10. 'n Moord....de vader van Silvia op de intensiv

'n Moord....de vader van Silvia op de intensive-care.........'n klapband.
5 februari 2012.
Woensdag zijn we op weg gegaan, voor een vervolg op de bijeenkomst met die theaterstukken van Silvia, om alle veranderingen op papier te zetten zodat er voor de volgende geslachten duidelijkheid is wat kan en niet kan rond de rituelen van rouw voor vrouwen.
Onderweg krijgt Mathieu, onze coördinator, een telefoontje dat de burgemeester van Baham, het dorp waar we gaan werken, gisteravond is neergeschoten en vannacht is overleden. Mijn Kameroener collega's begrijpen de impact, ik nog niet. Alle hoogwaardigheidsbekleders van Baham werken nauw samen met de burgemeester en beschouwen hem als een broer, neef, vader, kortom als familie. De ontreddering is groot!
Aangekomen op onze arbeidsplaats treffen we 'n zestal mensen aan die nog niet op de hoogte waren, de rest is naar het huis van de overledene voor een rouw-ceremonie. Omdat, bij mij langzaam, doordringt dat de hoofden en geesten ergens anders zijn dan bij onze workshop, besluiten we een 'deuil' (rouw) bezoek te brengen aan het huis van de burgemeester. Met een wagen vol geladen met notabelen (zie foto) gaan we op weg.
Ik maak geen foto's of film van de treurende vrouwen op de plek des onheils uit piëteit met de nabestaanden (de bijgevoegde film is van de workshop en bijna reëel). Na de familie gecondoleerd te hebben gaan we terug met (bijna) alle deelnemers naar onze werkplek.
Het lijkt een politieke afrekening. 3 Gewapende mannen wachten de burgemeester op bij zijn huis nadat deze de gouverneur, dinsdagavond, bezocht heeft. Hij ziet ze, voordat hij de elektronische poort opent, en vlucht een heuveltje af. Daar wordt hij getroffen door 3 kogels in zijn buik. De aanvallers gaan er in zijn auto vandoor zonder hem te fouilleren. Hij heeft 1 miljoen frank (1500 euro) bij zich die ze ongemoeid laten. Nu moet je voorzichtig zijn met conclusies want de samenleving hier is er een van samenzweringen en veel vermoedens. Anderszins zijn er allerlei verbindingen van de boven- en de onderwereld die niet te traceren zijn. De daders zullen, zoals gewoonlijk, wel niet gepakt worden.

Kort intermezzo. Als je hier een biertje of iets fris aangeboden krijgt, blijft de fles dicht tot je ziet dat hij geopend wordt. Een fles die geopend aangeboden wordt, wordt standaard terug gestuurd. Achtergrond: Iedereen kan je drank vergiftigen zonder dat je het in de gaten hebt. Ben op je hoede! Er zijn er velen die tegen jou kunnen samenzweren.

De workshop verloopt prima. Na onze valse start en wat napraten over de gebeurtenis gaan we aan de slag. Er wordt in groepen gediscussieerd en geschreven aan de code. (zie foto's bij vorig verslag) Het wordt hun code. Zij schrijven hem en wij zien erop toe of alle punten ook aangeraakt worden en of de formuleringen eenduidig zijn.
Volgende keer gaan we werken aan een observatoir, een groep mensen die in de gaten houden of de code ook wordt nageleefd. Bij wanklanken kan deze groep het opperhoofd informeren die dan kan ingrijpen.

's Avonds probeer ik Roos te bellen. Ze is jarig en wordt 91. Ze is enkele maanden geleden in een zorgcentrum opgenomen en het gaat achteruit met haar gezondheid. De verpleegster vertelt me dat de pastoor en haar nicht bij haar zijn omdat ze bediend wordt. Ik had nog wel: “Lang zul je leven!” willen zingen voor haar. Enige tijd later kan ik ze nog wel feliciteren, 91 jaar is tenslotte niet niks. Ze hoort me wel vertelt haar nicht, want ze reageert op mijn stem. Praten kan ze dan al niet meer.
2 Dagen later krijg ik een SMS-je dat ze is ingeslapen. Ik vind het nu even moeilijk zover weg in Afrika te zitten. De afgelopen 15 jaar heb ik haar elke 10 à 14 dagen ontmoet en iets leuks of noodzakelijks ondernomen. 'n Boodschap doen, ziekenhuisbezoek, familiebezoek, op een terrasje in Maaseijk of Maasbracht lunchen of een wandelingetje maken in het bos of langs de Maas. Ik hoopte dat we dat in mijn vakantie nog een keer konden doen. Helaas! Slaap zacht Roos!

