15. In Nederland ....de lezing ....en terug!

n Week al ben ik in Nederland. Het lijkt veel langer. Ik ben heel erg blij en dankbaar dat ik in het huis van Win en Clazien in St. Anthonis mag wonen. Zo kan ik doen wat ik voorheen ook deed; op de sofa slapen, 's nachts om 4 uur dingen schrijven op mijn lap-top, 'n Belgisch biertje bij de hand en pinda's knabbelen. Hét (míjn) ultieme vakantiegevoel! Mezelf zijn. Geen verantwoording afleggen aan wie dan ook en vrij zijn van verplichtingen, het verfoeilijke 'moeten'. Heerlijk!

Ik heb veel mensen ontmoet, gezondheidsperikelen afgehandeld en genoten van de veiligheid en de ongecompliceerdheid van het bestaan in een geciviliseerd land. Ook in verbazing en verwarring gestaan over de overdreven luxe die me tegemoet straalt. Maas-ziekenhuis! Hoezo, zieken? Maas-preventie-huis! Ik mag me hier voorbereidend beschermen tegen eventuele ziektes die me in de komende jaren eventueel zullen treffen! Wat een luxe! Ik word preventief beschermd! Er zijn dokters die me onderzoeken en zeggen dat mijn conditie 130% is en me medicijnen geven die mijn cholesterol in bedwang houden zodat mijn hart mijn verdunde bloed nog jaren kan rondpompen mits ik niet door lijn 7 overreden word of tussen een vrachtwagen en de vangrail van de A27 verplettert word, terwijl ik op dat moment naar Amsterdam onderweg ben. Heerlijk vooruitzicht.... toch?

Zal ik daarbij in de toekomst vergeten dat Bernadet, van onze de kruidentuin in Bafoussam, me in paniek vroeg om hulp omdat ze de nodig anti-malaria medicijnen voor haar dochtertje van twee jaar niet kon betalen en het kind zou sterven daardoor? En wat kan mijn bijdrage zijn om zulke ongelijke en onrechtvaardige situaties te voorkomen?

Hoe kan ik Paul Biya beïnvloeden zodat hij zijn mensen, het Kameroener volk, geeft wat ze ontberen voor een menswaardig bestaan? 'n Simpel gewoon bestaan waar eten is, en drinkbaar drinkwater en bescherming van elementaire waarden.
Hoe kan ik Paul Biya beïnvloeden om het geld dat hij nu besteedt aan vakanties in Frankrijk, het zoet houden van zijn opponenten en het aankopen van Europees vastgoed te investeren in de toekomst van het land?
Is het 'zijn volk'? Is het 'zijn land'? Is hij überhaupt president van Kameroen? Interesseert hij zich voor wat er zich bij zijn 'onderdanen' afspeelt? Ik denk het niet! Anders was er al een andere wind gaan waaien in Yaoundé.
De situatie is bezopen. And so am I!
Morgen meer. Slaap goed en mooie dromen!

25 mei 2012.
Nu al ruim twee weken in Nederland en vandaag weer terug in Bonn. Ik zit, zoals in de goede oude dagen, op een terrasje aan de Rijn bij het veer naar Niederdollendorf. Het weer is fantastisch. 25 Graden en 'n zacht windje. Het schijn zo te blijven dit Pinksterweekend. Leuk want ik ga morgen naar Saarbrücken om mama Stroh te bezoeken. Er is Schwenckbraten (barbecue aan 'n ketting) aangekondigd en dan is een lekker temperatuurtje onontbeerlijk.
Gisteren bezoek ik Amsterdam. Apart om een halve dag met Ingrid door te brengen en ook verwarrend vertrouwd. Oude herinneringen die boven komen drijven. Ik zie allerlei geslaagde klussen die me terugbrengen naar 2004 en verder, met zijn bedwelmende verliefdheid en zoete pijn van een onvoorzien liefdesverlies. En dan de ontmoetingen met de Amsterdamse vrienden uit de biodynamische en spirituele tijd. Een gevulde dag met verrassingen uit een onvoltooid verleden tijd.
Vertellen over ons werk en leven in Kameroen maakt dat ik me er ook meer mee verbind, haast verliefd wordt op de primitieve, aardse omstandigheden van Afrika. Het relativeert de moeilijke omstandigheden van leven daar want, er zijn hier andere even schijnbaar onoplosbare moeilijkheden. Van een andere orde weliswaar doch de beleving is voor mensen dezelfde. Hoe gauw wen ik aan luxe en evenzeer hoe gauw wen ik aan primitieve omstandigheden, aan bedreiging, onveiligheid en armoede. Ik vraag me af of het afstomping is of een mogelijk aanpassingsvermogen die ons mensen helpt veranderde omstandigheden het hoofd te bieden?
En zo mijmer ik soms terwijl ik geniet van de heerlijkheid die Nederland heet.
4 juni 2012. De vooravond van de 38e verjaardag van Vivienne. “Lang zul je leven in de gloria!” Gisteren ben ik weer thuis gekomen. De reis verliep zoals gepland. Geen oponthoud, geen ongevallen, geen 'ongedierte' die mijn aankomst probeerden te vergallen. Alleen een merkwaardige Pawlov-reactie in Marokko.
Intermezzo: (Voor diegene die Pavlov niet kennen en een computer hebben: Kijk op, Hond van Pavlov – Wikipedianl.wikipedia.org/wiki/Hond_van_Pavlov.
Voor onze digibeten (niets mis mee!): Pavlov ontdekte dat een hond die een worst voorgehouden werd kwijlde. Hij liet dan tegelijk een belletje horen. Toen hij enkele malen de worst en het belletje tegelijk had gedemonstreerd liet hij alleen het belletje horen. En wat bleek? De hond begon te kwijlen van het belletje alleen! Geen worst meer nodig dus.)
Goed, ik ga in Casablanca naar het toilette en heb diarrhee! Én mijn aambeien produceren bloed. Nu dacht ik ervan af te wezen want, gedurende mijn Europa-verblijf, geen probleempjes. Welke reactie is dan werkzaam volgens het Pavlov principe? Joost mag 't weten.
Vanavond ruim ik mijn koffers uit en ik vind een bijna niet te openen ritssluiting van de mooie koffer die ik van Silvia heb geleend.. Blijkt een blik met kaas-plastificerings-verf gedeukt te zijn (wat doen ze met mijn bagage?) en lééggelopen. Tonny, mijn kaasleraar, weet exact wat dat betekend. TROEP!
O, ja (kaasleraar?) dat weten jullie nog niet! In mijn vakantie ben ik 2 ochtenden op mijn voormalige werk in Beneden-Leeuwen geweest. Een van de werkzaamheden die onze cliënten daar leerden was kaasmaken. Nu maken ze in Kameroen zachte kaas maar geen Hollandse harde kaas. En nu hebben we (enkele melkboeren en ik) het plan opgevat zo'n kaas te gaan maken. Maar daar is kennis en oefening voor nodig. En die importeer ik nu in Kameroen tezamen met ingrediënten en gereedschappen die ik van Tonny heb leren gebruiken.
Alleen is nu een blik plastificeerverf bezig geweest mijn geleende koffer waterdicht te maken. Bale!Maar O.K., verder ben ik goed aangekomen en voel me weer thuis in Bafoussam. Wat me echt deugd doet is dat het nu stortregent.
Morgen ga ik eerst de troep opruimen en dan mijn collega's knuffelen.
Overigens is mijn Zwitserse collega vandaag opgenomen in het ziekenhuis met een malaria-complicatie. Laten we bidden dat ze er bovenop komt.
Tot over enkele dagen! Warme groet van Leo.