19. Heimwee.... en slang (adder) eten....en meer.

19. Heimwee.... en slang (adder) eten....en meer.

20 augustus 2012.
Vandaag hebben we, onverwacht, een extra dag vrij gekregen. Hier is het nl. gewoonte dat als er een feestdag in het weekend valt dat of de vrijdag of de maandag een vrije dag is. Nu is het suiker-feest uiteindelijk bepaald op zondag, dus kregen we bericht dat we maandag thuis mochten blijven. Komt goed uit want mijn nieuwe werkkamer, ik noem het gekscherend mijn peeskamer (Silvia zegt dat toch niets), moest hier en daar nog aangepast en opgeleukt worden. (zie foto) Ook mijn administratie moest van de kelder naar boven gebracht worden. Silvia is wat jaloers omdat het zo leuk en aangekleed geworden is maar ik houd nu eenmaal van een mooie rustige werkomgeving.
Ook hebben we vanmiddag nog het een en ander op te ruimen en in te vriezen van het etentje van gisteren. De vriezer, hij is maar klein, zit tjokvol en we hoeven voorlopig niet te koken.
Silvia is wat uit haar hum en tijdens het eten komt de heimwee een beetje los. Nu wil ze wel vaker dingen verdringen, en dan loopt ze enkele dagen te stuiteren, dus ik maak enkele opmerkingen die haar net over het randje duwen. De dijken breken door en de heimwee krijgt ruim baan. Nu lucht ze op en luistert ze naar Kurt Curbain die door het huis knettert.
Dadelijk nog een glaasje wijn en dan, oogjes dicht en snaveltjes toe en warm onder de wol.

21 augustus 2012.
Ik zit alweer op mijn werk en probeer op gang te komen. Heb totaal geen zin in werken. Kan trouwens ook niet want er is geen elektriciteit. Gelukkig heb ik gisteren mijn accu, van mijn laptop wel te verstaan, opgeladen, en kan ik nog wat schrijven voor mijn webblog. Het is hier nat en ozelig, zo'n 18 graden. Herfst in Afrika! Ik wil terug naar bed. Ik wil op vakantie. Ik wil met pensioen. Ik wil terug naar Nederland. Ik wil terug naar huis in Holthees. Heb ik de heimwee van Silvia overgekregen? Wist niet dat dat besmettelijk was!

23 augustus 2012.
Ik wil werken dus ben ik vanmorgen om 5 uur opgestaan om naar Yaoundte te gaan voor een workshop met de ambtenaren van 'het ministerie van gezinnen, vrouwen en kinderen'. We gaan hen vertellen wat onze ervaringen zijn in de vermenselijking van rituelen rond weduwschap.
Om 6 uur gaan we op weg. Onze algemeen directeur, het hoofd van communicatie, mijn coordinator en een collega die werkt tegen discriminatie van vrouwen. En ik dan natuurlijk. We hebben een voorbereidend gesprek met de afdelingsdirecteur die deze bijeenkomst mee-organiseert.
Als we aankomen om 10 uur zit hij in een bijeenkomst voor een actie die vandaag plaats vindt en kan ons nog niet ontvangen.
2 Uur later! Wij zitten sinds 11 uur aan het ontbijt met 'n broodje en 'n fles bier en hij voegt zich nu bij ons. Een aimabele man die ook een fles bier neemt en op het terrasje, met voorbij kruipend, rookuitbrakend verkeer, ons de mores van de minister duidelijk maakt. We moeten vooral niet te veel regelen want dan gaat de deur dicht. Ook moet het ministerie voldoende invloed hebben op de organisatie en de inhoud van de workshop. En het actieplan moet van tafel want daar houdt mevrouw helemaal niet van. Niet teveel duidelijkheid en initiatief onzerzijds dus. Duidelijke taal harerzijds dus.
Hij heeft op verzoek van ons reeds de conferentieruimte geregeld. Vanavond komen er zo'n 30 ambtenaren slapen en zullen tot zaterdagmiddag blijven.
We nemen afscheid. Bedankt en tot vanavond! (of morgenvroeg of zo.)
Wij gaan verslag uitbrengen aan onze directeur tijdens een dinertje op een terras. Een uitstekend restaurant waar de specialiteit slang en ander wild is. Direct uit de jungle.
Ik ga voor het exotische: Slang dus! Vipère. Heerlijk! Lijkt op vis en dan steviger. De graten lijken fijne botjes. Ik wist overigens niet dat een adder 2 meter lang en 10 cm dik werd. Ik krijg een stukje van 10X10 cm.. 'n Vette kluif dus. Kan het je echt aanbevelen als je in de gelegenheid bent en je wilt echt wild wild......
Na alle formaliteiten gaan we naar Mbalmayo waar we rond 8 uur, (5 uur later want formaliteiten vragen wat geduld) inchecken .Mijn collega's hebben weer trek, vooral in een biertje. Ik niet dus (haha!). Met verscheidene vissen en biertjes (ik had met ieder één genoeg) komen we in het conferentiecentrum. Eigenlijk verwachten we op z'n minst 10 ambtenaren die met ons morgen om 8 uur 30' te starten doch slechts stilte is ons deel. Nobody home! Ik slaap, God betere, in de kamer waar de aartsbisschop, waarover ik vorige keer vertelde i.v.m. de tegenstellingen tussen de stammen, vorige week overnacht heeft.
Hij heeft niet gespookt tot nu toe.

