1.m. Leuk, gewoon en spannend om weer terug te gaa

Vandaag gaan we weer op weg met de bus naar Yaoundé.
Ik bel onze taxichauffeur om ons op te halen om negen uur zoals afgesproken.
Onze koffers zijn vanaf 7 uur ingepakt en ons huisje is, door ons, mooi schoongemaakt zoals in het huishoudelijk reglement is voorgeschreven.
We laten wat voedingsmiddelen, zoals jam en koffiemelk, achter in de koelkast voor het huishoudelijk personeel en geven onze sleutel af bij de receptie.
Mocht iemand van jullie ooit naar Kribi gaan dan is de ‘Gîtes de Kribi’ een aanrader.
De bus is nog nagenoeg leeg als we bij busmaatschappij ‘la-Kribirienne’ aankomen. We nemen 3 plaatsen om niet ingeklemd te worden.
Langzaam loopt de bus vol en na 2 uur vertrekken we.
Voor ons zit een jongeman met zijn zusje selfies te maken. Ik kijk mee en zie dat mijn witte kop er regelmatig ook opkomt. Leuk voor mij, maar hij vindt het niks. Hij gaat met haar naar buiten.
De terugrit is onstuimiger dan de heenreis. Ik vermoed dat de vering en de schokbrekers van de bus aan vervanging toe zijn want we worden behoorlijk door elkaar geschud. Lies heeft enkele blauwe plekken daar, waar ze zich probeert overeind te houden.
Ik stuur een SMS naar Henriette om haar te vragen Serge rond 3 uur naar ons aankomstpunt te sturen.
Er staat een man op tijdens de reis die bijna de gelijke oratie houdt als die van de heenreis. Er zijn enkele verschillen in de volgorde doch ik vermoed dat het dezelfde onderneming betreft.
Kassa!
Serge wacht ons op en we komen veilig thuis.
Knuffel, knuffel en zoen, zoen!
Na een douche en ’n korte siësta gaan we eten en vertellen over onze reis in Kribi.
Zij bereiden zich voor op een verblijf van een maand in Zwitserland en zij op onze terugreis naar Nederland.
Er komen mensen met kinderen op bezoek en de ballonnen die ik bij heb doen wonderen in het plezier. (zie foto’s)
Het weer slaat om en het begint te regenen. De temperatuur zakt naar een graad of twintig. Al met al een reden om, voor het eerst hier, een vest aan te trekken.
Wel fijn dat de overgang naar Nederland niet zo heel groot zal zijn.
Dieudonné (weet je nog?) zal ons uitgeleide doen doch op het laatste moment komt iemand van de Zwitserse ambassade, die de Paasdagen naar huis gaat, langs, om afscheid te nemen van onze Zwitsers. Hij wil ons meenemen naar het vliegveld.
Prima toch!?
5 Uur! Half 8 onze vlucht. Tijd zat!
Tijdens het inchecken op internet kom ik erachter dat mijn TGV-reservering naar Rotterdam op 6 april staat. Vandaag dus!
Ik zou op 6 april terugreizen toch?
Alleen ik kom eerst op 7 april, ’s morgens, in Parijs aan. Een poging dat te verzetten mislukt dus moet ik een nieuwe reservering maken. Kost wat, maar dan kom ik toch thuis.
Wat later! O. K. . 3 uur later!
Ik ben toch al moe na een hele nacht vliegen.
Lies heeft een vlucht aansluitend naar Schiphol en hopelijk lukt dat voor haar beter.
Op Charles de Gaulle nemen we afscheid van elkaar.
Na een half uur krijg ik een SMS dat Lies niet mee mag met de vlucht die ze geboekt heeft. Ze is, na 25 minuten lopen, 5 minuten te laat bij het inchecken.
“Kut Fransen!” schrijft ze.
Een uur later mag ze wel mee!
Ik slaap bijna tot in Rotterdam.
Met de OV chipkaart mag ik naar Geldrop maar ik heb geen goede ervaringen daarmee (zie mijn reis naar Boxmeer in 2014) en ik neem het zekere voor het onzekere.
Een vriendelijke medewerkster van de NS kijkt wat mijn tegoed is op mijn 2 kaarten en twijfelt of ik in Geldrop kan komen.
Ik kan ze samenvoegen bij klantenservice.
Dat lijkt me zeker geruststellend.
Er zijn nog 12 wachtenden voor U!
Ik fluit ondertussen wat! ‘Mijn ideaal’ van Corrie Brokken oftewel ‘Tu te laisses aller’ van Charles Aznavour.
Een oudere dame, die eveneens wacht, vraagt me welk stuk ik fluit.
Als kenner antwoord ik haar eerst Corrie Brokken’s ‘Mijn Ideaal’. Ze is verrukt!
“Ik dacht het ook maar durfde er niet op te vertrouwen, want het is zo lang geleden dat ik het hoorde,” zegt ze. “Wat enig!”
Ja, en zo doe ik weer iemand een plezier op een station.
Helaas heb ik geen tijd voor een biertje omdat mijn trein vertrekt en ik toch wel een einde wil maken aan deze, bijna, wereldreis.
Ik zet mijn koffer, die niet meer de geëigende afmetingen van deze tijd heeft, in het in- en uitstapcompartiment en ga zo zitten dat ik hem in de gaten kan houden.
Je weet maar nooit waar zo’n koffer eruit wil springen, niet waar!?
Als ik naar de WC ga zie ik in de zelfde ruimte een onbewaakte rugzak liggen op een klapstoeltje.
Na behoefte ga ik weer zitten doch het laat me niet los!
Wat doet die rugzak daar!
Stockholm, London, Parijs!? Breda!
Je weet ooit nooit niet!
In Breda stapt een man uit en ik vraag hem dit te melden bij de stationschef.
Hij kijkt bezorgd en stapt uit.
Na 10 minuten komt de hoofdconducteur mij vragen of ik dit gemeld heb.
Ja, dus!
Hij is met z’n telefoon in de weer en meldt me dat de eigenaar in Breda zich gemeld heeft bij verloren voorwerpen.
Er is dus niets bedreigends in mijn rug. (zie foto)
In Eindhoven bel ik Lies dat ik over 10 minuten bij haar ben.
De Intercity naar Roermond, Weert en Sittard vertrekt. Althans het voorste gedeelte. Het achterste gedeelte blijft staan en er verschijnt een bericht op het bord dat de Sprinter vertrekt over 5 minuten. Dus stap ik in en met mij enkele andere reizende personen.
De deuren gaan dicht en dan staat ineens op dat bord dat de intercity met 5 minuten vertraging zal vertrekken.
Iedereen in verwarring!
Waar zitten we nu in?
We willen eruit!!!
De deuren blijven gesloten en we gaan naar Weert!
Ik bel Lies en zwaai naar haar als we door Geldrop zoeven.
En zo kom ik helemaal voldaan en, met een omweggetje, Afrikaans weer terug bij Lies om te acclimatiseren met een Indonesische rijsttafel en biertje in Nederland.
Het gaat jullie allen goed en geniet van alle verworvenheden van onze ouders en grootouders.
Knuffels, kusjes (al naar gelang je voorkeur).
Leo.