3. …...in voor en tegenspoed........

Eerst maar het huis een beetje eigen maken en dan de omgeving verkennen. Dat eerste ging wel meteen, dat tweede duurde toch nog 'n dag of 5. Toen maakten we'n rondje rond de kerk! Letterlijk!
Tegenover ons ligt de tuin van CIPCRE. Daar worden de medicinale planten en kruiden gekweekt en geoogst. Ook andere kruiden en theeën en groenten groeien er. Daar achter ligt een kerk met een voetbalveld ernaast. Hier komt de jeugd zich uitleven. Rustig is het dan niet want ze joelen en moedigen elkaar aan, onze toekomstige wereld-voetballers.
Vrijdagochtend gaan we voor de eerste maal op onze werkplek. Het gebouwtje lag twee jaar geleden nog in een bosrijke omgeving. Nu zijn er huizen omheen gebouwd en is pal ernaast een soort busstation ingericht. Kleine busjes, grote bussen, taxi's, mensen die wat te verkopen hebben, alles krioelt door elkaar. Er wordt getoeterd, vooral getoeterd! En geschreeuwd. Alles voor de poort van CIPCRE. Wij worden, door de directeur persoonlijk, thuis afgehaald voor de eerste vrijdag- vergadering. In de ruimte staan stoelen langs de wand waarop onze collega's zitten. Aan een tafeltje zit de voorzitter, die ze 'president noemen, met de secretaresse. Het is warm, de deur en de ramen staan open. De voorzitter geeft iedere afdeling het woord waarop iemand vertelt wat de afgelopen week de activiteiten geweest zijn en wat er de komende week gaat gebeuren. De mensen praten vrij zachtjes in een Frans met kamereonesisch accent. Van buiten dringt het geluid van toeterend verkeer door. Ik weet niet waar de mensen over praten, ik versta af en toe een woord en zie geen samenhangen. Af en toe wordt er gelachen, geen idee waarom. Ik moet denken aan de sketch van Toon Hermans: “De voorzitter opent.” Kan ik ook meelachen. Aan het einde krijgen Silvia en ik de volle aandacht en vertellen wij wat ons bezig houdt. In het Frans! Ben benieuwd of zij mij wel verstaan. Ik praat in elk geval luid en in blokletters. Daarna worden we uitgenodigd om tegenover de secretaresse en de voorzitter te komen staan. We worden omhelsd en gezoend. Daarna wordt er drie keer geklapt en dan volgt er een beweging met de handen zoals je aangeeft dat een vliegtuig opstijgt. Zoiets! Dat betekent: “Het gaat jullie voor de wind.” We zijn opgenomen in de CIPCRE-familie.
We krijgen van de vrouw van de algemeen directeur een auto 4X4 te leen. Erg genereus want onze mobiliteit missen we toch wel erg. Alleen ik ben vergeten mijn internationale rijbewijs bij de ANWB te gaan halen. Geen probleem. Ik krijg via bekenden van bekenden van CIPCRE bij het ministerie van transport een Kameroenees rijbewijs. Onze directeur heeft trouwens een Frans rijbewijs en rijdt zonder problemen.
Eergisteren had ik even de schrik te pakken. Ik rijd rustig over de weg terug naar huis en hoor plotseling een bende lawaai achter mee. Sirenes, snerpende politiefluitjes en getoeter! Zie ik een motoragent langs me heen stuiven die de beweging maakt: “Aan de kant jij!” Ik denk: “Nu ben ik de Hannes,” en vraag me met kloppend hart af of ik ergens een grove overtreding gemaakt heb. Ik dus aan de kant. Maar wie schetst mijn verbazing dat het een escorte was van enkele busjes, regeringsaanhangers of zo, die vrij baan gemaakt kregen door oom agent op z'n motor. Hij veegde als het ware alle verkeer aan de kant voor hen.
Gisteren tref ik onze 4X4 met een platte voorband aan. Gelukkig staat hij op onze oprit en kan ik vrij gemakkelijk het wiel wisselen, mede dankzij het Nederlandse instructieboekje dat in het dashboard ligt.
Vandaag hebben we geen elektriciteit, en dus geen internet, en geen water, net als 'n deel van 't vorige weekend overigens. Onze collega uit Zwitserland heeft geen water, al 3 maanden niet. Dus nodigen wij hem en zijn gezin, vrouw en 3 kinderen, geregeld uit om te komen douchen. Vandaag dus ook, doch helaas pech ook voor hen, volgende keer beter. Ter compensatie gaan we dadelijk, met zijn allen, bij de directeur een biertje drinken.
Onze persoonlijke spulletjes zijn eindelijk in Douala aangekomen. 9 Weken later dan was voorspeld. Ondanks dat de organisatie voor het ophalen zorgt moeten we 750 euro 'importtaxes' betalen aan de douane. Dus dokken we, want we missen onze boeken, CD's, muziekinstrumenten en dekbedden echt wel. We hebben hier wel een huis maar nog geen thuis. Daar gaan we de komende weken hard aan werken.
Hou het droog in Nederland. Groetjes van Leo.