16. Weer aan het werk... een verblijfsvergunning..

16. Weer aan het werk... een verblijfsvergunning..... en onbestorven weduwnaar.

6 juni 2012
Iedereen is erg blij me weer te zien. Ik word geknuffeld en verwend. Er is weinig veranderd. Ik word alleen verrast omdat de werkeenheden nu niet meer centraal staan maar de activiteiten. Hierdoor ontstaat er een andere vocabulaire waardoor alles weer meer chinees klinkt.

Ik heb inmiddels een claim ingediend bij mij reisverzekering en de vliegmaatschappij in verband met het kaas-plastficatie-ongeluk, maar daar verwacht ik weinig coulance van. “Had je maar beter moeten verpakken,” verwacht ik hun antwoord. Maar 'Niet geschoten is altijd mis', nietwaar!
(Deze foto's heb ik erbij opgestuurd.) En Inderdaad, blijkt er alleen gestolen bagage verzekerd te zijn. Bij de vliegmaatschappij had ik meteen aan de bel moeten hangen. Nu is het te laat!
Ik weet niet of ik me er nog aan vast blijf bijten.

12 juni 2012
Mijn collega met malaria heeft er inmiddels een longontsteking bij gekregen. Ze is weer voor 4 dagen in het ziekenhuis opgenomen. Haar frêle figuur wordt nu toch wel erg anorexia-look. Ze heeft geen energie bij te zetten en haar man wordt ook enigszins radeloos. Hij staat er nu alleen voor met 3 kinderen die vakantie hebben en 's nachts moet hij in het ziekenhuis blijven want er is geen nachtdienst zoals in Nederland. Ook moet hij voor het eten voor haar zorgen. Gelukkig dat hun huishoudelijke hulp het eten kookt en 's nachts bij de kinderen slaapt.
Ja, het kan iedereen treffen, ook de ontwikkelingswerkers.

18 juni 2012
Inmiddels is de laatste week van Franka in Kameroen aangebroken. We zijn begonnen met een afscheidsfeest voor de vrienden die we de laatste 10 maanden hebben leren kennen. Voor Franka hoefde het allemaal niet zo maar was toch blij met de aandacht die de genodigden van Silvia haar gaven. Er komen een dezer dagen (vandaag dus!) ook nog een aantal vriendinnen om het nog eens dunnetjes over te doen (zie foto). Er was, helaas, stroomuitval, dus de foto is in het donker mét blits gemaakt.

23 juni 2012.
Het weekend is hectisch! Álles moet nu in koffers, en die mogen niet zwaarder zijn dan 23 kg. We hebben, voor de zekerheid, een weegschaal geleend, want 1 kg teveel kost 100 euro “strafport”.
De 'kinder'kamer is leeg en Silvia's koffers zijn ook gepakt dus we kunnen de auto in en naar Yaoundé rijden. Maandag de 25ste om 11 uur is de vlucht direct naar Parijs.
Ik mag dan dinsdag, ik ben dan toch in de buurt van het uitgifte-bureau, gaan uitvogelen hoe het nu zit met onze verblijfsvergunning waar we al 10 maanden op wachten.
Ik denk soms wel aan de asielzoekers in Nederland komen en eindeloos moeten wachten op hun verblijfsvergunning. Vooral als je dan chinees bent en geen hout verstaat van wat ze je dan proberen duidelijk te maken.
Dat had ik ook toen ik dinsdag met Silvia en Claude, onze Yaoundé-connection, op onderzoek uitgingen. (“Hoezo, dinsdag mét Silvia?”, zal de opmerkzame lezer nu denken. Die is toch gevlogen maandag om 11 uur? Of niet?)

Intermezzo.
Silvia en Franka nemen gewoon afscheid van me en gaan naar de incheckbalie (zie foto). Ik rijd terug naar mijn logeeradres, drink een biertje en ga, na een douche, lekker slapen. Net als ik in slaap ben gaat mijn GSM. Silvia! Het is 12 uur geweest en ze zegt dat er problemen zijn. De motor van de Boeiing wil niet aanslaan. “Ze doen allerlei checks en als het lukt vertrekken we later,”zegt ze.
Er waren blijkbaar ook problemen geweest bij de douane want ze zegt dat ze, volgens die douanier, Kameroen niet meer in komt zonder nieuwe Visa of geldige verblijfsvergunning.
“Morgen ga ik dat varkentje wel wassen,”zeg ik. “Goede reis, hopelijk!”

Om 2 uur, ik ben weer net ingeslapen, gaat mijn GSM opnieuw. “Het lijkt erop alsof het niet meer goedkomt vannacht dus reken er maar op dat we weer terug komen,” zegt een vermoeide Silvia aan mijn slaperige oor. “O.K., ik hoor het wel als je terug komt,” antwoord ik, en even later, het is dan half 4, belt ze weer om aan te kondigen dat ze een taxi genomen hebben en bij me komt slapen. Krijgt Franka een bonus-nacht in Kameroen en ik een warm bonus-lijf naast me.
Daar moet ik dan nog anderhalf uur op wachten, maar dan heb ik ook wat!
Eindelijk kunnen we slapen.
Einde intermezzo!