Daaroverheen krijgen we een telefoontje uit Saarbrücken van de zus van Silvia. Haar vader is met spoed in het ziekenhuis opgenomen omdat hij geen lucht meer krijgt. Zijn longen zijn al behoorlijk zwak en nu krijgt hij er een griep met longontsteking bij. Dat is schrikken! Haar vader is tenslotte ook al 85 en “'nen mens van de dag.” Hij ligt op de intensive-care aan de beademing en wordt met antibiotica en Prednison bestookt om de infecties onder de knie te krijgen. (Daar heeft hij er met ademen het minste last van! Geintje!) Twee keer mag hij terug naar de zaal, maar 's nachts gaat het steeds mis en moet hij weer meer in de gaten gehouden worden. Uiteindelijk ontdekken ze dat hij vocht in de longen heeft en nadat dat is 'afgetapt' gaat hij met sprongen vooruit.
Wij waren al voorbereidingen aan het treffen voor een reis voor Silvia naar huis. 2 Dagen heb je nodig om van hier terug te komen. We hadden al vluchten en treinreizen uitgezocht voor het geval dát. Maar gelukkig is het tij gekeerd en kunnen we, haar vader wel het meest, opgelucht ademhalen.

Tijdens deze perikelen zijn we naar Yaoundé gereisd omdat Franka's beugel weer moest worden bijgesteld. De heenreis verloopt voorspoedig al rijden we een andere weg dan gebruikelijk. Dat was niet de bedoeling hoor, maar zoals, “wij motorrijders”, altijd zeggen:”Je rijdt nooit verkeerd, je rijdt gewoon een andere mooie route!”
Onderweg vraag ik aan Silvia wanneer die afslag naar Yaoundé eindelijk komt. Zij zegt dat we allang op de weg naar Yaoundé zitten. Ik herken alles alleen maar als de weg naar Douala. Maar ja, ik ben slechts 2 maal naar Yaoundé gereden en zij al 'n keer of 6. Als we in Bafang komen weet ik zeker dat we verkeerd zitten, en zij ook. We keren, en op de kaart, (eentje uit 1972), staat een weg die ons terug op de goede route kan brengen. Maar het is Kameroen en je weet nooit of die weg er nog is, en of het geen zandpad is bestaande uit rivierbeddingen. We bellen een collega die ons verzekert dat de weg naar Baganté uitstekend is. Nou......dat was ie ook! 'n Prachtige bergweg zonder gaten (mind you!) en mooie vergezichten. Als jij op bezoek komt gaan we daar heen om van dat deel van Kameroen te genieten. Misschien huur ik wel een motor om die route te rijden.
We komen 1 ½ uur later aan dan gepland, inmiddels is het donker en dat is geen pretje, doch we overleven het stadsverkeer op een drukke vrijdagavond.

Ik voel me wel wat ontheemd als we met de vrienden uit Duitsland optrekken. Ik kan nog net verstaan waar ze over praten, doch meepraten is niet aan de orde. Silvia voelt zich als een vis in het water en ik doe waar ik goed in ben: een paar klusjes. Stortbakje reviseren, lampje aanleggen.

Op de terugweg, we hebben inmiddels een collega opgepikt die een workshop in het noorden heeft gehad, krijgen we een klapband. Silvia rijdt, en op een recht stuk horen we een klap en de auto wil uitbreken. Silvia reageert adequaat en parkeert langs de weg. Gelukkig was het een achterband want een voorband, dat wil je niet meemaken met 100 km per uur. Nu blijkt het een recouverde band te zijn. Het loopvlak ligt er helemaal van af en heeft een stuk van de plastiek bumper bekleding afgeslagen.(zie foto's) Ik hoop dat de velg niet beschadigd is.
Onder aansporing van enkele inlanders begin ik de auto op te krikken ten einde ons reservewiel er onder te monteren. Na 30 minuten kunnen we, gezond van lijf en leden, onze reis voortzetten.
Bij controle thuis blijken 4 van de 5 banden recouverd te zijn. Die gaan we dus vervangen door echte Michelin banden. Safety first, nietwaar!?

Voorlopig werken we rustig verder en genieten we van de verhalen en foto's uit een ijzig en besneeuwd Nederland.
Tot later!
Leo.