8. Een heel nieuw jaar……. 3 jaren plannen……….én on

8. Een heel nieuw jaar……. 3 jaren plannen……….én onrust in de tent.

19 januari 2012. Het nieuwe jaar is alweer bijna 3 weken oud. Mijn jongste broer wordt vandaag 56 jaar jong en we werken ons de laatste dagen uit de naad. Ik ben, nadat ik weer een week in bed lag met diarree, weer helemaal erbij. Ja, ik ben dus sterker geworden want ik ben niet dood! Zó, ongeveer. Want ze zeggen hier:”Wat je niet doodt, maakt je sterker!” Ben ik mooi klaar mee.
Goed we zijn dus, zoals gezegd, aan de jaarplanningen begonnen voor de projecten van de komende 3 jaren. 'A hell of a job!' We zitten nu al 2 weken te inventariseren, te analyseren en te bediscussiëren wat er op stapel staat, wanneer wat klaar met zijn en wie wát doet. Ondertussen schrijven we op grote bruine papieren vellen inpakpapier welke taken er gedaan moeten worden en………. Goed ik laat het hierbij want we werken werkelijk keihard en lang. Van ’s morgens 8 uur tot ’s avonds 8 uur zijn we bezig.
Leuk, of eerder goed, is ook dat er allerlei ongeregeldheden naar boven komt. ’n Soort residu kun je zeggen die onderliggende mankementen aan het licht brengen. Daar moet wel wat gerepareerd worden in onduidelijkheden en persoonlijke vetes.
Ik vind het erg fijn ook allerlei termen in het Frans-Kamroenees die hier gebruikt worden, arbeidstechnisch en persoonlijk, te leren kennen. Ook gebruiken in deze cultuur zorgen soms voor verrassende wendingen. Zo is een directeur gepikeerd als een vrouwelijke medewerkster haar benen over elkaar slaat als ze met hem in gesprek is! Dat is een teken van hoger op de hiërarchische ladder staan. En vrouwen staan altijd lager dan mannen!
Was een mooie aanzet om de mensenrechten er eens naast te leggen en de gender-politiek van de organisatie (die staat voor gelijkheid van geslachten) een nieuwe, praktische, impuls te geven.

Afgelopen zaterdag was het even schrikken. Ik heb een konijn in de oven liggen die ik lekker gemarineerd heb, want we krijgen gasten ’s avonds, en lekker ligt hij te sudderen bij zo ’n 140 graden. Goed! En wij de rest mooi klaarmaken. Wassen, schillen, snijden, pureren, blancheren, kortom, wat je zoal niet doet saampjes in de keuken. Klink er plots een heftige knal in de oven.
Neen, ik dacht niet aan een terroristisch konijn met een zelfmoordactie! (Dat kwam pas later!)
Mijn eerste gedachte is dat de ovenvaste schaal toch niet zo ovenvast blijkt als verondersteld. “Kan beuren niewaar!?”
Bij het openen van de ovendeur zie ik overal glas liggen en ik heb al het visioen dat ik stukken glas uit het konijn moet gaan peuteren om toch nog een maaltijd op tafel te kunnen zetten. Gelukkig is het konijn afgedekt met aluminiumfolie en blijkt de schaal toch ovenvast te zijn. Maar!!!!! Vanwaar dan die knal en dat glas? Ik zie dat de binnenkant van de ovendeur ontbreekt en nu in kleine stukjes in de oven ligt verspreid (Pak van mijn hart!)
“Chinoiserie”, noemen ze dat hier. De Chinesen importeren hier zoveel goedkope rotzooi die kort meegaat dat je hart je in de schoenen zakt. Kwaliteit is ver te zoeken. Garantie is er al helemaal niet bij en je moet er rekening mee houden dat je plezier van korte duur is. (Ons gasfornuis is Chinees en 5 maanden oud.) Rest me dus een oplossing te vinden om de oven nog te kunnen gebruiken.
Geen gepeuter dus aan dit konijn met eventuele kans op een maagperforatie.
Na wat veeg en poetswerk kan het konijn verder garen en de smaakpapillen van onze gasten strelen. Hetgeen natuurlijk ook gebeurd! Iedereen blij!

Onze RAV4 heeft enkele mankementen opgelopen tijdens onze reis naar het noord westen. De uitlaat heeft zijn demper aan de binnenkant gelost en is van een ronde in een platte pijp veranderd. Geeft een ietwat ander geluid nu. De achterbumper is bij de, niet erg zachtzinnige, aanrakingen met het ´wegdek´ verbogen en gehalveerd. De rubbers van de stabilisatiestang zijn inmiddels verdwenen en de achterdeur is zover verschoven dat we onze bagage mooi rood van het stof terugvinden. Gelukkig zijn de Kameroense technici zeer vindingrijk en gewend aan gehavende autowrakken dat ze met plezier zo ´n mooie (bijna) nieuwe Toyota weer helemaal ‘nieuw’ maken. De vraag is:”Voor hoelang?”

