20. Een weekend zonder contact…… plannen……en de vr

20. Een weekend zonder contact…… plannen……en de vredesdag.
13 september 2012.
Eindelijk na maanden heb ik Guus en Marie-Louise kunnen bereiken en dus spreken we af om zaterdag te Skypen of bellen. En dan valt de stroom uit. Nu gebeurt dat wel vaker zoals jullie inmiddels al weten. Het is pas donderdagavond en we gaan met een gerust hart naar bed. Vrijdag blijkt mijn GSM niet opgeladen na een nacht aan een snoertje te hebben gehangen. Ik ben overigens ook niet opgeladen. Ook de wasdroger is geen steek verder gekomen. Ik blijf thuis om wat te klussen en bij te komen van de inspanningen van de afgelopen dagen. Silvia is weer opgekrabbeld door mijn goede verzorging en heeft woensdag een casting gedaan voor haar theatergroep. Ik ben er nog moe van en zij is daarna, weer helemaal kapot, in bed getuimeld. Maar onze iron-lady gaat vandaag weer naar het baasje want: “Er MOET nog zoveel!”

14 september 2012.
Vanavond hoor ik gedruppel. Neen, niet die lui die komen binnendruppelen. Echt gedruppel en het regent niet. In de badkamer vallen grote druppels van de onderkant van onze boiler recht het bad in (zie foto). Met een schroevendraaier bewapend ga ik op onderzoek uit. Het water komt ergens van boven en daar zitten geen pakkingen dus… perforatie van het vat. Ik bel onze technicus en installateur. Hij kan morgenvroeg. Ik draai de hoofdkraan van de badkamer dicht maar dat maakt weinig verschil in de wateruitstroom.

15 september 2012.
Om half 10 komt J.J. en hij bevestigt mijn zienswijze. Er moet een andere boiler komen. We kiezen voor een tweede-hands vat. Hij weet een handelaar die dat kan leveren en inderdaad komt hij er 2 uur later mee aan. De waterleidingmaatschappij helpt een handje want we hebben nu ook geen water. Voor de zekerheid toch maar even ook de hoofdkraan voor de deur dichtgedraaid. Al snel is alles overgezet en hangt de boiler rustig op zijn taak te wachten. Leeg en koud! We drinken er een biertje op in de hoop dat er druk komt om te controleren of alles ook echt gedicht is. De goden zijn ons goed gezind, na het biertje is er water en alles functioneert. Hopelijk hebben we snel wárm water.

19 september 2012.
Ik ben al vroeg uit de veren. Vandaag gaat het weer eens richting Yaoundé. Silvia twijfelt of ze meegaat. Ze voelt zich nog niet helemaal toppie. Maar als ik rij en zij neemt voldoende rust is het misschien toch leuk voor haar. Er is weinig verkeer en we bereiken de stad voorspoedig. We gaan bij Agnes en Ronald slapen. Dat zijn in middels onze vrienden en wij kunnen bij hen overnachten, en zij bij ons, als ze hier in de buurt moeten werken. Zij werken met jongeren van de evangelische kerk aan geweldloze communicatie. Leuke enthousiaste jonge Ossies (de naam voor Oost Duitsers). Hij heeft een apart stopwoord, of liever een stopzin. In elke twee zinnen zegt hij:”So zu sagen.” En aangezien hij veel te zeggen heeft word ik wel eens wat iebel ervan. We praten er soms over en dan is het even wat minder, wánt bewust. Maar gewoontes zijn nu eenmaal hardnekkig.
Morgen is de wereld-jongerendag voor de vrede en er zijn overdag werkwinkels en 's avonds een concert met jongerenkoren. Ben benieuwd naar de werk- en zangstukken.

