskers op. Het is een hele folklore wat er zo langs trekt. Helaas heb ik mijn fototoestel niet bij de hand. Maar omdat het pas 5 december is krijg ik vast nog wel zo'n figuur voor de lens. (zie foto.)

Intussen zijn Silvia en ik vrijdag zaterdag en zondag uitgenodigd voor het festival N'guon in Fomban. De Sultan is 20 jaar aan de macht en dat wordt uitgebreid gevierd. We slapen bij een Duitse die net aangekomen is om in Foumban te gaan werken. Haar huis is nog niet klaar en ze schijnt ook nog geen meubels te hebben. Ik zoek het niet om alle vrije dagen daar door te brengen maar Silvia wil er lekker tegenaan gaan. Heen en weer rijden is geen optie want het feest is vooral 's avonds. En 's nachts rijden moet je hier vooral niet willen. Dus ik zoek nog een uitweg.

7 december 2012.
De uitweg dient zich vanzelf aan. Terwijl ik naar huis rij is er niets aan de hand. Bij het naar binnenrijden wil mijn versnellingspook niet wat ik wil. Wel vooruit maar niet naar achteren. Duidelijk dat er iets mis is. Even duwen met de huishoudster. Aan de auto wel te verstaan. Dan maar ons Godsgeschenk (Dieudonner) bellen om de auto te dépanneren (francofone uitdrukking). Er blijken twee kabels van de versnellingen versleten te zijn die vervangen dienen te worden. Moeten wel via een vriendje uit Douala komen. Kan enkele dagen duren.
Silvia wordt door onze Duitse connectie uit Foumban opgehaald zodat ik kan kijken wanneer het mijn tijd is (om te reizen).
Elk nadeel heeft zijn voordeel nietwaar? “Johan Cruijff”

Onze Duitse connectie heeft een probleempje. Ze heeft een auto gekocht via ons Godsgeschenk, ook een Toyota RAV4, maar bij de bank krijgt ze het laatste restje geld niet (2,5 miljoen Franken, zo'n 3,5 duizend euro) omdat ze de limiet overschreden heeft. Ik bel met onze directeur om te kijken of wij voor een week dat bedragje kunnen lenen zodat zij niet enkele keren op en neer moet reizen. Twee uur later komt de spin in het CIPCRE-web met een zak vol biljetten haar uit de nood helpen.
Silvia en zij gaan met de zwarte RAV4 op weg naar het folkloristische festival en ik mag thuis blijven wachten op de versnellingskabels.
Heb ik mooi de tijd om wat te schrijven voor mijn webblog.

8 december 2012.
Ik slaap lekker uit en ontbijt rond 10 uur. Als ik wil douchen komen er slechts enkele druppeltjes water. Ik begin mezelf te ruiken en ik ga dus niet op weg voordat ik schoon ben.
Ik krijg een telefoontje van Dieudonner dat de onderdelen er zijn en hij ze begint te monteren. Rond het middaguur moet het gefikst zijn tenzij er wat tussen komt.
Ik bel Silvia die al op het feestterrein rondhangt en het prima naar haar zin heeft. Er zijn nog enkele vriendinnen van haar uit Kumba en Bamenda aangekomen zodat de witte vrouwen goed vertegenwoordigd zijn. (zie foto) Ik verwacht halverwege de middag me bij hen te kunnen voegen.

De auto rijdt weer als nieuw alleen de versnellingspook blijft een beetje hangen bij het schakelen. Dat had de monteur al geconstateerd en voorgesteld dit maandag te verhelpen.
Tegen de tijd dat ik in Foumban ben bel ik Silvia die me opwacht 'bij de kruising tegenover het meertje.' Straatnamen hebben we hier niet en de weg wordt aangeduid met dit soort herkenningspunten.