De reis naar Nederland (Europa) is vandaag rond gemaakt. Het is nog een toer om een ticket te betalen met een Visa-kaart via internet vanuit Kameroen. Kameroen staat op de zwarte lijst van landen van waaruit veel gefraudeerd wordt (Naast zuid Amerika in de top 5). Dus, vergeet het maar! Ondanks ingebouwde controle procedures moesten we toch via een Europese omweg de betaling regelen. Heerlijk dat we dan familie en vrienden hebben om op terug te vallen. Bijna Afrikaans!
Ik kom op 10 mei via Parijs naar Rotterdam met Air Royal Maroc en de Thalys naar huis (where ever that is?), en reis op 2 juni via Saarbrücken en Parijs weer terug naar mijn 'neues zeitliches Heimatland'.
Silvia en ik hebben besloten om onze vakanties naar huis op andere tijdstippen te plannen. Omdat we beiden een andere invulling geven aan ons verblijf leek dat ons praktischer.
Vooral de schoolvakantie van Franka en Lina, en mijn familiereünie op 12 mei, beter bekend bij intimi als de 'Oometjesdag', speelden daarin een hoofdrol.
Mooi meegenomen is dat het huis hier in Bafoussam, het personeel en de kat dan niet zolang alleen zijn.

Vandaag hebben we ons,op het werk, weer bezig gehouden met communicatie. Het ging erom je in te kunnen leven in het verhaal dat iemand je vertelt. Misschien dat je dat wel kent; eerst luisteren naar de woorden, dat kijken naar de lichaamstaal en dan de emoties meenemen. (Volgens het Neurolinguistisch programmatie systeem ook wel NLP genoemd).
Het leuke eraan is dat de mevrouw die ons daarin begeleidt, heel enthousiast is en uit Duitsland komt. Wel in Afrika, maar niet zo vaak in Kameroen gewerkt heeft. Afrikaans is niet Kameroenees, net zo min als Europees Nederlands is! ( Mind you!)
Emoties meenemen! Als er iets is wat hier moeilijk is dan is hetdát wel! Boosheid, plezier; dat kan nog wel, maar angst, verdriet of afgunst (om maar eens een dwarsstraat te noemen) dat zijn 2 bruggen te ver.
Er wordt een 'begeleider', een 'cliënt en een 'observateur' voor een oefening gekozen. De cliënt vertelt een verhaal, de begeleider probeert zich in te leven en de observateur kijkt wat er tussen die twee gebeurt. Of er begrepen wordt wat er verteld wordt en wat het emotioneel doet bij beiden. Ik gooi me er lekker in, zoals gebruikelijk, en vertel een, van de vele, emotionele jeugdervaring die ik beleefd heb. Altijd komt er een moment dat mijn tranen komen, zo ook vandaag. Nu is huilen iets wat hier 'abosolutely not done' is. (zoiets doe je hier niet!) Er ontstaat een soort van paniek bij de vrouw die mijn begeleidster is. Zo van: “O, mijn God, wat moet ik hiermee?” Dat staat op haar gezicht te lezen. Het was een mooie nieuwe ervaring voor haar, want ze gaat er vervolgens, m.i., prima mee om en blijft 'in contact', zoals dat in vaktermen heet. Later vertelt ze dat het zweet in haar handen stond toen ze, voor het eerst in haar leven, een man in tranen zag. Maar goed dat ik blank ben, want dat maakt het makkelijker te plaatsen (die zijn toch anders!) en is deze 'afwijking' Europees. In de plenaire gaat men gauw over op de volgende ervaring om niet in té pijnlijke situaties terecht te komen.
Ik herinner me een recente situatie met een jonge vrouw op mijn werk die eind vorig jaar een dood geboren kind had. Ik zie haar na de feestdagen en vakantie weer en ben met haar begaan. Haar eerste zwangerschap, singel(!) en dan een dode baby. Terwijl ik haar gelukkig Nieuwjaar wens en condoleer met de dood van haar kind biggelen bij mij de tranen van compassie over de wangen. “Verdomme, wat een klote situatie voor zo 'n mooie jonge vrouw!” denk ik. Zij kijkt me wazig aan, wendt zich af en gaat door met haar typewerk. Ik denk: “O, oh, dit is te dichtbij!” En nu ben ik daar zeker van. Verdriet wordt niet geuit,samen met iemand anders, maar alleen. Waar ken ik dat van? …...... Van de Nederlandse samenleving 60, 70 jaar geleden! Het lijkt dus een herhaling van zetten uit mijn jeugd te worden , of die van mijn ouders.

Nu ja, een herhaling? Misschien zijn er andere wegen die men hier bewandelt. Laat ik maar kijken en afwachten welke weg men hier kiest. Maar wel intussen mijn weg bewandelen! Who knows! (Wie weet!)

Overmorgen komt de algemeen directeur met zijn 'épouse' hier eten. Sinds we hier zijn is er nog geen gelegenheid geweest dat we allen konden. Leuk is dat we alle 'égards' ter harte nemen en er een lekkere soepzooi van gaan maken. (Met het accent op 'lekker'.) Dus ben ik vanavond al begonnen met de kip mooi bruin te roosteren en te 'pimenter' (sterk te kruiden). Het is de kunst om tussen de Europese en Afrikaanse keuken in te blijven zodat alle gasten en familieleden het nog lekker vinden.
Smakelijk eten voor later, voor jullie allen, en in het weekend; rust lekker uit!
Ik hou jullie op de hoogte!
Liefs en de groeten uit Kameroen.
Leo

P.S. Er zijn geen foto's dit keer omdat we wachten op nze nieuwe camera's. Ik zoek wel nieuwe kiekjes im jullie te amuseren.