24 augustus 2012.
Vandaag is intensief. Vooral het wachten op de ambtenaren vraagt wat. Ze druppelen binnen. (Ik vind dit altijd een vieze uitdrukking als ik me dat letterlijk voorstel!) Om 11 uur starten we in de wetenschap dat we tijd moeten inhalen om niet rond middernacht ons bed in te tollen.
9 Vrouwen en 5 mannen zijn ons deel als we beginnen. Er wordt voortdurend gewisseld en gelopen doch het worden er niet meer wel veranderen ze voortdurend . Soms verdwijnt iemand en soms komt er iemand anders bij. Ik denk soms dat ze dat doen om mij in verwarring te brengen. Of heb ik toch Alzheimer-light? Als mijn collega ook opmerkt dat er nogal wat verloop is stelt me dat gerust en ook teleur. 'Dit zijn mensen die dit land in banen moeten leiden!' Goed, ik ben Europeaan, Nederlander n. b., en heb zo mijn blinde vlekken in Kameroener inzicht, maar toch?!.
De afdelingsdirecteur die de hele bijeenkomst mee zou leiden is regelmatig spoorloos en dan nemen wij het maar weer over. De anderen doen lekker mee tot na het eten want dan wordt het tijd voor een siësta en die kennen ze hier, helaas, niet. Dus knikken-bollen ze er lustig op los (zie foto's). Zonder snurken, gelukkig, moet ik vermelden.
Toch vreemd alles bij elkaar, want de discussies zijn soms heftig en waardig en snijden hout.
Bijvoorbeeld: hoe kunnen rituelen mensen psychisch gezond houden? Mijn inziens kunnen ze een hulpmiddel zijn samen met psychotherapie om mensen over hun verlies heen te helpen. De sociaal-psycholoog in ons midden vindt dat daarbij 'violence' (gewelddadigheid) een hulpmiddel kan zijn in het verwerkings- en rouwproces. Ik, de psychotherapeut in ons midden, moet daarover nog in gesprek, want bedoeld hij 'druk' of 'geweld'. En dan nog!?
Dit wordt té psychotechnisch.

Leuk is te melden dat degene die zijn bureau naast me heeft op 't werk en waarmee ik een aardig contact heb, nu ineens hele filosofische gesprekken over religie, therapie en cultuur met me voert. Zo zie ik maar weer dat Gods wegen ondoorgrondelijke zijn waarheen ze ook voeren. Heel inspirerend en uitdagend moet ik toegeven.
Ik neem een borrel (Cognac) en ga onder zeil.