Zo zei me laatst iemand dat ik 'bij de carrefour de “Wiemor”'moest zijn. Althans dat verstond ik. Wiemor! Dus ik vroeg hoe ik dat kon herkennen. Een groot gebouw of een benzinepomp. “Neen,” zei hij, “De Wiemor.” Toen pas verstond ik hem.” Des Huit morts.” “Het kruispunt van de 8 doden.”
Er staat daar inderdaad een gevarendriehoek met de aanduiding dat er 8 doden vielen bij een ongeluk.

Het huis waar Greta woont is nog in aanbouw. Water is er nog niet, rond het huis liggen bouwmaterialen en de afvoer van de keuken is verstopt.
De enige meubels die er zijn zijn 2 bedden en een commode.
Gelukkig heb ik op de heenweg een kratje Cola en een kratje bier gekocht zodat we toch iets hebben om op te zitten. Het ontbijt genieten we op de vloer. (zie foto)

We gaan 's avonds, als het nog licht is, dus half vijf, naar het feestterrein. Gelukkig treffen we een auto waar we met z'n zessen op z'n Kameroens ingepropt worden. De weg zit verstopt, net als de afvoer in de keuken, en het duurt eindeloos voordat we ons kunnen bevrijden uit de benauwdheid en het stof in de auto.
Het is een folkloristisch feest en ik moet denken aan Kerstmis en Pasen in Europa dat ook steeds commerciëler geworden is.
Het feestterrein is bezaaid met stalletjes waar de waren aan de man of de vrouw gebracht moeten worden. Ik zoek enkele stalletjes waar folkloristische kunstige voorwerpen verkocht worden. (zie foto)
Silvia en haar vriendinnen worden door een medicijnman verleid om een hoestdrank te proberen. Ze zien er daarna wel wat ziekjes uit. (zie foto)
Mij proberen ze een traditionele muts aan te smeren, maar ik zie er daarmee toch wel erg imbeciel uit. (zie foto) Of misschien toch niet? (zie foto)
We zijn uitgenodigd om bij de Sultan in de tent te komen eten. De Sultan heb ik niet gezien. Er t blijkbaar weer een gebakterie in een gerecht waar Silvia niet tegen opgewassen blijkt.
's Nachts wordt het ondoorspoelbare toilet veelvuldig door haar doorgespoeld met diarrhee.
Na het ontbijt spoeden wij ons huiswaarts in plaats van een laatste bezoek af te leggen aan het feestterrein voor de afscheidsceremonie. Af en toe stoppen we om de druk eraf te laten.

11 december 2012.
Sindsdien zit Silvia in de lappenmand. Met slappe thee, pilletjes en witte rijst proberen we de ingewanden weer in het gareel te krijgen hetgeen langzaamaan lukt.
Vandaag krijgen we het bericht dat een collega stopt met werken als coördinator van de groen-afdeling. Jammer, want ik heb graag met haar te doen. Vriendelijk, competent, communicatief en mooi (zie foto). Ze vertelt ons dat ze de drie maanden opzegtijd wil benutten om het werk goed over te dragen.
Dan begint het Kameroener roddelcircuit te werken. Ze wordt, door de algemeen directeur, op staande voet ontslagen omdat ze net naar Europa is geweest en niet verteld heeft dat ze per 1 maart een andere baan heeft geaccepteerd.
Dan heet het dat ze het liefje is geweest van de onderdirecteur, twee kinderen van hem heeft en daarvoor door anderen gepest wordt.
Dan wordt verteld dat ze door enkele collega's seksueel is lastiggevallen en daarom niet meer langer hier wil en kan werken.
Omdat ik niet mee wil in het roddelcircuit benader ik de betrokkenen zelf met rechtstreekse vragen rond het hoe en waarom van haar plotselinge vertrek. Het is immers goed voor de organisatie dat zij haar werk en kennis goed overdraagt aan haar opvolger.
Deze rondgang levert niet op dat ik meer duidelijkheid krijg. Iedereen vertelt zijn of haar verhaal en die zijn allen anders.
De waarheid ligt op het kerkhof.
Ik besluit niet op de inhoud verder te gaan maar op de communicatie. Dan worden enkele sociaal-culturele dingen duidelijk.
-Je vertelt nooit de totale waarheid want die kan tegen je gebruikt worden.
-Je vertelt roddels over degenen door wie je je bedreigd voelt.
-Je zorgt dat de relatie koste wat kost in stand blijft, zelfs als je ervoor moet liegen en bedriegen.
-Je zegt 'ja' als je 'neen' moet zeggen, en omgekeerd, als je vermoed dat de relatie in gevaar komt.
-Als kind leer je de schuld altijd op een ander te schuiven. Schuld bekennen is levensgevaarlijk.
Kortom: Je weet als buitenstaander nooit waar je met een Kameroener aan toe bent. Het enige wat telt is dat je relatie in stand blijft ook al is die van nul en generlei waarde.

