12. Extra tijd in Europa.... 'n hernieuwde tocht..

Extra tijd in Europa.... 'n hernieuwde tocht... en welkom thuis!?
01-03-2012
Ik zit in de trein die door het Moezeldal raast. Het is vreemd om deze onverwachte tocht te maken door dit dal waar ik al tientallen malen met de motor doorgereden ben. Van oost naar west en van west naar oost. En altijd in de lente of de zomer, nog nooit in de winter. De bomen zijn nu kaal in tegenstelling tot mijn herinneringen aan een mooie groene omgeving. De schittering van het water is er niet minder om, ook vandaag schijnt de zon.
Vanochtend staan we met zijn drieën op Saarbrücken Hauptbahnhof en gaan Silvia en Franka met de TGV naar Parijs om op Orly het vliegtuig in te gaan dat hen naar Kameroen terug zal vliegen. Morgenvroeg worden ze daar om 4 uur opgehaald door een chauffeur van CIPCRE. Ik daarentegen stap op de trein die me via Koblenz en Mönchengladbach naar Nederland terug zal brengen. Ondanks de preventieve operaties aan mijn aambeien heb ik de laatste twee maanden zit-problemen. Het lijkt wel of de Duitse lucht en voeding het nog meer negatief beïnvloeden en dus besluit ik, vóór mijn terugkeer naar Kameroen, de chirurg nog eens te consulteren en te kijken wat er te doen valt. In Kameroen zal ik me niet laten opereren tenzij ik helemaal uit elkaar val. En nu ik toch onverwachts hier ben knoop ik er maar een extra weekje aan vast.
In de trein hier in Duitsland is het voor een Nederlander toch wel vreemd om de mensen hier met bierblikjes en bierflessen in de weer te zien. Naast me komen 2 verlopen types zitten die (het is nog geen 12 uur) al tamelijk onvast ter been zijn. Even later klinkt er een aanzwellend gesnurk uit hun hoek. De vrouw, duidelijk van allochtone huize, die tegenover hen zit pakt haar biezen en, na een verontschuldigende blik in mijn richting, maakt ze zich uit de voeten. Een van de mannen schrikt wakker omdat die een tikje meekrijgt. Hij hijst zich moeizaam van de bank op en gaat op haar, ik neem aan, nog warme plaats zitten en zijgt opnieuw ineen om verder te snurken(zie foto).
En nu zit ik in een haast lege trein die langs de Rijn rijdt. Alle bekende plaatsen uit mijn Duitse tijd, passeren. Ik verwachtte dat deze trein een restauratiewagen zou hebben. Helaas, ik zal tot vijf uur geduld moeten hebben tot ik in Venlo ben. Gelukkig heb ik voor vertrek een draagbare pizza genomen zodat mijn maag nu niet helemaal leeg is.
Alles klopt op de reis. De aansluitingen, de perrons en zelfs aan welke kant je uit moet stappen op het volgende station.
Ik voel me soms in de verkeerde film zitten. Alsof er een verkeerd stukje is gemonteerd in de film die de laatste tijd mijn leven was.
Ik ben veel vroeger in Boxmeer dan ik verwachtte. De trein van Roermond naar Nijmegen was wat later zodat ik de overstap kon maken.
Heerlijk dat ik tegenover het station een restaurant kan bezoeken voor een soepje, 'n biertje en 'n stukje vis. Na 7 maanden Afrika verwacht ik zoiets niet meer.
Clazien komt me wat later ophalen zodat ik verzadigd naast haar plaats neem.
De komende week mag ik bij Wim en Clazien logeren, in afwachting van wat de chirurg in Nijmegen me zal aanraden. Ik vind het erg fijn om de ruimte te krijgen bij deze vrienden en rond te mogen snuffelen in het Brabantse land.
Iedereen, mijn dochters en kleinkinderen niet in het minst, zijn verrast en blij me onverwachts voor de deur te zien staan.
Na een bezoek aan de zee, Amsterdam, ziekenhuis en familieleden, wordt het weer tijd om me klaar te maken voor de reis naar mijn 'thuis'. Ik ben aangenaam verrast dat dat ook zo voor me voelt. Thuis! Ik zal daar, met de medicijnen die ik meeneem, proberen te voorkomen dat een operatie in mei noodzakelijk is.
12-03-2012.
De reis verloopt voorspoedig. Via Rotterdam, waar ik mijn broer Wim en zijn vrouw Nellie bezoek, gaat het met de TGV naar Parijs. Een gepensioneerd, Amerikaans, echtpaar is zeer onderhoudend en dat maakt de reis kort. In Parijs ontmoet ik een Kameroener schrijfster/activiste met wie ik lunch en dan gaat het weer via Casablanca naar Yaoundé. In Casablanca heb ik een korte leuke ontmoeting met een leerling-verpleegkundige die in Togo stage gaat lopen en die, en dat viel me op, dezelfde rugzak droeg zoals van mij in Kribi op het strand geroofd werd! Zij had hem in Frankrijk bij de IKEA gekocht en het leverde een leuke babbel op.
In Yaoundé wacht me een verwarrende en onaangename verrassing. Éérst vliegen we naar Yaoundé in plaats van Douala zoals aangekondigd. En dan zijn we drie kwartie te vroeg (kwart over 2 's nachts) op het vliegveld hetgeen de bandieten de kans geeft hun slag te slaan.
Ik word ingesloten door 4 mannen die me bij mijn naam noemen en zeggen dat Silvia, mijn vrouw, gebeld heeft omdat ze veel later zal komen. En, dat de douane en zij mij zullen beschermen in de tussenliggende tijd. Hoewel ik hun avances afwijs en zeg hen niet te kennen, laten zij niet los en manoeuvreren ze mij uit de rij. Ik probeer 'n paar keer Silvia te bereiken maar dat mislukt steeds. Ik ben moe, het is half drie 's nachts, en ik ben nog wat in de war. Als ze zeggen CIPCRE te kennen en met hen samen te werken denk ik dat het wel safe is. Hoe kunnen ze anders zoveel details over mijn reis naar Kameroen kennen?
Silvia heeft gezegd dat zij ieder 10.000 Frank CFA zouden krijgen en de douane 20.000. (Ongeveer totaal zo'n 75 euro's). Als ik het geld pak rukken ze het uit mijn handen en verdelen het.
Na een kwartier wachten komt er, tot mijn verbazing, een chauffeur van CIPCRE opdagen. Dat is zo afgesproken met Silvia en de Directie. De mannen zijn in no-time verdwenen net zoals mijn 50.000 Franken CFA.
Welkom thuis Leo! Meteen met beide voeten in de realiteit van Kameroen.
Leergeld voor de volgende keer, zal ik maar denken.