30 augustus 2012.
Vandaag gaan Silvia en ik op weg. Ik naar mijn werk, Silvia naar de dokter. Ze is al een paar weken kwakkelig en een paar dagen geleden heeft ze, onaangekondigd, een malaria-kuur genomen. Het mocht niet helpen. Ze hoest zich de longen uit het lijf en voelt zich in de overgang, hoewel die al ruimschoots achter de rug is. Ze belt me dat de arts van mening is dat ze een verwaarloosde malaria heeft. Door de malaria-kuur is malaria in het bloed niet meer aan te tonen, vandaar dat ze nu aan de kinine moet. Verder moet ze nog foto's van de longen maken in een ander ziekenhuis.
Aan het einde van de dag blijkt ze ook nog bronchitis te hebben, ingekapseld (What ever that may be?!) en gaan we medicijnen inkopen. Antibiotica, anti-hoest en kinine (anti-malaria. Hoe kun je nu tégen malaria zijn?). Silvia zou daarover nog ruzie maken als ze op sterven zou liggen, doch nu slikt ze het. Letterlijk en figuurlijk.

1 september 2012.
Ze slaapt nauwelijks nog. Ze is doof en lijkt wel bezopen. Gedrogeerd dus! Er dringt weinig tot haar door. Alleen een knuffel af en toe wordt erg gewaardeerd. Ook af en toe gaat ze op oorlogspad en is ze boos dat ze ziek is. Dan wil ze van alles slopen, vooral de medicijnen. Geduld is een schone zaak en nu zoekt ze haar mandje op omdat ze anders omvalt. Het plan om maandag weer te gaan werken staat voorlopig op een laag pitje. Voorlopig dus, we zullen zien!

Onze poes heeft vandaag een vogelnestje gesloopt. Arme vogeltjes. Nauwelijks uit het ei, 2 centimeter groot, wordt je bijna opgevreten door zo'n onverlaat. Bijna, want onze tuinman heeft ze gered en weer onder ouderlijk gezag geplaatst. Mio(zie foto) heb ik 2 uur huisarrest gegeven zodat de ouders zich over hun kroost konden ontfermen en hij, misschien, niet meer weet waar hij ze zoeken moet.

Een collega, die net afscheid genomen heeft om theologie te gaan studeren bezocht ons vlak voordat ik eten wilde gaan maken. Blijkt hij niet te mogen gaan studeren doch eerst stage te moeten lopen in een parochie. Nu is dat de parochie met de kerk waar wij naast wonen en waarvan we regelmatig alle 'mooie' muziek over ons heen krijgen. Hij zoekt woonruimte hier in de buurt dus misschien krijgen we een logvoor een jaar in ons appartement.
Apart is wel dat, toen we afscheid namen, hij met ons wilde bidden voor onze vriendschap. Ik kan me zoiets in Nederland niet voorstellen dat ik bij het afscheid nemen wil bidden! Wellicht bij de Jehova's, maar dan nog! Ik leer steeds opnieuw van de Kameroener cultuur en aanverwanten.

5 september 2012.
Ik zit op kantoor en ben blij dat we tegenwoordig laptops hebben met accu's want de elektriciteit is sinds vanochtend, weer eens, verdwenen,evenals het water. Het hele werk ligt hier op z'n gat. We werken voornamelijk met gewone computers en die doen het niet. Internet lukt dus ook niet en dus kan ik Marie-Roos niet feliciteren met haar verjaardag. Hopelijk krijgt Bafoussam toch nog stroom ergens vandaag.
Beneden op ons pleintje lijkt het net een kippenhok. Niemand werkt er en dan treffen ze elkaar op de binnenplaats waarbij iedereen probeert leuk te zijn, zoals trouwens ook tijdens de maaltijden. Ze maken dan vooral seksistische grappen en ik verwonder me er regelmatig over dat dat gebeurt in een organisatie die juist strijdt tegen seksuele discriminatie.
Soms maakt ik daarover ook opmerkingen doch ik moet niet een te grote spelbreker zijn of het braafste jongetje uit de klas uit willen hangen.

