18. Jarigen en andere jubilea......workshop.....en

18. Jarigen en andere jubilea......workshop.....en 'n mopje.

Vandaag is augustus alweer begonnen. We zijn over anderhalve week een jaar in Afrika. Maar ja wat is nu helemaal een jaar? Finn wordt over een week ook 5 jaar! En Silvia en ik vieren onze 6 jarige relatie in het weekend. Het zijn net kralen aan een ketting, als de gaatjes klein zijn en het moeilijk rijgen is schiet je voor geen meter op, doch als het lekker gaat en je bent afgeleid dan ben je zo een stuk opgeschoten zonder dat je je ervan bewust bent. Geldt overigens niet alleen voor jaren maar ook voor dagen, weken en zo.
Goh, wat ik toch diepzinnig begonnen aan dit stukje. Zou dat komen door het mijmeren over mijlpalen?
Het internet is de laatste dagen weer behoorlijk langzaam zodat Skypen meestal niet lukte en dat is lastig, vooral als ik iets moet regelen. Zo probeer ik contact te krijgen met de reisverzekering over mijn ziekenhuisbezoek in maart. Op hun afwijzing om ook maar iets te vergoeden “omdat ik niet zo ziek was dat ik niet kon reizen” heb ik een bezwaar ingediend en na 5 weken nog geen sjoege gekregen. Dan is iets regelen op zo'n afstand wel een leuke klus waarbij mijn geduld aangescherpt wordt.

3 augustus 2012.
Ik ben in een 'workshop'(werkwinkel) over mensenrechten voor vrouwen en tegen seksueel geweld met kinderen. Hier kwamen de bobo's van allerlei ministeries bij elkaar. Steeds weer ben ik verbaasd dat de mensen de veranderingen verwachten van de kinderen! De kinderen moeten leren op een andere manier met elkaar om te gaan. Dat moeten ze vooral op school leren. Als ik dan opwerp dat kinderen leren omgaan met elkaar naar het voorbeeld dat ze van hun ouders krijgen. Dat dat dan nog het meeste plaatsvindt in de eerste 4 levensjaren en dat de wortels van de seksualiteit daar gevormd worden. Dan kijken ze me aan of ze water zien branden. “Geef eerst het goede voorbeeld en ga er later met ze over praten aan de hand van hun ervaringen!” Dan wordt het erg lastig voor de deelnemers want ze leven in een land van polygamie, losse relaties en erg veel geweld naar de kleineren en zwakkeren (lees; vrouwen). De meeste echtparen leven niet bij elkaar, je liefde uiten doe je niet en praten met elkaar is zeldzaam en al helemaal niet met kinderen.
Gaandeweg de werkwinkel gaat er wel iets dagen bij deze en gene maar een gewoonte is moeilijk te veranderen. Daar gaat nog wel een generatie of twee-drie overheen. Leuk werk blijft het!

Buiten staat een auto al de hele ochtend te starten en zonder ramen krijgen we alles binnen mee. Ik denk net; “Hij zou beter op de startmotor kunnen gaan rijden zoals een elektrische auto. Is rustiger voor ons en hij komt tenminste van zijn plaats.”

