6. Workshop, congres en veel buikpijn.

Zo dat is eventjes geleden, maar dan heb je ook iets!
Ik ben weer thuis. Silvia is vandaag jarig. 54 wordt ze en we vieren het zondag met een aantal genodigden. Van ochtend om 5 uur ben ik aangekomen in Bafoussam na een reis van 5 dagen naar het noorden van Kameroen. Garoua was de eindbestemming. We organiseerden een congres en een 'atelier', 'workshop' in goed Nederlands, over de rechten van de mens, de vrouw in het bijzonder met als accent de rechten van weduwen en wezen in Kameroen. Nu zijn er enkele verschillen in begrippen tussen Afrika en Europa. Een congres in Afrika is een bijeenkomst van mensen die uitgenodigd worden á-titre-personel door organisaties die werken op het terrein waar het om gaat. Ze krijgen reis- en verblijfsvergoeding (van ons) om het aantrekkelijk en haalbaar te maken en ze hoeven het niet eens te zijn met de uitgangspunten van onze organisatie. Democratische houding is wel gevraagd doch niet vereist. In Europa betaal je doorgaans voor deelname, tenzij je 'n Bobo bent, en je dient je te houden aan de gebruikelijke protocollen. De locaties zijn ook niet te vergelijken. Wij zitten in een ruimte die het midden houdt tussen een boerenschuur en een gemeenschapshuis met vrouwen die hun etenswaren tussen de middag op hun hoofd komen aanbieden. Geen catering met lopend buffet in een 4-sterren-hotel in een toren naast de A15 of A27. Kortom gewoon, gezellig Afrikaans, plattelands. Maar.... met een enthousiasme en toegenegenheid die de, toch al hoge temperatuur, naar het kookpunt doet stijgen.(Gelukkig is er 'n 'airconditioner' die, helaas, meer geluid dan koele lucht produceert.)
Zaterdag de 5e november, ga ik 's morgens op de bus naar Yaoundé om daar mijn vlucht van kwart over zeven (19h15') te halen. Ik reserveer een plaats aan het raam om zeker te zijn van frisse lucht door mijn rugzak daar neer te zetten (helpt!). Het busje wordt volgestouwd met 40 mensen en bagage (zie foto's). Mijn koffer boven op het dak en mijn rugzak op mijn knieën gaat we op weg. Naast me zit een man (onderwijzer!?) die zich tegen van alles aan bemoeit en, na het lezen van de krant, tegen mij, en de andere buurvrouw, in slaap valt. Met enig wrik en duwwerk lukt het ons, in gezamenlijkheid, onze plaats te houden. Onderweg stoppen we regelmatig. Wat ik niet kende waren de verkopers van 'producten' tijdens de reis. Ineens was er iemand die een verhaal begon over geneeskrachtige Chinese kruiden die je potentie verhoogden en de kans op mannelijke! nazaten verhogen!!!! (Daar zat ik, als 'je je-weet-wel-kater' echt op te wachten!) Gelukkig heb ik mijn E-book en lees ik, in tussen, een goed boek. Maar storen doen die lui voortdurend.
Bij elke 'péage' worden we belaagd door jonge kinderen, meisjes doorgaans, die je iets willen slijten. Als ik vriendelijk glimlach en afweer is het ook goed. Ik zie de kwetsbaarheid van deze kinderen. Commercie is zo verleidelijk. Er moet geld in het laatje! Hoe dan ook! Niet voor luxe maar om de eten. Ik bereik Yaoudé. Mijn telefoon weigert dienst. Mijn 'maatje' in het verdedigen van onze zitplaatsen tegen de slapende 'onderwijzer' laat me, met haar GSM bellen. 'n Snoepje wil ze wel ter compensatie maar geen 100 frank CFA).
Na hulp van een vriendelijke verkoopster van beltegoeden doet mijn telefoon het weer. Had misschien last van reisziekte. Claude, de administrateur van onze organisatie in Yaoundé, haalt me op van de bus en brengt me naar het vliegveld. 'n Rit van 30 km door de sloppenwijken en de bush. Op het vliegveld treffen we, toevallig, de president van de Evangelische Kerken in Cameroen. 'n Aardige 50'er waarmee we een biertje gaan drinken en over van alles aangaande ontwikkelingswerk praten. Hij is ook op weg naar Garoua maar is zo moe dat hij, naast me in het vliegtuig, al gauw in slaap valt. In Garoua wordt ik, na een prima vlucht, opgewacht door de voorzitster en een lid van de Commission d'Orientation en Suivit (COS), een vrijwilligersorganisatie die vanuit de kerk projecten mee helpt uitvoeren. De grondtroepen van CIPCRE zogezegd. Aardige lui met wie ik eerst ergens iets ga eten. Deze mensen zijn goud waard voor Afrika en ons. Zij begeleiden me in een volslagen vreemde omgeving op veilige verantwoorde wijze naar een restaurant en mijn hotel. Uiteraard eten ze lekker een hapje mee onder het genot van een biertje.