20 september 2012.
De jongeren leven zich danig uit in schilderijen, gedichten en sculpturen (zie foto's). Natuurlijk zijn er ook discussiegroepen en lezingen rond vredeswerk. 'n Beetje het jaren 60 werk uit mijn jeugd. 'Peace' en 'make love not war'-werk zal ik maar zeggen. Alleen is dit Afrika en 2012. Wij hadden toen rijkdom en weinig telecommunicatie. Zij hebben armoede en veel telecommunicatie. Maar het hart slaat in hetzelfde vredelievende ritme. Er komen ook jongeren naar dit soort bijeenkomsten omdat ze honger hebben en weten dat 'wij' voor voldoende voeding zorgen. Vredelievendheid gaat nu eenmaal ook door de maag nietwaar. Ik weet, het klinkt cynisch maar ik bedoel het als realiteit. Als je niets te eten hebt en honger lijd probeer dan maar eens aan hogere waarden te denken en te werken.
Dus 200 stokbroden smeren en vullen met een soort van koude schotel hoort hier tot ontwikkelingswerk.
's Avonds komen de Bobo's voor het concert. De nieuwe Duitse ambassadeur, de Amerikaanse consul en de Franse cultuur attaché zijn van de partij. Met echtgenotes en andere belangrijke personen. Ook de religieuze machthebbers zijn aanwezig ook met echtgenotes en aanverwanten.
Eerst moeten de aanwezigen door de brij van van plichtplegingen en toespraken heen voordat hun gehoor tot het uiterste getergd wordt door de diverse concerten. De muziek is mooi doch het geluidsvolume vernietigt bij menigeen, zonder dat zij het beseffen, hun auditieve mogelijkheden voor de toekomst. Ondanks de aanwijzingen tijdens de generale repetitie van Agnes draaien de jongens van het geluid de knoppen zover open dat je gehoor naar de knoppen gaat.
Ik trek me terug! Ontwikkelingswerk is mooi maar niet ten koste van mijn gehoor. Als ik uiteindelijk in de auto zit, de ramen en deuren hermetisch gesloten, kan ik eindelijk, zonder pijn, genieten van de mooie muziek. Vrede!
Kinderen worden hier aan zo'n krankzinnig geluidsvolume blootgesteld omdat hun ouders al half doof zijn door hun ervaring van te heftig geluid in kerken, concerten en nachtclubs.
Ik zie hierin een project voor een gezondheidsorganisatie.
Voorlopig concentreer ik me op de bescherming van mijn eigen gehoor en bewustwording in kleine kring.

21 september 2012.
Heb lekker geslapen en nu we toch in de hoofdstad zijn gaan we lekker een dagje boemelen. Nu, ja, meer inkopen doen en uit eten is al mooi genoeg. We gaan naar een boekenwinkel die een van de best uitgeruste winkels in Yaoundé is. Nederlandse boeken hebben ze toch niet, dus die download ik via internet op mijn E-reader, maar misschien hebben ze iets leuks in het Frans of het Engels. Ze zijn goed gesorteerd maar ik vind toch niets naar mijn gading.
We vertrekken weer en als Silvia achteruit zet met de auto klinkt er een klap. Jawel, een auto heeft zich leuk achter de onze opgesteld en Silvia heeft die in de spiegels niet gezien. Het is al een opgeknapt wrak maar zijn motorkap vertoont toch nog een vouwtje. De eigenaar is snel ter plaatse en met hem een stel oververhitte Kameroenezen. Moeilijk is het een deal te maken met iemand als er ook nog een half dozijn kakelende kippen omheen loopt. Er beginnen dan mensen te schelden, gewoon omdat wij blank zijn en moeten betalen. Dus ik, rustig, met het gevoel van vrede van gisteren nog in mijn lijf, hen het vredesteken gevent, zachtjes pratend, probeer te communiceren. Uiteindelijk lukt het me de eigenaar alleen te krijgen en te kijken wat de schade is. Uiteraard probeert hij er een slaatje uit te slaan. Ik repareer ondertussen het meeste van 'de schade' en doe een bod van 3000 franc. Hij wil 10.000 franc. Ik sla dan voor op de politie te wachten. Ik weet dat dat nog uren kan duren, doch ik heb de tijd. Silvia doet een bod van 5000 franc. En dan wachtten we rustig het verloop der dingen af. Hij blijkt niet zoveel geduld te hebben en neemt de 5000 franc aan. Einde strijd en opstootje na 'n. half uur. We gaan eten bij de Indiër. Punt!