Silvia werkt vandaag ook niet. Als sinds een week is ze nu uit de running. Dat is nog nooit vertoond!
Ze leert, langzaam maar zeker, ziek te zijn om beter te worden. Het duurt nog wel even voordat haar lijf de afvalstoffen van ziekte en medicijnen eruit gewerkt heeft.

Dit weekend is er een 'deuil', ('n rouw-bijeenkomst) voor de begrafenis van de moeder van onze secretaresse. We hebben al een 'pagne' ('n stof) gekregen voor het maken van veelkleurig 'kostuum' zodat duidelijk is wie er bij haar hoort. Ben benieuwd wat de kleermaker er dit keer van maakt. Als we de foto's ervan hebben zal ik het jullie laten zien.

9 september 2012.
Ja, we hebben foto's. Kijk en ga terug naar de sixties (hippietijd) wat de kleuren en het dessin betreft.

Gisteren: We gaan op weg om om 8 uur op kantoor te zijn. Daar komen we samen om, na een half uur verzamelen, op weg te gaan. We zijn een van de eersten. De anderen druppelen(daar heb je het weer!) op zijn Afrikaans binnen. Allen in de kleuren van de rouw (zie foto). Een auto die vol zit vertrekt alvast. Wij wachten op onze Zwitserse collega's die zich aanpassen aan het Afrikaans gedrag. Ik mag bij hen meerijden want anders mag ik, shocking klem, tussen enkele voluptueuze vrouwen zitten, zoals toen in de taxi. (Weet je nog wel?) Het weer verslechtert zienderogen als we de bergen in rijden. Het blijkt koud en regenachtig als we op de rouw-plaats aankomen. Het tentdoek van de opgestelde overkappingen zakt hier en daar al aardig door onder het gewicht van het water. De stoelen maken we droog met papieren zakdoekjes en zo kan het feest beginnen. Want dat is het; een feest! Er wordt gespeeched, gebeden, gelachen, gezongen, gedanst en....... geschoten!!!! Een hele kermis bijelkaar. Dat schieten gebeurd met antieke donderbussen. Zoals die in de Napoleontische tijd en daarvoor gebruikt werden. Veel kruid, veel lawaai en weinig doden. Hier vandaag ééntje, maar daarvoor waren we hier. Hopelijk blijft het daarbij!
Het Zwitserse dochtertje is een beetje in paniek van al dat knallen en houdt haar vingers de hele tijd in de oren.
Het blijkt dat het ritueel daarin (het schieten dus!) is dat de dood doodgeschoten wordt en het leven overwint. Dubbel dood is dus leven, of zoiets! In de wiskunde is twee keer negatief ook positief!
Na de, door de regen ingekorte, godsdienstplechtigheid gaan we eten. Intussen hebben we heel wat mensen een 'douche' zien krijgen door het overlopen van wapperend tentdoek. Silvia is behoorlijk afgekoeld en gelukkig heb ik een fleece aan die haar tijdens het eten weer een beetje doet bijkomen. Het eten verwarmt mij voldoende en de warme amusante sfeer met mijn collega's maakt de fleece voor mij overbodig.

9 september 2012.
Nu ligt Silvia weer ziek in bed nadat ze vrijdag, eindelijk, weer aan het werk was gegaan. Nu is het een griep of ernstige verkoudheid en geen malaria. Maar of je door de hond of de kat gebeten wordt! Waar is het verschil??
Ik zal haar vandaag weer verzorgen (en niet bijten) en dan maar hopen dat haar immuunsysteem het weer over gaat nemen.

Nu zet ik eerst dit hoofdstukje op de webblog anders wordt het veeeeeeel te lang!

Groetjes uit een nog immer regenachtig Bafoussam.
Leo.