4 augustus 2012.
Ik zit nu is Dschang in 'le Centre Climatique' waar we vanmiddag samen aankwamen om een feestje te vieren zoals bovengenoemd. Silvia had een 'suite' gereserveerd met een 'living'. Hoe mooi je het noemen! We zitten nu in doorgezakte stoelen met één peertje aan het plafond in 'n 10 vierkante meter kamer. Ik schrijf terwijl de filmmuziek van Charly Chaplin uit mijn laptop komt en Silvia op een wankel tafeltje een pass-chance speelt. We hadden gehoord van vrienden dat de keuken voortreffelijk is en de omgeving er mooi. Dat laatste is zo. De keuken zullen we niemand aanbevelen en we komen ook zelf niet meer terug om de 'filet de boeuf' nogmaals als kauwgom te moeten kauwen en de koude frietjes in onze mond op te warmen zodat onze honger gestild wordt.
“Kom op Leo! Maak het gezellig!”
Silvia en ik speelden twee partijtjes strijd pass-chance tijdens het wachten op het eten en daarna op het afruimen. De bediening kwam aan het einde, terwijl ik mijn biertje dronk, vragen of we niet wilden gaan! De auto die hen af kwam halen stond al te wachten! Het was immers al acht uur! Ik heb het laatste partijtje wel gewonnen want Silvia wordt erg nerveus van dat gehijg in haar nek, en dan maakt ze fouten.
Vanmiddag hebben we Dschang verkend. Opvallend is dat de mensen hier veel meer relaxed zijn dan in Bafoussam. We hebben een echte vederen hoed gekocht (zie foto) die we aan de wand willen hangen boven het buffet. Ook nog een sculptuur voor op het buffet (zie foto). Nu nog iets voor in.........

6 Augustus 2012.
Boven mijn hoofd knettert een onweer en ik heb al knetterende hoofdpijn sinds ik wakker ben. Voorhoofdsholteontsteking denk ik. Ik ben dan ook, na het ontbijt, met een paracetamol weer in mijn mandje gekropen. Voor het eerst sinds mijn vakantie sla ik een dagje werk over.

Het drenzen van de regen op ons zinken dak is al de gehele dag te horen en nu hebben ze ook nog het water afgesloten. Ik stel onze nieuwe huishoudster, Eugénie, voor om de afwas maar op het balkon te zetten alsof het een natuurlijke afwasmachine is. Ze ziet er de humor niet van in want ze legt omstandig uit dat dat hygiënisch gezien helemaal fout is. Als ik lach trekt ze een zurig gezicht. Humor is niet altijd en overal bereikbaar.

Terwijl ik dit schrijf krijg ik een E-mail binnen van onze algemeen directeur waarvan de inhoud me verontrust.
Er is al sinds lang etnische onrust in Kameroen. Dat weten we want daarom zijn wij, onder andere, hier ook aan het werk. Nu heeft de R.K. aartsbisschop van Yaoundé twee weken geleden een stuk in de krant gepubliceerd waarin hij zegt aanwijzingen te hebben dat op de UCAC, de katholieke universiteit, de Bamiléke oververtegenwoordigd zouden zijn zowel onder de studenten als onder het personeel. Hij eist dat daaar een einde aankomt en heeft de rector uit zijn functie ontslagen.
Nu heb ik de onderbouwing van zijn verhaal gezien en daaruit blijkt mij dat statistieken zeer plooibaar zijn en voor meerdere uitleg vatbaar. De rector legt, in zijn openbare weerwoord, dit nog eens fijntjes uit en tevens dat de procedures voor de aanname van studenten en personeel vastliggen. Deze worden door multi-etnisch personeel uitgevoerd en de etnische afkomst wordt nergens gevraagd of vastgelegd. Kortom:'Onzin!' Maar..... het onheil is al geschiet!
Wat er sindsdien gebeurt is dat de Bamiléke op allerlei manieren worden tegengewerkt in het uitoefenen van hun commerciële werkzaamheden. De Bamilékes worden de joden van Kameroen genoemd. Het zijn harde werkers en vooral ook geslepen handelaren. Zij hebben een groot deel van de Kameroener economie in handen. Dat steekt andere etnische groepen al lang. Nu hebben ze in de hoofdstad vorige week een heleboel markt-stalletjes en neringen van Bamilékes door de politie laten leeghalen en opruimen onder het motto:'Hou onze stad schoon!' Daarnaast zijn er, in de strijd tegen corruptie, (operatie épervier) diverse Bamilékes in de gevangenis gezet vanwege malversaties. Zonder vorm van proces overigens.
Wat ik niet wist is dat er begin negentiger jaren een soortgelijke actie heeft plaats gevonden die aan honderden (het juiste aantal is nooit bekend geworden) Bamilékes het leven gekost heeft. De verantwoordelijken zijn nooit vervolgd en deze wond is nooit helemaal geheeld in de samenleving. Er is toen een soort denktank (het LAAKAM) opgezet die soortgelijke ontwikkelingen in Kameroen moeten monitoren en ombuigen. Deze denktank trekt nu aan de alarmbel en waarschuwt voor een gevaarlijke ontwikkeling die zich sinds enkele weken voltrekt.