3 oktober 2012.
Vandaag ga ik alleen richting Yaoudé. Vanavond is het feest op de Duitse ambassade vanwege de Duitse hereniging. We zijn uitgenodigd, maar Silvia is nog zo moe dat ik de honneurs mag waarnemen. Ik ga met de bus. Dat is goedkoper en Silvia kan dan zich toch nog verplaatsen.
Om twaalf uur vervoeg ik me bij de busonderneming Bidam en men zegt dat ze 'bientôt' zullen wegrijden. Spoedig is hier dan anderhalf uur later. Ik denk dat het krap wordt. Half twee en de reis duurt minstens 4 uur en om kwart over zes wordt ik verwacht om op weg te gaan naar de ambassade. Het zijn Duitsers, dus die vertrekken dan ook stipt op tijd. Goed, het kén!
Alsof de duvel ermee speult! De chauffeur heeft kennelijk veel familie langs de weg staan. Dat betekent dat hij hen hun handeltje gunt en dus stopt hij als het hem uitkomt om allerlei verkopers en verkoopsters de bus in de te laten om hun waren te slijten.”Arachides! Mandarines! Ananas! Oranges! Viande de Boeuf! Des Rats!” kortom je kunt je klem eten. En dat doen dus ook enkelen. Mijn plaats wordt steeds krapper! Na 12 keer te zijn gestopt komen we om 10 over 6 aan. Ik heb weinig bagage dus ik sta in no time aan de rand van de weg om een taxi te strikken. “Bastos!”(Jawel, van die sigaretten dus! In deze wijk staat de fabriek waar deze zware stinkstokken geproduceerd werden. Rookte Otto vroeger niet Bastos rood of Blauw?!) Al gauw mag ik mee. Aardige mede-passagiers. Als de chauffeur ergens afdraait voeg ik ter verduidelijking toe:”Église Grèque orthodoxe.” “Merde!”(shit) zegt ie en maakt een zwieper die ons in de goede richting moet zetten, hoop ik!? En; Jawel!
Om kwart over 6 kom ik op mijn adres aan. Iedereen op zijn Paasbest en ik mag nog een gestreken overhemd aantrekken voor we gaan. Ik dacht dat we casual gekleed mochten komen maar het blijk dus gekleed te zijn. Nu ja, ik ben wel (aan)gekleed. Hoe lang zal het duren voordat er nog mensen zijn die dat zullen merken!? De wijn, wiskey en bier stromen rijkelijk en de gesprekken lopen gesmeerder. Ik ontmoet een Nederlands en een Belgisch echtpaar met wie ik een verdomd aardig contact heb over hun en mijn ontwikkelingswerk en levensloop. In het Nederlands lopen de gesprekken toch gemakkelijker dan in een vreemde taal. Hoewel ik vanavond soms niet meer weet of ik Frans, Duits, Engels of Nederlands spreek. De overgangen gaan steeds makkelijker, en ook mij partners schakelen net zo makkelijk over al naar gelang er buitenlanders zich bij ons voegen. Het Duits blijkt voor hen nog het moeilijks te zijn.
Ik maak kennis met Linda, een medewerkster van de Zwitserse ambassade. Spreekt Italiaans en Frans en is uiterst sympathiek. Ze werkt nog 2 jaar hier en nodigt me uit haar te bezoeken als ik weer in Yaoudé ben. 'Versuchung!' 'Verzoeking!' “O, Heer laat deze beker aan mij voorbij gaan. Maar langzaam!”
We, mijn gastvrouw en ik (neen, niet Linda) gaan naar haar residentie en drinken nog een borrel om te ontwennen. Daarna gaan we onder de wol.
's Morgens neem ik een koude douche en maak me op weg naar het busstation. Ik ga beetje vroeg dan ben ik op tijd weer thuis.