Thuis is het weer acclimatiseren. De regenperiode deelde, net voor we eind februari, weggingen, een plaagstootje uit. Dat blijkt nu tenminste want er is verder geen regen te bekennen geweest. Het stof komt me (letterlijk) de keel uit en de oren overigens ook.
Het zaaigoed ligt te verdrogen op de velden en de vogels gaan ermee aan de haal. De boeren, die ik spreek, maken zich grote zorgen over de oogsten en de voedselvoorziening de komende maanden.

Ik herinner me als ik in de auto zit hoe, ik de eerste dagen, toen we naar Bonn en Nederland reden, ik op de autobahn steeds wee uitkeek naar gaten in het wegdek. Wat een genot om te kunnen vertrouwen op de deugdelijkheid van het wegennet. En nu kijk ik weer uit voor de gaten. Er wordt overigens een paar kilometer nieuwe weg aangelegd op de route naar ons werk (zie foto's). Ben benieuwd wanneer de eerste gaten erin zullen vallen.
26-03-2012.
Silvia ligt nu met Lina, die zaterdag in Kameroen aankwam, en Franka weer aan het strand in Kribi. Ze zijn goed aangekomen en genieten het mooie weer. Tot donderdag ben ik onbestorven weduwnaar. Is lekker rustig en ik kan wat klussen met het meegebrachte gereedschap en materiaal.

Volgende keer vertel ik nog verder over de motor-taxi's want ik heb al een aantal spectaculaire foto's geschoten en er komen er vast nog enkele bij (zie foto's)

Dus, geniet van het voorjaar in de Lage Landen en blijf gezond!
Groetjes uit een tropisch warm Bafoussam.
Leo