Het hotel is 3 (Afrikaanse) sterren. De airco doet het tenminste en dat is, bij temperaturen van 35 graden, geen overbodige luxe. Het hotel heeft een prachtig aangelegde tuin met kamers er rond omheen. Het bed is breed en de badkamer niet om aan te zien zo smerig. Hij wordt de volgende dag schoongemaakt. De Fransen hebben veel geëxporteerd naar hun koloniën, zelfs de franse slag. Ik doe het maar dunnetjes over. Alleen de verfspatten van 3 jaar geleden laat ik mooi zitten waar ze me niet te erg storen.
Zondag heb ik om 10 uur afgesproken met de jonge man die me mee afhaalde op het vliegveld. Hij laat me kennismaken met de stad. We lopen een uurtje of drie door de stad en hij vertelt dat hij voor de straatkinderen van Garoua werkt. Hij sport met ze, zorgt dat ze daar douchen en dat ze voldoende drinken door ze van oude waterflessen te voorzien. Hij neemt contact op met de ouders, als die er nog zijn, om te bemiddelen bij conflicten die vaak ten grondslag liggen aan het weglopen van kinderen. Hij is sociaal-cultureel werker en kan geen regulier werk vinden omdat de overheid geen geld uittrekt voor dit werk. Dus leeft hij van het bewaken van een huis voor een rijke en van wat hij krijgt van ONG's zoals CIPCRE. Hij hoopt ooit voor een ONG te kunnen werken die wel geld uitgeeft voor ontwikkelingswerk.
In de stad zijn Islamitische schapen-feesten aan de gang. Na het Suikerfeest het belangrijkste islamitische feest. Er zijn groepen die dansen uitvoeren en paardenrennen waarbij snelheid en behendigheid aan elkaar gepaard worden. De Bororo, een nomadenvolk in het noorden zijn erom vermaard. (Zie foto's van opwarmingsrituelen) Helaas gaan de optredens aan mij voorbij.
Niet dat Paul Biya sinds de verkiezingen me overal aangrijnst!(zie foto) “Le choix du peuple!” (de keuze van het volk), staat er op de verkiezingsposters. “Le croix du peuple” (het kruis voor het volk): hoor ik mensen mompelen in mijn omgeving.
Na een lange wandeling in de hitte door de stad en langs de Bénouérivier (zie foto's) waarin nijlpaarden leven troffen we de aardige mevrouw waar we mee gingen eten. 'n Vis op de barbecue ergens langs de rivier bij een kokkin die zij kenden en vertrouwden. Ik vertrouwde dus mee! Helaas wel, want nadat we onze collega's hadden afgehaald en in het hotel hadden gebracht voelde mijn mag niet meer jofel. Kan gebeuren niet waar! Maar na een dutje en een etentje voor hen op een terras moest ik enkele malen naar het toilet. Zo'n Frans sta-geval waar je hard weg moet lopen als je de chasse-eau gebruikt hebt anders staan je schoenen vol water. Ken je dat nog van je vakanties in het douce-France? Afgezien van de spinnenwebben en de duisternis was het een hele opluchting elke keer. Ik was de enigste bezoeker op dit 'dames'toilet. De dames kwamen niet verder dan het gangetje waar ik hét hoorde kletteren. Waarschijnlijk vanwege de spinnen in dit etablissement(je).
Eenmaal in het hotel terug voelde ik me alsof ik op een-zeeschip-in-zwaar-weer zat.
Het congres ging aan mij voorbij en de training, voor de mensen die zich inzetten voor de vermenselijking van de gebruiken rond het weduwschap, grotendeels. Voor de reis naar huis was ik voldoende opgeknapt, maar voorlopig kan ik geen vis meer ruiken zonder onpasselijk te worden.
Nu staat Kerst voor de deur. Over 10 dagen gaan we naar Kribi, een kustdorp. Lekker Kerst vieren bij 30 graden C., een weekje aan het strand lummelen en.........verse vis eten!?
See you next year! Goede overgang naar 2012!
Leo.