De taxi brengt me rond half 11 in de regen naar mijn bestemming. De bus staat al onder stoom en de mannen verzekeren me dat we 'zo meteen' wegrijden. Ik betaal en zoek een plaatsje. Naast een voluptueuze juffrouw is er nog een, dus ik voeg mij.
Ze is boos want ze wil een familielid bezoeken in haar dorp maar alle wegen zijn geblokkeerd. De broer van de president is overleden en nu gaat Paul Biya hem bezoeken. Dit houdt in dat er niemand anders meer van de weg daarheen gebruik mag maken. NIEMAND! Alle boeren, reizigers, handelaren, scholieren etc. worden verboden zich op die weg te bevinden. Men moet zich de komende dagen maar een omweg uitzoeken, als die er al is.
Nu ja, ik ga naar Bafoussam, vandaag!???
Er komt een klein busje aangereden waaruit twee wielen gerold worden en ik hoor een geluid van krikken. Blijkt dat ze eerst nog 'even' de banden gaan wisselen 'voor de veiligheid'. Even later hoor ik dat ze vannacht een klapband hebben gehad en dat ze dus al de hele tijd wisten dat dit stond te gebeuren. Ik vraag mijn geld terug om een andere bus te kunnen nemen. Maar neen, dat is niet aan de orde. “We vertrekken zo!” Uit eindelijk om kwart over drie komt er beweging in het gevaarte en vangt onze reis aan. Om zeven uur haalt Silvia me op aan het eindstation.
Home sweet home!
16 oktober 2012.
Zo snel gaat de tijd soms. Ben aan het koken en maak iets met maïs want de maïskolven waren groot genoeg, dacht ik dat Silvia had gezegd. Ik dus alles lekker voorbereid. Kerrie-maïs-schotel en kippensoep met maïs. Bij het oogsten van de maïs komt ik slecht kleine kolfjes tegen. Genoeg voor de kerrie, maar voor de soep moet ik dus hier om de hoek de standjes gaan bezoeken om te kijken of die nog maïs hebben. Ja, dus, en nu maar kijken of de maaltijdsoep en de kerrie-maïs schotel ook de smaakpapillen zullen strelen.
De maïs is echter te hard en na een uur koken nog niet te pruimen. Jammer van al het werk, dus stuur ik onze tuinman eropuit om malse maïskolven te scoren. Ben benieuwd waar hij mee terugkomt. De maïskolfjes uit onze moestuin verwerk ik in elk geval.
Het zijn verse kolven waarmee hij terug komt en na een anderhalf uur vertraging schuiven we aan aan onze avondmaaltijd. Op Wereld-Voedsel-Dag nota-bene! En het is me toch ongekend lekker!
18 oktober 2012.
Vandaag zit ik in Foumban om samen met George een werkwinkel te houden voor ouders en leiders van jeugd-organisaties om hen te leren strijden tegen seksueel geweld tegen kinderen.
Als ik dan hoor dat meisjes van 10 jaar uitgehuwelijkt worden door hun ‘vader’ die de opvoeding en verzorging aan moeder heeft overgelaten en dan zijn ‘gezag’ laat gelden en een of andere ‘vriend’ als huwlijkspartner (soms 60 jaar of ouder) organiseert waartegen geen tegenspraak mogelijk is, dan word ik woedend en onmachtig tegelijk. Creativiteit is vereist om hier een wig in te drijven. Ik blijf zoeken naar de wegen.
Ik laat jullie en houd je op de hoogte.

Vanavond gaat dit stuk schrijfwerk het blog op. Weer of geen weer.
Houdoe!
Leo

P.S. Foto’s komen later dan wel weer!
P.P.S. Daar zijn ze dan!