En zo kan het dus gebeuren dat we de volgende dag op zoek gaan naar onze verblijfsvergunning. Om 10 uur zijn we bij het kantoor van Claude en gaan we op weg naar de vreemdelingen politie. Hier worden de paspoorten, visa en verblijfsvergunningen 'in gang gezet'. Claude belt een vriendje dat hij daar kent en na drie kwartier komt die opdagen en vertelt dan dat we bij een ander kantoor moeten zijn aan de andere kant van de stad. “Zorg ervoor dat je voor twaalf uur binnen bent want dan gaat dat kantoor dicht.” waarschuwt hij ons. We hebben nog een uur dus dat moet lukken. Hoewel!? Claude zegt dat er op die route, midden in de stad, minstens drie 'embouteillages' (files) staan. Iedere dag! Hij kent de sluipwegen door de krottenbuurt. Wel de deuren vergrendelen en zoveel mogelijk door blijven rijden, is het devies.
Het gaat slinger-slinger over soms redelijke, soms slechte wegen. We zijn om kwart voor twaalf bij de SOFCAM. Ik maak Silvia wakker die ingedommeld is. Blijkt het kantoor om half twaalf al gesloten te zijn.
Claude belt weer een vriendje dat daar werkt. Die kent een andere sluipweg door de organisatie en we gaan door een zijdeur naar binnen. Daar wemelt het van mensen en agenten. We komen in het kantoor van ene meneer Mayer. Dat is de enige, in heel Kameroen, die weet hoe het zit met verblijfsvergunningen. Zijn kantoor is gevuld met mensen die dat allemaal hetzelfde willen weten als wij. Het vriendje loodst ons door de massa, antwoordt de agenten en stelt de vraag aan messieur Mayer. Privacy is hier onbekend. Alle gegevens van iedereen worden gewoon openbaar behandeld. Zo hoort iedereen dat wij missionarissen zijn en in plaats van 10 jaar maar 2 jaar mogen blijven, voorlopig. En we moeten de verblijfsvergunningen, die al sinds april klaarliggen, in een ander kantoor ophalen in de buurt van de vreemdelingen politie. Ja, dan maar weer de stad door, over andere sluipwegen. Om 1 uur komen we bij het 'uitgiftebureau'. Ik maak Silvia wederom wakker. Waarom heb ik haar ook mee gevraagd? Vriendelijke mensen vertellen ons dat om half drie de inspecteur weer wakker is en dat we, tot dan, moeten wachten. We gaan iets eten en kijken of we “De Chinees” van Mankell in het frans kunnen kopen in een boekhandel. Besteden we onze wachttijd toch nog nuttig.
Zonder Chinees maar met een gevulde maag gaan we weer in de richting van onze verblijfsvergunning.
Het kantoor is uitgestorven. Het blijkt dat het voltallige personeel opgepakt is en in de gevangenis zit. Ze bleken, allemaal, verblijfsvergunningen vervalst en verkocht te hebben voor zo'n 400 euro per stuk. In een oprisping om schoon schip te maken en op te treden tegen corruptie heeft de regering Operatie Épervier (sperwer) opgezet. Daar zijn deze ambtenaren dus bij opgepakt.
Er blijkt een nieuwe chef geïnstalleerd te zijn met enkele, 'n stuk of 8, nieuwe mensen. In een hoekje van een kantoorruimte, waar een vijftigtal computers staan, zitten ze te werken.
We worden ontvangen door de chef in wiens kantoor nog 3 andere mensen zitten te wachten. Hij hoort ons verhaal, neemt onze papieren in ontvangst en geeft zijn secretaresse opdracht onze verblijfsvergunningen te gaan zoeken.
Na wat gekeuveld te hebben over Europa en meer specifiek over Nederland en Duitsland komen er weer andere mensen, Angolezen, binnen met wie hij in gesprek gaat. Op de stoel naast me valt Silvia langzaam in slaap want die heeft het helemaal gehad. Ze wordt na 'n half uur wakker als de deur weer opengaat en de secretaresse met de kaartjes verschijnt. De nieuwe chef vergelijkt onze foto's met onze levende visages. Hij vindt ze wel lijken zegt hij met een lachend gezicht en dan hebben we ze in handen 7 uur na het begin van onze zoektocht.
We gaan naar huis, en Silvia naar bed. Vanavond om 9 uur gaat het voor haar en Franka weer richting vliegveld.

Bij mijn thuiskomst in Bafoussam, hoor ik dat onze collega naar Douala is afgevoerd. Na de 4 dagen in het ziekenhuis knapte ze aanvankelijk op maar al gauw weer af. Dus wisten ze hier in het ziekenhuis ook niet meer wat ze met haar aan moesten en moest er een specialist aan te pas komen. Die heeft haar weer voor meerdere dagen opgenomen. Weer afwachten dus.

5 juli. 2012
Ik ben nu alweer een week terug thuis. Ik voel me net de koningin, ik heb het rijk alleen! Het lijkt een beetje vakantie ook al werk ik momenteel heel veel. We kijken met het hele personeel terug op het eerste half jaar van ons project. “Wat wilden we toen? Wat hebben we klaargekregen? Wat hebben we niet klaargekregen en waarom en hoe gaan we het tweede half jaar verbeteringen aanbrengen? Allemaal vragen die we met elkaar doornemen. Hier zijn dagen van 12 uur heel gewoon. Ik trek dat nauwelijks. Vandaag de laatste dag en dan schakel ik lekker uit voor een lang weekend.

Tot mijn verbazing is mijn collega vandaag op het werk verschenen om een lezing te geven over tijdsmanagement. Maandag was ze weer vrijgelaten met 1, in plaats van 7 medicijnen, en met de opdracht een maand rust te nemen. Dus niet! Door de ogen van een lichaamsgerichte psychotherapeut zie ik dat ze de waarschuwing die ze kreeg niet ernstig opneemt. Hoeveel ego moet er nog geruimd worden voor ze echt gezond wordt? Ach, het is haar lijf en leven.

Ik ga dit vanavond op de blog zetten mits er elektriciteit is.
Het ga jullie allemaal goed en 'n hele fijne zomer en vakantie als je er nog op uit trekt.
Hier regent het nu elke dag. Lekker!
Tot later!
Groeten, Leo.