Als blanke ervaren wij dat we regelmatig uitgebuit worden. Waarschijnlijk doen ze dat onderling ook maar ik hoor geen bevestiging daarop als ik ernaar informeer.
Vandaag nog komt er een collega mijn kamer oplopen. Ze ziet dat ik een reep chocolade op mijn bureau heb liggen. Breekt er, zonder iets te vragen een stuk af en steekt het in haar mond. Ik protesteer maar ze lacht en loopt de kamer uit. Even later komt de secretaresse en vraagt een stuk chocolade. Ik geef haar een part doch ze vind het niet genoeg, breekt een groter stuk af en steekt het in haar mond. Ik protesteer andermaal doch ook zij lacht en loopt weg. Even denk ik dat het afgesproken spel is maar ik ken het uit andere situaties. Ik steek de chocolade in mijn rugzak. Het lijkt er sterk op dat mijn-dein en dein-mijn is voor hen. Blijft toch in de 'familie'.

26 december 2012.
Time flyes!
Ik dacht dit stukje meteen op de webblog te kunnen zetten maar toen kwam er toch nog van alles tussen door. Kinderkerstfeest met Kerstman, (zie foto.) afsluiting van het jaar, inpakken en wegwezen en.....
Nu zit ik aan de rand van het zwembad van het hotel waarin we een châletton gehuurd hebben. Er spoelen enkele Kameroener kinderen in rond. Er rond omheen liggen enkele Europeanen te oefenen voor het crematorium. (zie foto.) Ze worden al akelig rood aan de 'gevoelige witte huidjes'. Ik blijf onder de parasol en in mijn T-shirt. Het is 35 graden in de schaduw met een luchtvochtigheid die het water van mijn koude biertje af laat stromen. Ik moet mijn laptop beschermen tegen teveel vocht en zet mijn biertje op de vloer.
Silvia is met onze Duitse vrienden vanochtend lang de kust naar het zuiden gelopen om de watervallen en de garnalen te gaan bekijken. Ik heb lekker uitgeslapen en wilde me bij hen gaan voegen maar ze zijn tot nu toe onbereikbaar. Ik kom er net achter dat hun GSM's binnen in het huisje op de tafel liggen. Ik wacht dus nu tot ze terug komen. Heb ik mooi tijd dit alles aan jullie bekend te maken.
Kerstavond zijn we uit gaan eten in een gloednieuw restaurant aan de overkant van de straat. Goed verzorgd diner moet ik zeggen met een glas echte champagne. Tijdens het eten begon het onbedaarlijk te regenen. Zelfs het nieuwe dak kon de stroom niet verwerken zodat er dweilen en emmers moesten aanrukken om de voeten droog te houden. Neen, de champagne werd er niet wateriger door. Tegen het einde van de maaltijd kwam er een groep muzikanten die de Kerst-rust in het stalletje danig weg trommelden. (zie foto's)

Ik wens jullie allemaal een hele fijn Kersttijd en een fijn begin van het nieuwe jaar.
Whoahoo, whoahoo!
Leo.