13. Gesprek.......gewoon werk

13. Gesprek.......gewoon werk.......en malaria.

“Hallo! Everything 's fine?”
“Yes.”
“You're alone to night?”
“Yes.”
“Your brother ain't coming?”
“Yes.”
“You want something to eat?”
“Yes.”
“I've got fish and meat. What do you prefer?”
“Yes.”
The fish is cold but the meat is warm. What do you want?”
“Yes.”
“I don’t have jazz! Warm or cold?”
“Yes.”
“Okay! I'll see what I do.”
“Yes.”
“See you later. Good night!”
“Yes.”

Zo verlopen de gesprekjes met onze nachtwacht ongeveer. Twee 'broers', (hoe het precies zit weet je hier nooit!) die onze veiligheid moeten waarborgen gedurende de nachtelijke uren. Soms gezamenlijk, soms in hun eentje. Ze zijn uiterst 'aardig en betrouwbaar.' (Om Wim Kan maar eens te citeren!) De oudste, 'n jaar of 25, en de jongste, 'n jaar of 22, komen uit het Engelse deel van Kameroen en zijn moslim. Deze jongens van de Fulanistam uit het noorden zijn onveranderd werkzaam in de beveiliging- of schoonmaakdienst. Bij de bewaking vraag ik me wel af wat ze zullen doen indien er echte dreiging is. Ze zien er breekbaar en als lichtgewichten uit. Te aardig om een gevecht aan te gaan met de vuisten. Ik hoop dat ze me op tijd wakker maken als de nood aan de man is. Ze slapen namelijk 's nachts en, als ik soms laat iets uit mijn bureau beneden moet halen, geven ze geen krimp en ronken rustig verder. Ik denk dan, inwendig lachend, terug aan Pierre Knoops die zei over zijn waakhond: ”Zo'n goeie waakhond heb ik nog niet gehad. Als ik iets hoor maak ik hem wakker en dan begínt ie te bláffen!”
We hebben de jongste aangeboden een cursus Engels of Frans te gaan doen doch tot nog toe heeft hij alleen oog voor de Arabische verzen uit de Koran die ze gezamenlijk overschrijven. 'Inch Allah!'

5-4-2012 Witte donderdag van de Paasweek.
Silvia is maandag met de meiden en twee vriendinnen naar het noord-westen getogen. Nog altijd in het kader van de Paasvakantie en het bezoek van Lina aan Afrika. Ze gaan o.a. paardrijden. Er is in dat dorp bijna geen telefoonverkeer mogelijk dus veel krijg ik er niet van mee. Vanochtend krijg ik, onverwachts, toch een telefoontje. Ze zit met Franka in een ziekenhuis ergens in een dorp in de omgeving. Franka heeft ontzettende hoofdpijn en omdat dat nu al een week of zes voort suddert, toch maar (weer) eens een malariatest eroverheen gooien. Vanmiddag krijg ik te horen dat ze nu echt malaria heeft en aan een kuur onderworpen wordt. Medicijnen zijn voorhanden alleen moet Franka vaak kotsen van medicijn en dat moet je niet doen om malaria onder de knie te krijgen. Mocht het toch die kant uitgaan dan moet ze opgenomen worden om aan het infuus gelegd te worden te einde voldoende werkzame stoffen in het bloed te krijgen. Ik wacht af!

Vandaag hebben we, met de gehele equipe van CIPCRE, een nieuw organigram van de organisatie voorgelegd gekregen dat, na een klein feestje en een vrije middag, algemeen verwelkomt is. Nu ja, algemeen!?!
Ik sta aan de wieg van het organigram en weet al dat de kleine voor onrust in de tent zal zorgen terwijl hij of zij ook bedoeld is om het 'verstandshuwelijk' te redden tussen twee leidinggevenden. Na de ceremonie heeft de algemeen directeur mij gevraagd de twee antagonisten te begeleiden om het hoofd koel te houden en de emotionele hobbels in het verstandshuwelijk te slechten. Komen mijn opleidingen, relatietherapie en geweldloos probleemoplossen, toch nog mooi van pas.
De echte hobbel is de hiërarchische opbouw van de Kameroener samenleving die ook in onze organisatie zit. Ben benieuwd of beiden een culturele overstap kunnen maken van “de baas is de baas'' naar “we hebben allebei gelijkwaardige inbreng in ons werk.” De intentie is er!

Ik heb last van de Europese zomertijd. Tegen de tijd dat ik aan Skypen toe ben is het bij jullie al (veel) te laat om nog binnen te vallen. Blijven me de vrije dagen, zoals de weekenden over, om te contacten met Europa. Ik vind dit niet leuk en ik zal me er aan aanpassen.

Omtrent de foto's van taximotoren houd ik de spanning er nog even in. Ik ben nog niet aan het plaatjes schieten toegekomen alhoewel ik wel enkele exemplarische toestanden gezien heb. Volgende keer dus.

Inmiddels kan ik melden dat Franka gewonnen heeft: Zij heeft als de diagnose eerste malaria gekregen. Ze was, och arme, ook wel erg ziek. Hoofdpijn en overgeven, doch nauwelijks koorts! En dat is verraderlijk omdat koorts er (bijna) altijd bijhoort. Gelukkig kreeg ze medicijnen die erin bleven en nu is ze alweer naar school.

9 april 2012.
Ik probeer al dagen op het internet te komen. Zonder resultaat! Ja, nu lukt het!

Ik wens jullie allen,met terugwerkende kracht, een zalig Paasfeest en een verrukkulluk voorjaar toe!
Toedelloetjes en de groetjes uit een (gelukkig) verregend Bafoussam.
Leo.