14. In het nachtleven van Yaoundé....Lina op het v

14. In het nachtleven van Yaoundé....Lina op het vliegtuig..... meeëters!?!?

Vrijdag 13-04-2012.
Deze week lag ik met koppijn in mijn kooi. (Scheepstermen mensen!) Op 1e Paasdag sta ik samen met Silvia op en ik voel me niet echt jofel. Druk op de kop, zweten. Maar ik heb met haar, en de meiden, afgesproken dat we de Paas-processie mee zullen waar dominee Jozef iedereen in de parochie voor aanspoorde gedurende de goede week.
“Zondagmorgen komen we allen te samen om ons geloof uit te dragen! De muziek begint om 6 uur, Ik herhaal om 6 uur(!) en om klokslag 7 uur begint de processie naar Tsjiemdam (zo heet onze parochie).” aldus het orakel dat steeds weer herhaald werd gedurende de bijeenkomsten.
Dus wij, Silvia en ik, braaf om goed 6 uur uit de veren en daarna eenzaam naar het beginpunt van de fameuze processie. Bij CIPCRE voor de deur, 'n bijna thuiswedstrijd dus.
5' Voor 7 staan we, als brave burgers op z'n paasbest, voor de poort doch er beweegt zich bitter weinig tussen de paaseieren. Geen harmonische of desharmonische toon te horen. Slechts het toeteren van de bussen die zich naar Yaoundé dan wel naar Douala spoeden. Er klinkt wel muziek, maar een inspectieronde van Silvia levert enkel op dat er ergens een radio staat te brullen. Ergens in de verte zien we enkele mensen in wit zich bewegen en bij nader toezien herkennen we 'n handvol parochianen en ouderlingen. Dus toch!?
Tegen 8 uur zijn er enkele koperen toeters gearriveerd en daarna komt de auto van onze Zwitserse collega's gevuld met het 'orakel', de rest van 'de leidinggevenden' en enkele ouderlingen afleveren.
Het Paasfeest kan beginnen! Gelukkig had de kruisiging van Christus een strakkere planning zodat iedereen wist waar ie aan toe was en wat ie moest doen. (Sorry voor deze quasi-blasfemie.)
Ik had toen al hoofdpijn en het moest nog beginnen.
Iedereen bleek een plek te hebben in de processie behalve......ik! Allemaal vrouwen naast elkaar. Het handjevol mannen, óf in de leiding óf toeterend, doch niemand waarmee ik me kon verbinden in een activiteit. Dus liep ik, langs de rij vrouwen, ergens in de buurt van Silvia.
Na een klein uur, waarbij de mensen langs de route enthousiast meezongen en klapten alsof het een carnavalsstoet betrof, gingen we de kerk binnen. Geweldig opgeruimde sfeer. Zingen, nog even een riedel oefenen, muziekinstrumenten stemmen, de nieuwtjes van gisteren uitwisselen. Gewoon een volksfeest dat op uitbarsten staat. En zo hoort het ook volgens mij in de Afrikaanse traditie!
Alleen mijn hoofd staat er dit jaar niet naar. Na de eerste akkoorden en de eerste gebeden houd ik het niet meer. Ik waarschuw Silvia dat ik het pand ga verlaten (ze was al op de hoogte van het naderende onheil) en kuier terug naar de auto om me neer te vleien op mijn bed en hoofdkussen. Hèèèè! Heerlijk!
Daar ben ik dus 'n kleine week gebleven. Soms noodzakelijkerwijs, soms omdat ik daar toch al lag en nu ben ik weer terug in het land der levenden. Zachtjes aan zodat het lijntje niet breekt.
Vanmiddag gaan we dan in de richting van Yaoundé waar morgenavond Lina haar terugreis aanvaard naar het rijke Noorden. Helaas is Silvia sinds gisteren onderhevig een een ernstige indigestie. Gisteren maakt ze een lekkere paddenstoelen gerecht voor haar en de kinderen (ik eet de laatste tijd sowieso bijna niets) en dat valt bij haar niet geheel goed, is mijn indruk. Vandaag tijdens de reis stop ik af en toe om haar te laten overgeven. Het levert weinig op zodat ze, als we bij onze vrienden zijn zij meteen haar slaapkooi op zoekt en wij het ruime sop kiezen (let wederom op de zeemanstaal mensen).
Wij gaan naar het cabaret! Het nachtleven verkennen! De bloemen buiten zetten!
Nou ja, er treedt eerst een aantal kinderen op die moderne Afrikaanse dans geleerd hebben. Daarna de leraren en -essen met hun eigen stukken en daarna gaan we op zoek naar een cabaret. Buiten regent het pijpenstelen en dus zie ik niet waar de kuilen verstopt zitten met als gevolg enkele kopstoten voor onze RAV4 die me pijn doen. Wij, dat zijn Lina, Franka en ik, komen samen met onze 'Duitse ambassade connectie' in een lokaliteit met een aangename ambitie. De entree is wat moeizaam want het komt nu met bakken uit de hemel. Ik zit alleen in de auto, de meiden bij elkaar, en bel hen om de entree te bespreken. We wachten om de ergste watersnood voorbij te laten trekken. Later komt er een man met groene parasol aan mijn deur en zegt dat mijn vriendin hem heeft gestuurd om me op te halen. Met het Vliegveld Yaoundé Avontuur (VYA) nog vers in het geheugen zeg ik dat ik Katherin, onze DAC (Duitse Ambassade Connectie) eerst even bel voor verificatie. Voordat zij heeft kunnen bevestigen of ontkennen verwijderd het figuur zich naar de volgende gestopte auto. Mijn DAC bevestigt het ophaal-verhaal, maar dan duurt het nog 15 minuten voordat hij mij met parasol uit de RAV4 bevrijdt en droog naar binnen loodst. Ja, veiligheid kost tijd!