Doe daarbij de prijsstijging van de brandstoffen bij van zo'n 20% die in 2008 tot een staking leidde die voor ettelijke doden en honderden gewonden zorgde, dan heb je een aardig lontje in een kruitvat. Blijft spannend hier mensen!

13 augustus .2012.
Onder aan de trap die naar mijn werkkamer leidt staat een generator te loeien. De stroom is weer eens uitgevallen en niemand kan op deze maandagochtend zijn werk hervatten tenzij.... juist ja met wat geluidsoverlast en stankoverlast. Onze directeur is uit zijn bureau gevlucht omdat de uitlaat juist onder zijn raam eindigt. Mijn hoofdpijn begint weer de kop op te steken (wat een leuke woordspeling!) en....... gelukkig de generator wordt nu de nek omgedraaid.

Gisteren, zondag, hadden we een eetafspraak met de koningin waarover ik vorige keer sprak. Toen we zaterdag de voorbereidingen aan het maken waren belde ze op om af te zeggen. Ze lag al 4 dagen met malaria in bed (komt in de beste kringen voor nietwaar). Ze wil nu graag een andere keer komen met man en kinderen. Is de algemeen directeur met zijn vrouw ons van het eten komen verlossen. Is overigens ook heel gezellig en lekker bovendien.

Silvia is vandaag niet helemaal lekker in d'r velletje. We gaan dus wat eerder het pandje verlaten hetgeen ik helemaal niet erg vindt met mijn zware hoofd en de afwezigheid van stroom.

Ik krijg een mailtje met een Kameroener mop toegestuurd: De Kameroener hel. Komt een man, die niet braaf door het leven ging, in de hel. Hij mag even rondkijken om een keuze te maken welke hel hij wil doormaken. Hij kijkt in de Duitse hel rond. Daar is het programma: 's Morgens op een elektrische stoel zitten en steeds stroomstoten toegediend krijgen. 's Middags liggen op een spijkerbed terwijl de duivel met een brandende roede je de hele middag slaat.
Hij gaat ook even in de Amerikaanse hel kijken en daar is het programma: 's Morgens op een elektrische stoel zitten en steeds stroomstoten toegediend krijgen. 's Middags liggen op een spijkerbed terwijl de duivel met een brandende roede je de hele middag slaat.
Terwijl hij naar de Franse hel loopt komt hij langs de Kameroener hel en tot zijn verbazing staat eer een lange rij te wachten om naar binnen te mogen. Hij vraagt aan een kandidaat hoe het er daar aan toegaat. “Wel,” zegt de man, “'s Morgens op een elektrische stoel zitten en steeds stroomstoten toegediend krijgen. 's Middags liggen op een spijkerbed terwijl de duivel met een brandende roede je de hele middag slaat.” “Maar dat is toch hetzelfde dan in die andere hellen?” zegt ie.”Ja,” krijgt hij als antwoord,”maar, met al die stroom-onderbrekingen in Kameroen stelt de ochtend hier niet veel voor. Bij het spijkerbed hebben ze alle spijkers gestolen en de duivel is zo'n Kameroener hoge ambtenaar. Op de eerste plaats komt die altijd een paar uur te laat en heeft tussendoor allerlei telefonische 'belangrijke' gesprekken en verder zijn de roeden, als ze er al zijn, van Chinese kwaliteit, dus ze gaan steeds kapot of ze worden doorverkocht aan de andere hellen.”

Klein kijkje in de Kameroener helle keuken.

Veel plezier in het warme Nederland en bij het opstarten van de scholen.
A'uM, gaga! (zeg: “Ahumkaka” Fijne dag!)
Leo.