De ambiance is prettig, het bier koud en het eten is, als je geduld hebt, aardig gelukt. De optredens van de artiesten is ook aardig. De band is teveel aan ego's onderhevig (ze moeten zichzelf laten horen in plaats van de artiesten te ondersteunen). De installatie behoeft een equalizer die de diverse geluiden op elkaar afstemt. Het is jammer van het talent, dat hoorbaar aanwezig is, zo 'verworst' wordt, dat het niet volledig gewaardeerd kan worden. (Hier spreekt de kenner!).
Aan het eind krijgen we een attractie te zien van sensueel kont-schudden zoals dat in Kameroen heel erg op prijs gesteld wordt. De song die ze in een Kameroener taal gaat volgens mij, gezien de bewegingen die ze maakt, al over kont, buik en tieten. Dan maakt ze, omgekeerd naar het publiek, bewegingen met haar billen die me doen denken aan wat een bodybuilder met zijn biceps doet. Hoe opwindend kan bodywork voor beide seksen zijn?
Ik ga nu op een oor. Morgen wacht me weer een volle dag met een zieke Silvia, een reizende Lina en een cultureel feest bij onze DAC met Franka.
27-04-2012 Twee weken later dus. (Lina is veilig teruggereisd, Silvia is weer beter en het culturele feest (zie foto's) was erg leuk en gezellig.)
Ik zit in mijn blote bast achter de laptop. Het is half een 's nachts. Silvia is naar Dschang ( je zou haast denken dat het China ligt) voor een theater-workshop op de universiteit daar. Ze blijft 4 dagen daar zodat ik met Koninginnedag en de dag van de Arbeid alleen thuis ben. Nu ja, alleen?! Franka is er en er logeren vrienden uit Yaoundé met hun kinderen en ouders beneden in het appartement.
Sinds dinsdag is er weer een ander avontuur gaande. In zit op mijn werk en af en toe jeukt het op mijn borst en buik. Kan beuren niewaar! Ook in mijn nek ontstaat er een bultje dat al snel een bult wordt. 's-Avonds thuis kijk ik naar mijn bovenlijf en zie een conglomeraat van rode punten en vlekken. Mijn eerste gedachte is:”Gordelroos!” Doch het is geen gordel maar meer de vorm van noord en zuid Amerika en mijn lijf als wereldbol. Ik denk dat er een insecten-familie een reünie heeft gehouden en ondertussen van mijn bloed gesnoept heeft. Na twee dagen slecht slapen en zelfbeheersing niet te krabben, vraag ik Silvia zich op de puist in mijn nek te storten. Tot onze verbijstering knijpt ze er naast pus ook een made uit. Gedver! Een bult op mijn borst geeft eenzelfde resultaat en twee kleine bultjes leveren twee zwarte puntjes op. Wat zit er op de 25 andere plekken in mijn lijf?(zie foto)
Vanochtend heb ik tevergeefs onze arts proberen te bereiken voor een consult. In gesprek met enkele collega's over dit precaire onderwerp begrijp ik dat het om een 'Ver de Cayor' (Cayorworm) gaat. Dit is een parasiet van ten zuiden van de Sahel. Zij kennen het alleen als verschijnsel bij baby's en kleine kinderen. De eitjes worden op nat wasgoed gelegd en komen uit door de lichaamswarmte. Vervolgens boren de larven zich door de zachte huid heen, doen zich tegoed aan de lichaamssappen en verlaten het lichaam als ze volgroeid zijn om dan zich te ontpoppen als Cayorvlieg. Bij volwassen Afrikanen komt het niet voor want hun huid is te dik. Mijn blanke huidje is blijkbaar babyachtig genoeg om te geperforeerd te worden door het geteisem.
Op internet wordt dit verhaal helemaal bevestigd.
Behandeling?
Mogelijkheid 1, 'Laat de made de volwassen worden in ongeveer 3 dagen. Maak een sneetje en haal de made er met een pincet uit!'
Mogelijkheid 2. 'Probeer eventueel vaseline of paraffine op de bult aan te brengen zodat de made ademnood krijgt en er van uit zichzelf uitkomt!'
Bij gebrek aan vaseline heb ik op de bultjes WAX aangebracht en er heeft zich inderdaad een kandidaat spontaan en amechtig gemeld. Het idee ze te moeten laten groeien staat me tegen maar veel keuze heb ik niet. Dicht smeren of voeden is het dus.
Wordt een leuke Koninginnedag en dag van de Arbeid voor me.
Daarom zit ik dus in mijn blote bast achter de laptop. Heb ik minder last van jeuk in de open lucht. Vervelend is wel dat ik ze af en toe voel knabbelen!
In 14 dagen zit al in Nederland, in Rotterdam om precies te zijn. Ik hoop dan made-vrij te zijn en verheug me op het weerzien met jullie.
O, ja, op zaterdag 19 mei om 15 uur 30' ben ik uitgenodigd om een voordracht te houden over Kameroen en ons werk hier. Leuk als jij er ook bij kunt zijn.
Tot binnenkort!
Groet uit een te droog Bafoussam.
Leo